Χτες, 17 Νοεμβρη 2019, οι δρομοι της Αθηνας, πλατυναν, ομορφυναν, γεμισαν στερεα βηματα, δυνατη φωνη κι ελπιδα.
Θανατος στο φασισμο και τον ιμπεριαλισμο.
Δρομοι παλιοι που αγαπησα και μισησα.
Δρομοι που τους περπατησαμε κρατωντας μια σημαια, ενα πλακατ, το απλανευτο κονταρι ενος πανο, ενα χερι αγαπημενο, που μεσα του το δικο μας σπαρταραγε σαν πουλι, μια σπιθα τρεμοσβηστη.
Απεραντοι δρομοι.
Οι λεγεωναριοι, οι κρανοφοροι του Τζεκις Χαν, του Ναπολεοντα οι γρεναδιεροι ηταν χιλιαδες, με ασπιδες γκλομπς και μασκες. Και πανω στις ταρατσες, γυρω απ την κακοφημη πρεσβεια, κατι τυποι ντυμενοι στα μαυρα, απ την κορφη ως τα νυχια. Στην αρχη νομισαμε οτι ηταν καπνοδοχοι, μεχρι που αρχισαν να κινουνται προς κατι που εμοιαζε με καμερα;
Η τρομοκρατια δεν θα περασει.
46 χρονια, ο Νοεμβρης, των δρομων και της καρδιας μας, συνεπαιρνει και διεγειρει.
Μενει να γινει, η αφετηρια για τους μεγαλους αναγκαιους αγωνες.

Νίνα Γεωργιάδου

e-prologos.gr

Βρήκατε ενδιαφέρον το άρθρο; Μοιραστείτε το

Παρόμοια αρθρογραφία