Οι μάσκες δεν χρησιμεύουν μόνο για τον περιορισμό του κορονοϊού… Την Τρίτη στο Τόκιο ο Γερμανός δικηγόρος, πρόεδρος της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής Τόμας Μπαχ είπε, σε κορύφωση σχετικής συζήτησης «οι Ολυμπιακοί Αγώνες έχουν τις ιδιότητες που μπορούν ν αποδειχθούν βοηθητικές στην προσπάθεια της οικουμένης να ανακάμψει μετά το τέλος της δυσάρεστης συγκυρίας που έπλασαν υγειονομική κρίση και φυσικές καταστροφές»… Μελωδικές λέξεις! Με την προσδοκία οι λέξεις του και η προοπτική τους να μιμηθούν σε σαγήνη, μεταξύ άλλων ιδιοφυών έργων του, τα κονσέρτα για βιολί και ορχήστρα ή τα Βρανδεμβούργια του συνεπώνυμου συνθέτη κλασικής μουσικής Γιόχαν Σεμπάστιαν… Ευτυχώς, λοιπόν, φορούσε μάσκα. Ετσι δεν είδαν οι συνομιλητές την έκφρασή του, συνώνυμη υποκριτικής αληθοφάνειας. Η πρόσθετη ευεργεσία της μάσκας.

Βέβαια θα πει, δικαιολογημένα, κανείς πως οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, συνομιλητές τα ίδια πρέσβευαν, άρα δεν ενοχλήθηκαν. Ισως, αν υπήρχε στην ίδια ομήγυρη, εκπρόσωπος ταπεινής εθνικής αθλητικής φαμίλιας (τύπου Κένυας, Περού, Ινδίας, ανάλογης κρατικής οντότητας και κυρίως ιδιοσυγκρασίας) να είχε ψελλίσει-αναρωτηθεί «εννοείτε τα λόγια σας;». Το πιθανότερο είναι τα επιθετικά βλέμματα και οι λακωνικές μομφές του περίγυρου των ομογάλακτων του προέδρου να τον είχαν κάνει να… μετανιώσει που άνοιξε το στόμα του. Όπως τόσοι άλλοι, απείθαρχοι στο παρελθόν, όσοι θέλησαν να πουν στους λεγόμενους «αθάνατους» πως ο Ολυμπισμός θα έπρεπε να είναι κάτι άλλο αντί της σημερινής επιχειρηματικής πράξης με πρόσχημα τον αθλητισμό.

Όραμα; Ξέπλυμα!

Εκπληξη; Καμία! Υποκριτικές οι διατυπώσεις των λεγόμενων «αθανάτων»-επικεφαλής του ολυμπιακού διευθυντηρίου και του περίγυρού τους! Και βέβαια θα μπορούσαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες-κτήμα τους να προσφέρουν, μέσω της οικουμενικότητάς τους και της επιρροής που ασκούν σε κυβερνήσεις χωρών και όχι μόνο, ουσιαστική βοήθεια εκεί που χρειάζεται… Αλλά απουσιάζει το όραμα των μεγαλόσχημων που ηγούνται ώστε να συμβεί αυτό… Αρκούνται, συνήθως, να ξεπλύνουν τον δημόσιο βίο τους – τρανό παράδειγμα ο Χουάν Αντόνιο Σάμαρανκ, στέλεχος της χούντας του Φράνκο… Ναι, εκείνος που κατηγορείται ότι μας στέρησε τους λεγόμενους «Χρυσούς Ολυμπιακούς Αγώνες» του 1996 για να τους δώσει στην Ατλάντα… Κι αντί να τον ευχαριστούμε που μας γλίτωσε τότε από την οικονομική -και ηθική βεβαίως-κατρακύλα που μας οδήγησε στα μνημόνια ως αποτέλεσμα, κυρίως, της διοργάνωσης του 2004, κάποιοι εξακολουθούν, αφελείς και ιδιοτελείς, να τον θεωρούν ιστορικό εχθρό της… ελληνικής λαϊκής προσδοκίας διοργάνωσης του 1996!

Σφύζουν η μνήμη και το δημοσιογραφικό αρχείο από αποφάσεις, πράξεις ή… απραξία ομολόγων του Τόμας Μπαχ… Οταν, το 1984, ο Σάμαρανκ και ο πρόεδρος της Διεθνούς Ομοσπονδίας Στίβου, ο επονομαζόμενος «τελευταίος μεγάλος δικτάτορας» όπως είχε αποκαλέσει ο Ηλίας Μπαζίνας στην εφημερίδα «Φίλαθλος» (21.11.1999) τον Πρίμο Νεμπιόλο, μετά τη διοργάνωση του Λος Αντζελες μοίραζαν την… πίτα της Σεούλ (Ο.Α. 1988). Αποκαλύφθηκε σπατάλη. Μία ακόμη: Είχαν ξοδευτεί 516.000 δολάρια γι’ αθλητικά προγράμματα και την ίδια διετία (1982-84) ένα εκατομμύριο δολάρια για δύο εορταστικές εκδηλώσεις στο Μονακό. Προσέξτε: Ετήσιες εκδηλώσεις!

Θυμηθήκαμε τη διοργάνωση της Ατλάντα, τότε ήταν που μας είχαν αποτυπωθεί ανεξίτηλα τα λόγια του «φιλόσοφου της ιατρικής» καθηγητή παθολογίας με γενικότερη κατάρτιση Κωνσταντίνου Γαρδίκα για την… ευθανασία των «αθανάτων»: «Ευτυχώς που υπάρχουν οι «αθάνατοι», γιατί πώς αλλιώς θα γέμιζε η Κόλαση;». Ο δημοσιογράφος Τζόναθαν Ουόκερ των «Τάιμς» του Λονδίνου, την ίδια εποχή, είχε πει: «Μα καλά, δεν ξέρετε πως η παρέα της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής είναι, σήμερα, πιο ισχυρή και από τον πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών;». Ο συνάδελφος Χρήστος Μιχαηλίδης όταν γύρισε από την Ατλάντα μού είπε και έγραψε στην «Ελευθεροτυπία» πως «η ΔΟΕ είναι θίασος τσαμπατζήδων. Δεν είδα έναν να βάζει το χέρι στη τσέπη. Όπου πήγαιναν είχαν την απαίτηση να τους κερνούν, να τους πληρώνουν τα έξοδα». Τα ίδια είδαμε στην Αθήνα (2004), τ’ ακούμε και από το Τόκιο.

Όσο για τον Αντριου Τζένινγκς, στο βιβλίο του «Τα αφεντικά των Ολυμπιακών Αγώνων» αναφέρει: «Το χειρότερο είναι πως όλοι στη ΔΟΕ γνωρίζουν ότι ο έλεγχος ντόπινγκ των αθλητών την ημέρα του αγώνα τους είναι παραπλανητική παράσταση που δεν έχει σχέση με την αλήθεια. Όσοι παίρνουν αναβολικά μαθαίνουν από τους γιατρούς και τους προπονητές τους πόσος χρόνος χρειάζεται ώστε να εξαλειφθούν και τα τελευταία ίχνη των αναβολικών απ’ τους οργανισμούς τους»…

Σπύρος Τσάμης

πηγή: efsyn.gr