ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΔΡΑΠΕΤΕΥΟΥΝ ΟΙ ΣΚΛΑΒΟΙ
SLAVES ESCAPE AT CHRISTMAS TIME

Οι σκλάβοι στον Αμερικάνικο Νότο γιόρταζαν τα Χριστούγεννα , κάνοντας στον εαυτό τους ή τουλάχιστον επιχειρώντας, το μεγαλύτερο δώρο, την ελευθερία.
Ήταν μια περίοδος σχετικά χαλαρή, αφού όμως είχε προηγηθεί ανελέητη δουλειά στις φυτείες, με τη συγκομιδή της σοδειάς, τη μεταφορά και το πούλημα της, την προετοιμασία των ζώων για τα παζάρια και τη φροντίδα του σπιτιού των αφεντικών για τις γιορτινές μέρες.
Τα Χριστούγεννα τους έβρισκαν αποκαμωμένους αλλά γεμάτους προσδοκία, ν’ ανοίξουν το κλουβί της σκλαβιάς και να πετάξουν μακριά.
Υπήρχαν δυο πιθανότητες. Τ’ αφεντικά να επισκεφθούν συγγενείς τους σε άλλες πόλεις ή ακόμη καλύτερα σε άλλες πολιτείες. Η απουσία τους διευκόλυνε τους πιο αποφασισμένους ν’ αποτινάξουν τις αλυσίδες. Ελάχιστοι τα κατάφερναν αλλά πολλοί το προσδοκούσαν.
Η άλλη πιθανότητα ήταν να πάρουν ειδική άδεια μετακίνησης για να επισκεφθούν παιδιά ή αδέρφια που είχαν πουληθεί σε άλλους ιδιοκτήτες σε μακρινά αγροκτήματα.

Η άδεια ήταν ένα ειδικό έγγραφο με βουλοκέρι , την υπογραφή και το οικόσημο του ιδιοκτήτη κι αυτό έκανε τη μετακίνηση πιο εύκολη.
Αν οι padarollers, κάτι σαν ανθρωποκυνηγοί σε περιπολίες, έπιαναν το σκλάβο να κυκλοφορεί, χωρίς το “χαρτί”, τον μαστίγωναν δυνατά, με 39 χτυπήματα και τον πήγαιναν αλυσοδεμένο πίσω στο αφεντικό του για να μαστιγωθεί ακόμη πιο σκληρά και να πάψει να περιμένει τα επόμενα Χριστούγεννα, με ανομολόγητες προσδοκίες.
Το μαστίγιο ήταν ένα δερμάτινο λουρί γεμάτο τρύπες, για ν’ ανοίγει πληγές και βουτώντας το συχνά σ’ ένα κουβά με αλατόνερο, το αλάτι πολλαπλασίαζε το φρικτό πόνο.
Τα Χριστούγεννα οι σκλάβοι πήγαιναν υποχρεωτικά στην εκκλησία και ο παπάς τους έβγαζε κήρυγμα, στο οποίο έλεγε πως όλοι οι άνθρωποι πρέπει να υπακούν τις εντολές του θεού και οι σκλάβοι τις εντολές των αφεντικών τους.

Από το βιβλίο
A Slave’s Adventures Toward Freedom του PETER BRUNER

Και κάπως έτσι, μέσα στη φρίκη της σκλαβιάς γεννήθηκε το μόνο για το οποίο μπορούν να καμαρώνουν οι Αμερικάνοι, η αγαπημένη τζαζ και τα λατρεμένα Blues.
Κι εγώ, που νοιώθω κάποιες φορές σα να ‘χω μαύρη πέτσα και να γεννήθηκα στη Νέα Ορλεάνη και όλα γύρω σήμερα γίνονται, όλο και πιο πολύ, μια φυτεία του Αμερικάνικου Νότου, κάνω όνειρα λευτεριάς.
Eleni Mouriki,με αγάπη οι μουσικές που ζήτησες.

Ευχές σε όλους για ένα καλύτερο κόσμο.και…καλή λευτεριά

Νίνα Γεωργιάδου

Η φωτογραφία είναι από πίνακα του Κερκυραίου ζωγράφου Γιώργου Τσιριγώτη