Ενός λεπτού σιγή για την μνήμη και την αλήθεια.
Όταν από ένα παγκόσμιο μακελειό επιλέγουν… ένα θύμα! Κάτι ύποπτο συμβαίνει.
Σαφώς, οι τυφλές δολοφονικές επιθέσεις φονταμενταλιστών αποτελούν αποτρόπαιες πράξεις και είναι λογικό ο χαμός αθώων ανθρώπων μόνο οργή και θλίψη να προκαλούν.
Όμως, όταν σε ένα καθημερινό παγκόσμιο μακελειό, εγκλημάτων, δολοφονιών, ανείπωτης δυστυχίας και φρίκης, κάποιοι επιλέγουν να τιμήσουν τη μνήμη ενός μόνο θύματος, οφείλουμε να είμαστε το λιγότερο… επιφυλακτικοί. Ειδικά όταν αυτοί είναι οι κυβερνώντες της ΝΔ και το υπουργείο Παιδείας, που για σήμερα με μία λιτή εγκύκλιο, ανακοινώνουν ότι σε όλα τα τμήματα στα σχολεία της χώρας, θα τηρηθεί ενός λεπτού σιγή για τον Σαμουέλ Πατί (Samuel Paty) που υπήρξε θύμα της δολοφονικής επίθεσης στο Παρίσι.
Δεν περιμέναμε την παραμικρή ευαισθησία για τα εκατομμύρια θύματα των ιμπεριαλιστικών πολέμων που από το Αφγανιστάν μέχρι το Ιράκ, τη Συρία και τη Λιβύη σκόρπισαν οι βόμβες των ΗΠΑ και των ισχυρών της ΕΕ. Οι ανακοινώσεις για βομβαρδισμούς νοσοκομείων και σχολείων στη Συρία και τη Παλαιστίνη, ποτέ δεν συγκίνησαν τόσο, τους ντόπιους λακέδες, ώστε να απαιτήσουν ενός λεπτού σιγή για τα χιλιάδες θύματα του δυτικού ιμπεριαλισμού όπου γης. Ούτε για αυτούς που σκοτώνονται απευθείας από τις βόμβες τους, ούτε για τα χιλιάδες παιδιά –και εκπαιδευτικούς-που πνίγονται στην Ανατολική Μεσόγειο. Αναμενόμενο…
«Άλλο θέμα ο πόλεμος» θα απαντήσουν οι αθώοι απολογητές αυτής της πολιτικής. Δεν είναι όμως καθόλου «άλλο», να αφήνεις στο απυρόβλητο τους παγκόσμιους δολοφόνους που ευθύνονται για εκατομμύρια θύματα και να συνταράσσεσαι μόνο με την δολοφονική δράση των φονταμενταλιστών.
Αλλά για την οικονομία της συζήτησης ας μείνει στην άκρη. Ας πούμε ότι «δεν τους ενδιαφέρουν οι πόλεμοι». Ότι τους ενδιαφέρει μόνο η άλλη η μη ιμπεριαλιστική «τρομοκρατία», αυτή που έχει κίνητρο το φυλετικό και το θρησκευτικό μίσος. Όταν πριν λίγους μήνες ο πλανήτης συνταράσσονταν από τη δολοφονία του Τζορτζ Φλόυντ από αμερικάνο αστυνομικό και με δεδομένο ότι αυτές οι δολοφονίες ήταν και παραμένουν σχεδόν καθημερινό φαινόμενο στις ΗΠΑ, γιατί δεν εκδήλωσαν την οργή και τη θλίψη τους με αντίστοιχο τρόπο; Γιατί δεν κάλεσαν, για παιδαγωγικούς και ανθρωπιστικούς πάντα λόγους και «όχι για πολιτικούς» τα σχολεία να κάνουν το ίδιο; Μήπως δεν είχε αρκετά φυλετικό κίνητρο και περιεχόμενο η δολοφονία; Μήπως η δολοφονία μαύρου πολίτη από λευκό αστυνομικό δεν είναι τελικά και τόσο αποτρόπαιη; Μήπως επειδή ήταν στην άλλη άκρη του Ατλαντικού;
Για την οικονομία του χώρου και πάλι, ας υποθέσουμε ότι η Κεραμέως δεν ενημερώθηκε σχετικά και λόγω της μεγάλης απόστασης. Όταν ένα άθυρμα νεοναζί σε ρόλο ακροδεξιού παρακράτους δολοφόνησαν τον Λουκμάν, κάτι που συνέβη στην Ελλάδα, πάλι δεν το θεώρησαν τόσο σημαντικό, για ενός λεπτού σιγή στο υπουργείο… Ήταν μάλλον λιγότερο «τρομοκρατικό» για αυτούς. Η τιμή και η μνήμη ενός πακιστανού που δολοφονείται από θρασύδειλους της λευκής φυλής, δεν έχει τόσο παιδαγωγικό χαρακτήρα… μάλλον. Εξάλλου ήταν πακιστανός.
