Δεν έχει ολοκληρωθεί η καταμέτρηση των εκλογικών αποτελεσμάτων της 26ης Μαϊου και η δεξιά δε σταματάει να υπενθυμίζει, σε όλους τους τόνους, ότι έρχεται και θα είναι αγριεμένη. Όχι μόνο σε επίπεδο εμβάθυνσης των νεοφιλελεύθερων πολιτικών λιτότητας. Διαστάσεις θα λάβει και το ρεβανσιστικό ξήλωμα των συριζαίων από τον κρατικό μηχανισμό, αυτών των «πουθενάδων» – σύμφωνα με τους «άριστους» της δεξιάς – που ανήλθαν στην εξουσία πατώντας πάνω στο αντιμνημονιακό κύμα και την οργή απέναντι στο παλιό πολιτικό σύστημα. Μαζί με αυτά θα δούμε και μια συνολική επίθεση σε ό,τι θυμίζει Αριστερά.

Ο ΣΥΡΙΖΑ χρησιμοποιεί αυτήν την πραγματικότητα για να κάνει το δικό του παιχνίδι στο αστικό πλαίσιο. Από το πρωί ως το βράδυ παίζει το φόβο του βελζεβούλ – Μητσοτάκη που έρχεται για να εφαρμόσει τις ακραίες νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Το ασφαλιστικό Πινοσέτ, την περικοπή των συντάξεων, την κατάργηση της μονιμότητας στο δημόσιο, τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, τις ιδιωτικοποιήσεις, τις επιχειρησιακές συμβάσεις των επτά ημερών.

Ναι, η δεξιά θα έρθει αγριεμένη. Για να φέρει ακόμα πιο ακραία νεοφιλελεύθερα και αντιλαϊκά μέτρα.

Ίσως πιο ακραία και από τις ιδιωτικοποιήσεις λιμανιών, αεροδρομίων και σιδηροδρόμων, από την περικοπή του ΕΚΑΣ, από την αύξηση ορίων ηλικίας στα 67 και τις μειώσεις συντάξεων με το νόμο Κατρούγκαλο, από την επέκταση της μερικής απασχόλησης, από την εμπέδωση των επιχειρησιακών συμβάσεων, από τις προκλητικές φοροαπαλλαγές και τα δώρα σε εφοπλιστές, COSCO και ολιγάρχες.

Tα παραπάνω κατορθώματα του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί, όντως, να υπολείπονται μπροστά στα μελλούμενα κατορθώματα της δεξιάς παλινόρθωσης.

Ας αφήσουμε όμως στην άκρη προς στιγμήν ότι και η πολιτική ΣΥΡΙΖΑ είναι μια πολιτική λιτότητας και διεύρυνσης των ανισοτήτων υπέρ των πλουσίων, των funds, των τραπεζών, των δανειστών, του ΝΑΤΟ. Ας ξεχάσουμε ότι το μνημόνιο του ΣΥΡΙΖΑ νομιμοποίησε τα μνημόνια των ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. Ότι τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών και προσφύγων επί ΣΥΡΙΖΑ είναι πολλαπλάσια από όσα έστησαν οι προηγούμενοι.

Ακόμη και αν τα ξεχάσουμε όλα αυτά και προσπαθήσουμε απλώς να αμυνθούμε απέναντι στην επελαύνουσα δεξιά, υπάρχει ένα πρόβλημα.

Την επέλαση Μητσοτάκη δεν μπορεί να τη σταματήσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Το ανάποδο: ο ΣΥΡΙΖΑ προκάλεσε την επέλαση Μητσοτάκη.

Οι συνέπειες του ξεπουλήματος του 2015 είναι πολύ πιο βαθιές, πιο μακρόχρονες, έχουν ιδεολογικό και πολιτικό βάθος. Η δεξιά έρχεται με όρους μαζικού ιδεολογικού-πολιτικού ρεύματος και όχι απλά ως μια ψήφο διαμαρτυρίας απέναντι στην αντιλαϊκή πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ. Το καλοκαίρι του 2015 εγκαταλείφθηκε ο λαός χωρίς ελπίδα. Πίστεψε ότι σε επίπεδο οικονομικής πολιτικής και διεθνών συμμαχιών δεν υπάρχει εναλλακτική. Του εμπεδώθηκε η αντίληψη ότι μας κυβερνούν οι αγορές και οι δανειστές από Ε.Ε. και ΔΝΤ και ότι όποιος και να κερδίζει τις εκλογές αυτό δεν αλλάζει. Το κυριότερο. Το αξιακό φορτίο, σχεδόν ενός αιώνα, της Αριστεράς της αντίστασης και της αυτοθυσίας, κατακρεουργήθηκε από το «τελικά όλοι ίδιοι είναι».

