To 2010 μία επιτροπή ειδικών και επιστημόνων που κλήθηκαν από την τότε Κυβέρνηση να επεξεργαστεί μέτρα για την αντιμετώπιση της κρίσης που είχε ήδη εκδηλωθεί πρότεινε μείωση της απασχόλησης στον δημόσιο τομέα, απελευθέρωση όλων των αγορών εργασίας, αγαθών και υπηρεσιών, ανάκληση της απαγόρευσης ιδιωτικών πανεπιστημίων και της απαγόρευσης αστυνομικής παρουσίας στους πανεπιστημιακούς χώρους, αναδιοργάνωση του εθνικού πλαισίου Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, μείωση του ποσοστού αναπλήρωσης των συντάξιμων αποδοχών και άλλα ανάλογα. Εάν παίρνονταν αυτά τα μέτρα, έλεγαν, θα αυξανόταν έως το 2020 η παραγωγικότητα της εργασίας στο 120% του μέσου όρου της ΕΕ-27 και θα δημιουργούνταν 1,2 εκατομμύρια νέες θέσεις εργασίας στον ιδιωτικό τομέα.

Να δούμε μερικές από τις προτάσεις:

Η επιτροπή εκείνη είχε επικεφαλής τον ήδη νομπελίστα οικονομολόγο Χριστόφορο Πισσαρίδη και τους καθηγητές Οικονομικών Κ. Αζαριάδη και Γ. Ιωαννίδη.

Τα μέτρα που πρότειναν ως θεραπευτική αγωγή πάρθηκαν με το παραπάνω απ΄όλες τις κυβερνήσεις από τότε μέχρι τώρα και οι εργαζόμενοι σήμερα αναπνέουν τα αποκαΐδια των κατακτήσεών τους: διαλύθηκαν οι ΣΣΕ, μειώθηκαν δραματικά οι μισθοί, η ανεργία μεγάλωσε, πολύτιμα αγαθά (παιδεία, υγεία, ρεύμα και νερό) μετατράπηκαν πλήρως σε εμπορεύματα και έγιναν αντικείμενο κερδοσκοπίας και πάει λέγοντας.

Σήμερα, κατά παραγγελία της κυβέρνησης της ΝΔ, μια επιτροπή με πρόεδρο τον Χριστόφορο Πισσαρίδη τα μέτρα που προτείνει είναι στην ίδια κατεύθυνση.

Tο πολυδιαφημισμένο σχέδιο Πισσαρίδη είναι μια συνταγή από τα παλιά, για το πώς θα καταπατηθούν εργασιακά δικαιώματα, πώς θα επιβαρυνθούν οι πολλοί και πώς θα γίνουν φοροελαφρύνσεις για τους λίγους.

Το σχέδιο περιλαμβάνει διευκόλυνση των απολύσεων, μείωση της αμοιβής των υπερωριών, μείωση των παροχών για τους ανέργους, ιδιωτικοποίηση της επικουρικής ασφάλισης, μείωση του αναδιανεμητικού χαρακτήρα της ασφάλισης, ενώ στο φορολογικό σκέλος δεν περιλαμβάνει μειώσεις φόρων αλλά αναδιανομή υπέρ των υψηλών και πολύ υψηλών εισοδημάτων με ταυτόχρονη επιβάρυνση των λαϊκών και μεσαίων στρωμάτων.

Η έκθεση Πισσαρίδη και το μακρινό 2010 και τώρα αντιμετωπίζει τους εργαζόμενους αποκλειστικά σαν πρόβλημα.

 
Τι δεν καταλαβαίνουμε;