Είναι άξιο απορίας το γεγονός ότι η εμφάνιση ενός ακροδεξιού, σύμφωνα με τις συμβατικές ειδησεογραφικές σελίδες, αλλά στην ουσία νεοναζιστικού κόμματος, προκάλεσε απλώς και μόνον σχόλια χιουμοριστικά προς τέρψη των αναγνωστών και πιθανώς τη θυμηδία ενός σημαντικού μέρους της εγχώριας διανόησης. Εντυπωσιάζει η επιλογή των συντακτών να ασχοληθούν με το ακρωνύμιο ΓΤΠ ερμηνεύοντάς το με την αργκό σημασία του και προσδίδοντας έτσι στο κείμενό τους έναν δήθεν χιουμοριστικό τόνο, όπως ακριβώς συνέβαινε με τα σατιρικά τραγούδια για το Μουσολίνι στις αρχές του πολέμου, λες και το χωρατό αποτελεί την πιο πετυχημένη συνταγή ξορκισμού του κακού. Κι όλα αυτά σε μια χώρα όπου ο φασισμός και ο ναζισμός άφησαν ανεξίτηλα σημάδια στην πολιτική της ζωή, βαθιές πληγές στην κοινωνία της και ένα πλήθος ιδεολογικών επιγόνων τους που μας ταλαιπωρούν κάθε τόσο με τα καμώματά τους.
Κανείς δεν αμφισβητεί την καταλυτική επίδραση του αστεϊσμού στη διασκέδαση δυσάρεστων συναισθημάτων και καταστάσεων και στη δημιουργία ενός χαλαρού και ευχάριστου κλίματος. Και φυσικά, αυτό συμβαίνει όταν το χιούμορ δεν αποτελεί έκφανση ενός λανθάνοντα φόβου ή μιας κρυμμένης αγωνίας. Ωστόσο, σε ορισμένες περιπτώσεις, όπως εδώ του ΓΤΠ, μεγαλύτερο συντελεστή βαρύτητας αποκτά η ιστορική γνώση και πείρα παρά η διάθεση χαριεντισμού με το εν λόγω αρκτικόλεξο.
Σε καμιά περίπτωση η μομφή δε στρέφεται κατά των χιλιάδων σχολιαστών των μέσων κοινωνικής δικτύωσης που, ούτως ή άλλως, σε μεγάλο βαθμό τα χρησιμοποιούν με σκοπό την άσκηση κριτικής ή τη διακωμώδηση καταστάσεων, αλλά πρόκειται για μια έκφραση δυσμενούς κρίσης ενάντια σε διαδικτυακά μέσα ενημέρωσης που εξακολουθούν να κρατούν το χέλι από την ουρά. Είναι πολύ πιο σημαντικό και εποικοδομητικό σε μια εποχή παγκόσμιας έξαρσης της αστυνομικής βίας, του φυλετικού διαχωρισμού και της καταπάτησης θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων από τους επίσημους φορείς της εξουσίας να κάνεις λόγο πρωτίστως για τις συνθήκες γένεσης του φασισμού και του ναζισμού ή, έστω, ακόμα και μια παρακινδυνευμένη πρόβλεψη από το να καταπιάνεσαι καταρχήν με τη φαιδρή πλευρά του ΓΤΠ. Έχει μεγαλύτερη αξία η γνώση των συνθηκών που εκκόλαψαν το φίδι, ώστε να οδηγηθεί ο αποδέκτης σε μια αναλογία συνθηκών με την εποχή του. Μόνο έτσι θα αντιληφθεί την αιτία εμφάνισης του ΕΓΤΠ, αλλά κυρίως τους κινδύνους που ελλοχεύουν από την ενδεχόμενη εξάπλωση και καθιέρωσή του. Στη συγκεκριμένη περίπτωση η γνώση αποτελεί μια ξεκάθαρη προβολή του μέλλοντος στο παρόν, καθώς τα υπάρχοντα δεδομένα είναι πολλά και από το απώτερο και από το πρόσφατο παρελθόν. Σ’ ό, τι αφορά το απώτερο παρελθόν εννοούνται οι περίοδοι κρίσης και τα δύο απάνθρωπα κινήματα ως απότοκα των κρίσεων αυτών (Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος και Οικονομική Κρίση του ‘29) και σ’ ό, τι αφορά το τώρα, εννοούνται η πρόσφατη κοινωνική και υγειονομική κρίση και η εγκληματική δράση των νεοναζί. Αξίζει να σημειωθεί ότι την παραπάνω γνώση επιχειρεί να συσκοτίσει και το κίνημα του ιστορικού αναθεωρητισμού, που δε χάνει ευκαιρία να ξεπλύνει αμαρτήματα ανομολόγητα μέχρι προσφάτως.
Ένας λαός που εθελοτυφλεί μπροστά στη στέρηση των πολιτικών και γενικότερα των ατομικών του ελευθεριών, που επικροτεί την αστυνομική βία ιδιαίτερα όταν αυτή ασκείται σε αλλόφυλο, αλλόθρησκο ή αλλόδοξο, που χειραγωγείται από εθνοσωτήρες δημαγωγούς και που εντέλει έχει αποδειχθεί ευάλωτος στον πατερναλισμό, μπορεί, όπως πολλάκις έχει αποδειχθεί κατά το παρελθόν, να οδηγήσει στην άσκηση της εξουσίας ανθρώπους επικίνδυνους και καταστροφικούς. Γι’ αυτό, λοιπόν, τουλάχιστον σε ζητήματα σοβαρά και κρίσιμα για το σύνολο των πολιτών και το μέλλον τους, ας λείπει το χιούμορ και ας είμαστε και κάποιες φορές σοβαροί. Γιατί η κρισιμότητα κάποιων περιστάσεων αναδεικνύει όχι μόνο τους σοβαρούς αλλά και τους ανόητους.
Μαυρίδης Δημήτρης
e-prologos.gr