Το 2017 ο Γ. Μαυρής (που καλό είναι οι σημερινοί υβριστές του λαού να διάβαζαν τις έρευνές του καθώς από τις 14 Μαΐου είχε αποτυπώσει με σαφήνεια το εύρος της διαφοράς στις ευρωεκλογές της 26ης Μαΐου), αποτύπωσε τις μακροπρόθεσμες συνέπειες από αυτό το σοκ στην έρευνα «Άνοδος του συντηρητισμού: Πολιτικές ιδεολογίες στην Ελλάδα μετά το Μνημόνιο».

Στην έρευνα αυτή, ο Μαυρής αναφέρει:

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η επικράτηση του συντηρητισμού οφείλεται κατά βάση στην αρνητική έκβαση που είχε τελικά το πείραμα της αριστερής διαχείρισης της λιτότητας.  Η εγκατάλειψη της πολιτικής εκπροσώπησης των κυριαρχούμενων τάξεων άνοιξε το δρόμο στη συντηρητική στροφή της κοινωνίας και την πολιτική επάνοδο της Δεξιάς.

Η αριστερά απώλεσε την ιστορική ευκαιρία να εδραιώσει ηγεμονικά την παρουσία της. Η πολιτική μετάλλαξη της κυβερνώσας Αριστεράς, μετά το Δημοψήφισμα του 2015, ακύρωσε την τάση ριζοσπαστικοποίησης που εκδηλώθηκε στην ελληνική κοινωνία με την κατάρρευση του μεταπολιτευτικού κομματικού συστήματος το 2012.

Με την προσχώρηση του ΣΥΡΙΖΑ (καθώς και των ΑΝΕΛ) στη μνημονιακή στρατηγική, πραγματοποιήθηκε η πιο απότομη και χρονικά συμπυκνωμένη «σύγκλιση των κομμάτων στην κορυφή», που έχει συμβεί ποτέ στο ελληνικό κομματικό σύστημα. Οι ιδεολογικές επιπτώσεις της συνθηκολόγησης του ΣΥΡΙΖΑ και της αποδοχής της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας και πολιτικής είναι πολύ σημαντικές και μακροπρόθεσμες. Τα τελευταία δύο χρόνια, η διάψευση των ελπίδων διόγκωσε την κοινωνική απογοήτευση και την παράλυση του κοινωνικού σώματος και προκάλεσε την στροφή στην πλήρη ιδιώτευση και τον κοινωνικό συντηρητισμό.

Εν κατακλείδι, με πολιτική ευθύνη της κυβερνώσας αριστεράς δημιουργούνται ευνοϊκοί όροι, όχι μόνο για την πολιτική επιστροφή της Δεξιάς, αλλά και για την ιδεολογική της επέλαση. Όπως είναι γνωστό, η Μεταπολίτευση του 1974 συντελέστηκε με την Αριστερά στη γωνία. Η ειρωνεία της ιστορίας είναι ότι το ίδιο μπορεί να συμβεί και σήμερα. Η «Νέα Μεταπολίτευση», που επαγγέλθηκε αμετροεπώς το κυβερνών κόμμα, βρίσκεται πράγματι επί θύραις. Αλλά το καθεστώς που διαδέχεται την Γ’ ελληνική Δημοκρατία, για άλλη μια φορά, δεν θα φέρει αριστερή σφραγίδα.

Πράγματι, με την προσχώρηση του ΣΥΡΙΖΑ στο στρατόπεδο της λιτότητας, εκτινάχθηκε ένα μαζικό πολιτικό – ιδεολογικό δεξιό ρεύμα που αποθεώνει το ιδιωτικό και αποστρέφεται το δημόσιο. Επανανομιμοποιεί τις βασικές ιδέες και αξίες της δεξιάς. Το νεοφιλελευθερισμό. Το ρατσισμό. Τον εθνικισμό – πατριδοκαπηλία σε συνδυασμό με το ραγιαδισμό σε ΗΠΑ-Ε.Ε., όσον αφορά την ελληνική περίπτωση. Τον κοινωνικό δαρβινισμό. Το ρεύμα αυτό έχει ισχυρή κοινωνική βάση και ιδεολογική αποδοχή και δεν είναι συγκυριακό. Το 13% της ΧΑ στους νέους είναι ένας ακόμα δείκτης.

Δεν απαντιέται επικοινωνιακά και εκλογικά. Και κυρίως δεν απαντιέται από αυτούς που η πολιτική τους πυροδότησε το συγκεκριμένο ρεύμα.

