Explosión del “La Coubre”, 1960
Pablo Neruda

Mi tema es este barco que llegaba
lleno de municiones y alegría:
en La Habana estalló su cargamento
en el fuego del mar fue su agonía.

Fueron dos Eisenhowers diferentes
los que actuaron en esta compañía,
uno que navegaba bajo el agua
y otro que en Argentina sonreía,
uno depositaba el explosivo,
y otro condecoraba al que venía,
uno apretaba el broche del torpedo
y el otro en toda América mentía,
uno nadaba como un pulpo verde
y el otro era más suave que una tía.

Estos dos personajes paralelos
aprendieron que nuestra geografía
la manejan gobiernos sin raíces
que dimitieron la soberanía:
para estos gobernantes Norteamérica
es una caja no siempre vacía:
ellos le entregan todo lo que tienen:
las esperanzas y la policía
y el primer Eisenhower se pasea
por los palacios y las avenidas
sin ver una persona verdadera:
sólo feroces tigres de oficina
que le quieren vender nuestras banderas.

Pero en U.S.A. se conocía
que con Fidel se habla de otra manera
y cuando en Cuba ven los campesinos
las letras de la luz por vez primera
y con la dignidad que han recibido
recibieron los libros y la tierra:
el Eisenhower claro se retira
la mascarilla de persona buena
y en hombre rana se convierte y nada
como lo tiburones a su presa.

Entonces el “La Coubre” asesinado
se retuerce entre heridos y pavesas:
asesinan franceses y cubanos
para impedir que Cuba se defienda:
pero los pistoleros submarinos
perdieron esta vez su remolienda
porque no lograrán matar a Cuba:

vivirá, lo juramos, esta estrella:
por su revolución combatiremos
hasta la última mano que dispare
defendiendo el honor, la última piedra.

 

Canción de Gesta
Imprenta Nacional de Cuba, 1960
(pp. 47 – 48)

 

 

Η Ανατίναξη του “La Coubre”, 1960
Πάμπλο Νερούδα

 

Θα πω γι’ αυτό το πλοίο που είχε φτάσει
γεμάτο πυρομαχικά και κέφι,
που ανατινάχτηκε μες στην Αβάνα
κι η θάλασσα ξερνάει φωτιά κι αγκούσα.

Υπήρχαν δυο λογιών Αϊζενχάουερ
που δούλεψαν σ’ αυτήν την κομπανία,
ο ένας έπλεε στο νερό υποβρυχίως
κι ο άλλος στην Αργεντινή γελούσε,
ο ένας τα εκρηκτικά ταχτοποιούσε
κι ο άλλος ερχόταν σημαιοστολισμένος,
ο ένας είχε οπλίσει την τορπίλα,
στην πάσα Αμερική ψευδόταν ο άλλος,
γλίστραγε ο ένας, ύπουλο χταπόδι,
μειλίχιος ήταν ο άλλος, σαν μια θείτσα.

Τούτες οι δυο παράλληλες περσόνες
μάθαν πως τη δικιά μας γεωγραφία
χωρίς αρχές γκουβέρνα την ορίζουν,
που παραιτούνται απ’ την κυριαρχία:
κι οι ΗΠΑ είναι γι’ αυτούς τους κυβερνήτες
ένα ταμείο πάντοτε γεμάτο,
αφού αυτοί ό,τι έχουν ξεπουλάνε:
τις προσδοκίες και την αστυνομία·
κι ο πρώτος Αϊζενχάουερ περνάει
απ’ τα παλάτια κι απ’ τις λεωφόρους
κι ούτ’ έναν γνήσιο άνθρωπο δεν βλέπει,
μονάχα κρατικές ’μοβόρες τίγρεις
που θέλουν τις σημαίες μας να πουλήσουν.

Μα τώρα πια ξέρουν καλά στις ΗΠΑ
πως ο Φιντέλ μιλάει μιαν άλλη γλώσσα,
αφού στην Κούβα βλέπουν οι αγρότες
πρώτη φορά τα φώτα των γραμμάτων
και με την περηφάνια αναστημένη
κερδίσανε τη γνώση και τη γη τους:
κι ο Αϊζενχάουερ ο λαμπρός θα ρίξει
το ανθρώπινο καλό του προσωπείο
κι ένα βατραχοειδές γίνεται σκέτο,
σκυλόψαρο που ορμάει στη βορά του.

Και στο Λα Κουμπρ το ανατιναγμένο
σφαδάζουν τραυματίες και καμένοι:
Γάλλους και Κουβανούς δολοφονούνε
την άμυνα της Κούβας να τσακίσουν:
μα για τους υποβρύχιους πιστολάδες
το γλέντι τώρα πια έχει τελειώσει
για δεν μπορούν την Κούβα ν’ αφανίσουν.

 

Θα ζήσει αυτό το αστέρι, παίρνουμε όρκο:
στην Επανάστασή του πολεμάμε,
ώσπου απ’ το τελευταίο χέρι η σφαίρα
την τελευταία πέτρα θα τιμήσει.

 

Επικό Τραγούδι
Εθνικό Τυπογραφείο Κούβας, 1960
(σσ. 47 – 48)

 

Πρώτη ελληνική μετάφραση – Σημειώσεις
Μπάμπης Ζαφειράτος – Μποτίλια Στον Άνεμο
Α΄ δημοσίευση Κατιούσα

 

Alberto Korda (Alberto Diaz Gutierrez, 14 Σεπτεμβρίου 1928 – 25 Μαΐου 2001).                 5 Μάρτη 1960. Πορεία για τα θύματα του La Coubre (Φωτό: AP Photo)

Φωτό τραβηγμένη στις 5 Μαρτίου 1960

(Museo Che GuevaraHavanaCuba)

 

Στη φωτογραφία του “εξωφύλλου”:

16 Απρίλη 1961. Μία μέρα μετά την επίθεση των ΗΠΑ στον Κόλπο των Χοίρων και 1 χρόνο μετά την ανατίναξη του La Coubre.  Στη μεγάλη διαδήλωση που πραγματοποιήθηκε για τις κηδείες των θυμάτων από τις αεροπορικές επιδρομές στην Πλάγια Χιρόν, ο Κάστρο διακηρύσσει το σοσιαλιστικό χαρακτήρα της επανάστασης. Η απάντηση από τους ένοπλους Κουβανούς είναι για δεύτερη φορά ομόφωνη: Patria o Muerte!

 

 

e-prologos.gr

Βρήκατε ενδιαφέρον το άρθρο; Μοιραστείτε το