Κυριακή Ιούλη στην πόλη
Κάπως έτσι ήταν τα καλοκαίρια στη πόλη όταν τελειώναν τα σχολεία, Μ’ ανοιχτές μπαλκονόπορτες στις αυλές για υπόνοια δροσιάς, κουκούτσια από μισοκομμένο καρπούζι στο πάγκο της κουζίνας, φλούδες και ζουμιά από καλοκαιρινά φρούτα στο τραπέζι… Εν τω μεταξύ νεροπίστολα, κουβαδάκια και κούκλες μπανιάρουν όπου συγκεντρώνεται νερό. Το λάστιχο ποτίζει τη γη κι εμάς μαζί, τρέχει μπερδεύεται και ξεδιπλώνει σα χαρούμενο φίδι.
Κι η μητέρα μ’ αυτή την καρτερία και τρυφερότητα, μας ταξίδευε στης θάλασσας τη νωχελική αγκαλιά, μας δρόσιζε νοερά στη σκιά του πλάτανου, μας κοίμιζε με την βοή τον θαλασσινού αέρα κάτω απ’ τ’ αλμυρίκια.
Αυτές κι άλλες τόσες ομορφιές απάλυναν τον καύσωνα των παιδικών μας χρόνων.
Τώρα στην ενήλικη ζωή μας, μένει να παρατηρούμε θλιμμένοι τα δέντρα που κάνουν χαρακίρι εγκλωβισμένα σε λαμαρίνες, τον καύσωνα του τσιμέντου να πυρώνει τα μεταλλικά παγκάκια της ανάπτυξης, παιδιά που δεν ζωγραφίζουν στα σχολεία, πτηνά, έντομα και ζώα υπό διωγμό, αφού ούτε δέντρα, ούτε αιγιαλούς, ούτε βουνοκορφές ορίζουμε.
Ας ρωτήσουν ένα παιδί τι σημαίνει ανάπτυξη κι εκείνο αλήθειες μόνο θα πει
e-prologos.gr