Τέτοιο ρεύμα προσπάθησε να οικοδομήσει και ο πατέρας Μητσοτάκης το 1990 πατώντας πάνω στην τότε πολιτική κρίση (σκάνδαλο Κοσκωτά) αλλά κυρίως στην «πτώση» του υπαρκτού σοσιαλισμού και του οράματος για μια άλλη κοινωνία. Εν μέρει το κατάφερε, από κοινού με το τότε ΠΑΣΟΚ. Αν δεν το κατάφερε ολοκληρωτικά (από τότε υπάρχει η προσπάθεια για ένα ασφαλιστικό τύπου Κατρούγκαλου με μειώσεις συντάξεων-αυξήσεις ορίων ηλικίας), οφείλεται στην αντίσταση του λαού στο δρόμο ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις και τη λιτότητα. Οφείλεται στα κινήματα μετά από 10 χρόνια ενάντια στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση. Στα κινήματα ενάντια στον πόλεμο στην Γιουγκοσλαβία και το Ιράκ. Στην αντίσταση της πλειοψηφίας της Αριστεράς στον εθνικισμό και το ρατσισμό. Και βεβαίως στο ότι η Αριστερά – η όποιας μορφής και προέλευσης – δε σταμάτησε να αντιστέκεται και δεν λερώθηκε κατά βάση με τη συγκυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚ στη λογική «μην έρθει ο Μητσοτάκης».

Αυτή η «δεξιά επέλαση», που δεν έγινε ολοκληρωτικά κατορθωτή πριν 30 χρόνια και δεν κατόρθωσε να σβήσει εντελώς την ελπίδα για έναν πιο δίκαιο, βιώσιμο και ειρηνικό κόσμο, έρχεται σήμερα πιο απειλητική από ποτέ. Λόγω και κυρίως της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ – όσον αφορά την Ελλάδα. Μιράντα Ξαφά, Άδωνις Γεωργιάδης, οι αλλαλάζοντες φανατικοί του ΣΚΑΙ το επισημαίνουν καθημερινά. Το σίγουρο είναι πως αυτοί που δημιούργησαν αυτό το δεξιό μαζικό ρεύμα δε θα το σταματήσουν, όσες ψήφους κι αν υφαρπάξουν στις 7 Ιουλίου.

Οι Συριζαίοι διασκεδάζουν τις εγκληματικές ευθύνες το κόμματός τους χλευάζοντας τον λαό «Διαμαρτυρήθηκε ο λαός για τη δεξιά πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ και ψήφισε Μητσοτάκη».

Όχι.

Ο λαός δεν διαμαρτυρήθηκε για τη δεξιά πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ ψηφίζοντας Μητσοτάκη. Η δεξιά πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ έκανε το λαό να συνηθίσει το δηλητήριο του «δεν υπάρχει εναλλακτική», «τίποτα δεν μπορεί να γίνει πέρα από όσα θέλουν οι δανειστές και οι αγορές», «όλα είναι μάταια».  Η δεξιά πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ τσάκισε το αγωνιστικό λαϊκό φρόνημα και την προσδοκία ότι μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα.

Η αποδοχή Μητσοτάκη είναι η συνέπεια όλων αυτών.

Δεν έχουμε έναν αλλοπρόσαλλο λαό που «διαμαρτύρεται για τον δεξιό ΣΥΡΙΖΑ ψηφίζοντας Μητσοτάκη». Όσο κι αν αυτό το σχήμα βολεύει τον ΣΥΡΙΖΑ.

Κι εννοείται, ότι όπως δεν ψηφίσαμε ΠΑΣΟΚ το 1993 «για να φύγει ο Μητσοτάκης», δεν θα το κάνουμε και τώρα.

Επειδή ο Μητσοτάκης νομιμοποιήθηκε την ώρα που η «πρώτη φορά αριστερά» έχοντας εκλεγεί με ένα πρόγραμμα και ζητήσει τη στήριξη του λαού σε ένα δημοψήφισμα, προσχώρησε στο αντίπαλο στρατόπεδο και εφάρμοσε τα αντίθετα. Από εκείνη τη στιγμή, ο Μητσοτάκης ερχόταν. Σήμερα απλά, επισφραγίζεται αυτή η πορεία.

Πολλά απαιτούνται να γίνουν για να ανακοπεί η συντηρητικοποίηση και να αλλάξουν οι συσχετισμοί. Χρειάζεται σύγχρονη ματιά, κατανόηση του προβλήματος, κοινή λογική και πολλά άλλα στοιχεία (που δεν έχει η σημερινή αντισυστημική αριστερά).

Όμως για αρχή πρέπει να συμφωνήσουμε ότι όπως το ΟΥΤΕ ΠΑΣΟΚ – ΟΥΤΕ ΔΕΞΙΑ ήταν μια σωστή πολιτική, έτσι και σήμερα το ΟΥΤΕ ΝΔ-ΟΥΤΕ ΣΥΡΙΖΑ είναι μια αναγκαία αφετηρία για την αντίσταση στη δεξιά πολιτική και ιδεολογία.

Πηγή: Δημήτρης Μητρόπουλος – antapocrisis.gr

———Δείτε και αυτό:

e-prologos.gr

Βρήκατε ενδιαφέρον το άρθρο; Μοιραστείτε το

Παρόμοια αρθρογραφία