ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΚΑΘΗΓΗΤΩΝ/ΚΑΘΗΓΗΤΡΙΩΝ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΟΥ

ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΘΑ ΑΞΙΟΛΟΓΗΘΩ

Η Δημόσια Εκπαίδευση δέχεται πολλαπλή και βίαιη επίθεση, σε όλα τα επίπεδα. Το κουρέλιασμα του συντάγματος και ο βιασμός του άρθρου 16, χωρίς καν την τυπική συνταγματική αναθεώρηση, σηματοδοτεί τη βαθιά συνταγματική ανομία, με την οποία η μόρφωση, ως λαϊκό αγαθό, ποτισμένο με πολύ αίμα, γίνεται εμπόρευμα. Ο άγριος νεοφιλευθερισμός τα θέλει ΟΛΑ στα μέτρα του κέρδους:

Η δημόσια υγεία γίνεται προνόμιο για χοντρά πορτοφόλια και προθάλαμος σε γραφείο κηδειών για τους πολλούς, που δεν μπορούμε καν να βγάλουμε το μήνα.

Η δουλειά, από δικαίωμα σε αξιοπρεπή διαβίωση, μετατρέπεται σε σκληρή επιβιωτική δουλεία, ζωσμένη από ανασφάλεια, εκβιασμούς και ανέχεια.

Σ’ αυτή την κατεύθυνση, [του κουρελιάσματος νόμων, εργασιακής αξιοπρέπειας, παιδαγωγικής ελευθερίας] της εμπορευματοποίησης των κοινωνικών δικαιωμάτων, και της κοινής λογικής, έρχεται επιθετικά η «αξιολόγηση» των εκπαιδευτικών, για να μετατρέψει τον ελεύθερο δάσκαλο, σε χειραγωγημένο υποκείμενο, διαρκούς ομηρίας.

Ξεκίνησαν, τσαλαπατώντας τους νόμους που οι ίδιοι ψήφισαν, με τη μη μονιμοποίηση των εκπαιδευτικών που διορίστηκαν το 2020 και οι οποίοι, με βάση το νόμο, θα έπρεπε να μονιμοποιηθούν στη διετία. Με μια απλή Υπουργική Απόφαση, που δεν πέρασε ποτέ ούτε καν από κοινοβουλευτικό έλεγχο, αποφάσισαν πως η αξιολόγηση είναι προϋπόθεση για τη μονιμοποίηση. Με προφορικές εντολές ανάγκασαν αρκετές Διευθύνσεις Εκπαίδευσης που είχαν ήδη προβεί νόμιμα σε μονιμοποιήσεις να τις ανακαλέσουν παρανομώντας!

Και βρέθηκαν, έτσι, εκπαιδευτικοί που δούλεψαν πάνω από 10 και 15 χρόνια σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της χώρας, που αξιολογήθηκαν στο Πανεπιστήμιο, στις εξετάσεις για διορισμό, στην πολύχρονη εκπαιδευτική τους θητεία στα σχολεία, υποκείμενοι στον εκβιασμό και την ανασφάλεια. Αυτό το μέλλον προδιαγράφουν για όλο τον εκπαιδευτικό κόσμο. Διαρκή ομηρία και χειραγώγηση.

Ξέρουν καλά, πως η εκπαιδευτική πράξη δεν είναι μέτρηση ποσοτικών δεικτών, που θα συμπληρώνονται από ανθρώπους που δεν έχουν πιάσει ποτέ τους κιμωλία ή έχουν χρόνια να μπουν σε αίθουσα διδασκαλίας. Η ποσοτικοποίηση μιας ποιοτικής διαδικασίας, ιδιαίτερα πολύπλοκης όπως η διδασκαλία, είναι αδύνατη, γιατί αλλάζει από τμήμα σε τμήμα, από διδακτικό αντικείμενο σε διδακτικό αντικείμενο, από το σχολείο της πόλης στο σχολείο του χωριού, από το μαθητή των ακριβών προαστίων στο παιδί του άνεργου.

Η δίωρη εισβολή-παρακολούθηση ενός μαθήματος από τον «αξιολογητή» – επιθεωρητή, που διαγράφει τις χιλιάδες ώρες διδασκαλίας, στην τετραετία, μοιάζει σε κυνισμό, με επίδοξο κριτικό κινηματογράφου, που παρακολουθώντας αναλογικά 8 δευτερόλεπτα ταινίας, αποφαίνεται για όλες τις παραμέτρους, τη σκηνοθεσία, την ηθοποιία, το μοντάζ και αποφασίζει για την μελλοντική της πορεία…

Το δημόσιο σχολείο αντιστέκεται, δεκαετίες τώρα, στις αλλοπρόσαλλες αντιεκπαιδευτικές και βαθύτατα ταξικές πολιτικές, που το θέλουν άγρια ανταγωνιστικό και τυπολατρικά διεκπεραιωτικό, κι αυτό χάρη στους εκπαιδευτικούς που στέκονται όρθιοι.

Ή θα αγωνιστούμε -με όλες μας τις δυνάμεις, με τη διδασκαλία, με τον νου και την ψυχή μας- για την εργασιακή μας αξιοπρέπεια και το δικαίωμα των παιδιών στη μόρφωση και τ΄ όνειρο

Ή σύντομα θα καταντήσουμε ένα ακόμη θλιβερό έπιπλο, στην -έτσι κι αλλιώς- ασφυκτική σχολική αίθουσα…