Όταν καταπιάνεσαι με τον Α΄ ΠΠ(και δεν σκοπεύεις εξαρχής να κάνεις ταινία προπαγάνδας), έχεις την πολυτέλεια της ψυχραιμίας του ενός αιώνα από τα γεγονότα, που δεν έχεις στην περίπτωση καταπιάνεσαι με τον Β΄ Παγκόσμιο, όπου εμπλέκεται ο παράγοντας φασισμός και κινδυνεύεις οποιαδήποτε απόμακρη ματιά να οδηγήσει σε ξέπλυμα του ναζιστικού στρατοπέδου. Αυτό σου δίνει την δυνατότητα να δημιουργήσεις μια ταινία, αν όχι πολύπλευρη, τουλάχιστον ανθρώπινη.
Στην περίπτωση της ταινίας “1917” είναι πραγματικά απίστευτο πώς οι παραγωγοί της κατάφεραν να δημιουργήσουν ένα έργο που ούτε σε μία σκηνή δεν επιχειρεί καν να αναδείξει την φρίκη του σφαγείου λαών, που υπήρξε ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, οι τρομακτικές διαστάσεις του οποίου αναδεικνύονται αποκλειστικά και μόνο από την πλευρά της Αντάντ και του αγγλοσαξονικού κυρίως στρατοπέδου.
Από την μία οι “Ούννοι”, που διαπράττουν φρικαλεότητες και δεν παρουσιάζεται καμιά ανθρώπινη πλευρά τους. Από την άλλη, τα παιδιά του Βρετανικού Στρατού πεθαίνουν κατά χιλιάδες στο μέτωπο, έχοντας αφήσει πίσω οικογένειες και αγαπημένους. Σε μόνο δύο στιγμές οι πρωταγωνιστές βλέπουν την ανθρώπινη πλευρά του αντιπάλου, γεγονός που επιφέρει και τις δραματικότερες σκηνές της ταινίας. Ενώ η ανατροπή της ανθρώπινης πράξης φέρνει σε επόμενη σκηνή την σωτηρία του πρωταγωνιστή.
Η εξαιρετική σκηνοθεσία της ταινίας που είναι γυρισμένη σαν μονοπλάνο εντάσσοντας τον θεατή στην δράση του πολέμου, η μουσική της και η δραματικότητα που καταφέρνει, δεν αναιρεί ότι όλα τα παραπάνω εξυπηρετούν ένα “ηρωικό σινεμά” αγγλοσαξονικής βιομηχανίας προπαγάνδας, που μας πάει πολύ πίσω από ταινίες-έπη του προηγούμενου αιώνα, όπως το “Ο Τζόνι πήρε τ’ όπλο του”(1971) ή το «Αποκάλυψη Τώρα!» του Φράνσις Φορντ Κόπολα που καταπιάνεται σε πραγματικό χρόνο με τον Πόλεμο του Βιετνάμ.
Παναγιώτης Παπαδομανωλάκης
πηγή: guernicaeu.wordpress.com
e-prologos.gr
