Ολη η διαστροφη ενός «πολιτισμου» που ηδονιζεται ξανα με την πιθανοτητα νεων κρεματοριων, στηνει ηλεκτροφορους συνοριοφυλακες, λιθοβολει παιδια στον υπνο τους όταν αποτυχαινει να τα βομβαρδισει ή να τα πνιξει, βρισκεται σ ένα «σωσιβιο». Ποσο πιο διεστραμμενος μπορει να είναι ενας νους, απ αυτόν που κατασκευαζει ένα σωσιβιο, με αληθοφανη, όλα τα εξωτερικα χαρακτηριστικα, σχημα, χρωμα, κορδονακια που κρεμονται, με υλικο που μουσκευει και το γεμιζει με υλικο που βαραινει όταν βρεχεται. Και στηνεται ενας μαυρος κυκλος εργασιων , προμηθεια υλικου, κατασκευη, διαθεση προϊοντος, μαρκετινγκ, τζιρος, τιμη, υπεραξια, κερδος, θανατος! Δεκαδες επιχειρησεις στην «ασφαλη» χωρα, εγιναν μανιφακτουρες θανατου. Και ο κυνισμος δεν εχει πατο. Προσλαμβαναν προσφυγες , πληρωμενους με ψιχουλα κι ένα «σωσιβιο». Καμια αυταπατη. Οι ιδιες θα στηνοντουσαν κι εδώ και παντου αν η διαδρομη γινοταν αναποδα. Μονο η ξεφτιλα και η αποκομιδη κερδους δεν εχουν συνορα. Ποσο πιο φονικος μπορει να είναι ενας νους απ αυτόν που κατασκευαζει ένα σωσιβιο, προορισμενο να πνιξει; Πιθανο να είναι το ιδιο διεστραμμενος με αυτόν που κατασκευαζει μια μπουχαρα, με τους χιλιαδες κομπους της δεμενους από τετραχρονα, λιμοκτονουντα δαχτυλα, για να πατησουν στα μαλακα ψιλοτακουνες γοβες και γραβατωμενα σκαρπινια. Πιθανο να είναι το ιδιο διεστραμμενος με το νου ενός φασιστα που εχει καει από τις ψηλες θερμοκρασιες του κρεματοριου που ονειρευεται. Χιλιαδες τετοια νεκροφορα σωσιβια, ξεβρασμενα στις ακτες, ξεσκισμενα στα βραχια, πατικωμενα στους βυθους. Πορτοκαλι και μακαβρια φωσφοριζοντα και το καθενα μια ιστορια τρομου. Η τελευταια του Ιμπραημ. Που δεν είναι καν δεκαχρονος. Που η μανα του καταλαβε, την υστατη ωρα του πνιγμου, πως το σωσιβιο ηταν ένα με το θανατο, εβγαλε το δικο της, του το φορεσε και μετα βουλιαξε για παντα. Πρωτη φορα διερμηνεας δεν μπορουσε να μεταφρασει απ τους λυγμους. Και ο Ιμπραημ, μεσα στη μαυρη θλιψη της ορφανιας του, ντρεπεται για την ακρατεια απ’ το σοκ. Ο Μιχαλης που εμεινε μαζι του τη νυχτα στο νοσοκομειο, φορεσε πανα πανω απ το παντελονι, για να γλυκανει τη ντροπη του παιδιου. Πιο σωσιβιο απ τα σωσιβια, μια πανα!

Νίνα Γεωργιάδου