Όταν τα ίδια ανδρείκελα λίγο μετά, δολοφόνησαν τον Παύλο Φύσσα που ήταν Έλληνας νεολαίος, πάλι το υπουργείο και η κυβέρνηση της ΝΔ δεν έκριναν σκόπιμο να τηρηθεί ενός λεπτού σιγή… Πάλι έλειπε το ανθρωπιστικό και παιδαγωγικό περιεχόμενο. Για αυτούς που εξακολουθούν να κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν, η απάντηση τους, είναι ότι «δεν ήταν εκπαιδευτικός», σαν τον Σάμουελ Παπί. Και ότι το Υπουργείο Παιδείας «είναι λογικό» να τιμά εκπαιδευτικούς.
Και από αυτό έχει, όμως, η μαύρη λίστα των δολοφόνων της ακροδεξιάς στην Ελλάδα. Τον Ιανουάριο του 1991 έπεφτε νεκρός ο μαθηματικός Νίκος Τεμπονέρας, δολοφονημένος βάναυσα από τον πρόεδρο της ΟΝΝΕΔ και δημοτικό σύμβουλο της ΝΔ Καλαμπόκα, ο οποίος όλο εκείνο το διάστημα δρούσε ως παρακρατικός φονταμενταλιστής… το λιγότερο. Και τότε ας πούμε τυχαία, η κυβέρνηση της ΝΔ δεν έκρινε σκόπιμο να τιμηθεί η μνήμη ενός πραγματικού δάσκαλου. Και αν δεν το έκαναν τότε, υπάρχει πεδίο δόξης λαμπρό για τους ανθρωπιστές της Κεραμέως να τον τιμούν με ενός λεπτού σιγή κάθε 8 Ιανουαρίου. Σίγουρα μια δράση με τεράστιο εκπαιδευτικό, παιδαγωγικό και ανθρωπιστικό περιεχόμενο. Αλλά ο δολοφόνος ήταν… στέλεχος της ΝΔ. Οπότε ούτε αυτό τους κάνει.
Δυστυχώς για αυτό το νέο είδος ανθρώπου, για τους αθώους και αδαείς ακροδεξιάς πνοής «νεοφιλελευθερους ανθρωπιστές» η λίστα των εγκλημάτων του συστήματος του δυτικού ιμπεριαλισμού και των δυτικών «αξιών» τους, είναι ατελείωτη! Έχει τα πάντα. Και είναι πολύ δύσκολο σε αυτούς τους καιρούς να παριστάνουν τους αμέριμνους.
Ανθρωπισμός αλλά καρτ, δεν υπάρχει. Γιατί απλά ένας τέτοιος ανθρωπισμός εγκυμονεί κινδύνους για το λαό και τη νεολαία. Και γρανάζι αυτής της υποκρισίας δεν μπορεί και δεν πρέπει να γίνονται οι δάσκαλοι του τόπου. Όσο και αν έτσι τους θέλει η κάθε Κεραμέως.
Πετράκης Βασίλης, μέλος του Εκπαιδευτικού Ομίλου – Αντιτετράδια της Εκπαίδευσης
e-prologos.gr
