Χρήστος Κάτσικας 

Οι χαμηλές βάσεις, η φαρισαϊκή υποκρισία και η σκοπιμότητα της κ. Κεραμέως

Οι “εισακτέοι της λευκής κόλλας”, η φαρισαϊκή υποκρισία και οι “έτοιμες από καιρό” πρωτοβουλίες της κ. Κεραμέως!

                Με την ανακοίνωση των βάσεων εισαγωγής για τις Ανώτατες Σχολές  είχαμε και φέτος την επανάληψη της εισόδου σε Πανεπιστημιακές Σχολές υποψηφίων με πολύ χαμηλές βαθμολογίες. Αμέσως πολλά ΜΜΕ της αυλής , «σοκαρισμένα» για ένα φαινόμενο που επαναλαμβάνεται πολλά χρόνια τώρα,  επιστράτευσαν «αναλυτές» και «ειδικούς», να ξεφασκιώνουν την άποψή τους και να αποτυπώσουν στα πρωτοσέλιδά τους την  «Εισαγωγή με …1 στα ΑΕΙ» , «Μαθηματικοί με 4 και Φιλόλογοι με 7» και άλλα ηχηρά παρόμοια του τύπου «Έγραψαν μόνο το… όνομά τους στις πανελλαδικές και πέρασαν στα πανεπιστήμια», «Είσοδος στα ΑΕΙ με λευκή κόλλα», «Κατακραυγή για όσους μπήκαν στα ΑΕΙ με λευκές κόλλες».

            Όπως εύστοχα επισημαίνει ο εκπαιδευτικός Βαγγέλης Ντάλης για όποιον  ασχολείται στοιχειωδώς με την εκπαίδευση τίποτα πρωτοφανές δεν υπήρξε φέτος. Αν υπήρξε κάτι στην υπερβολή του ήταν η ένταση που το περιέγραφαν οι «σοκαρισμένοι» και η έκταση που δόθηκε από κανάλια, εφημερίδες και τα υπόλοιπα Μέσα. Κι επειδή τα περισσότερα Μέσα είναι πλέον κατευθυνόμενα και λειτουργούν με σκοπιμότητες στην «ενημέρωση», το μυστήριο λύθηκε σύντομα. Η Νίκη Κεραμέως, «σαν έτοιμη από καιρό» που έγραψε και ο Καβάφης, υποκαθιστώντας την αναζήτηση των αιτίων από τη διαπίστωση των αποτελεσμάτων, αναμασά, μαζί με τον προβληματισμό της, τις συνήθεις κοινοτοπίες με τις οποίες τρέφεται η κοινή γνώμη σερβίροντας το «αυτονόητο» : «Επιτέλους, δεν μπορεί κανείς να εισάγεται με λευκή κόλλα»! 

            Και αμέσως, από το γνωστό για τις σχέσεις του με την Κυβέρνηση ΣΚΑΙ, εξήγγειλε πρωτοβουλίες! «Βρισκόμαστε σε εκτενή διάλογο με όλους τους εμπλεκόμενους φορείς. Και ανάμεσα στις λύσεις που συζητάμε είναι να ορίζει η κάθε σχολή τη βάση εισαγωγής σε τουλάχιστον ένα μάθημα που θεωρεί εξαιρετικά βασικό: Πχ. στο Μαθηματικό τα μαθηματικά, στις Οικονομικές σχολές – η Οικονομία, στις Σχολές πληροφορικής η πληροφορική. Ανάμεσα σε διάφορες λύσεις που συζητάμε».

            Και αφού πρόσθεσε ότι «ο διάλογος αυτός τώρα θα εντατικοποιηθεί. Θέλουμε πάντως και η λύση να είναι στην κατεύθυνση της μεγαλύτερης αυτονομίας των Πανεπιστημίων – όπως γίνεται σε τόσες χώρες στον κόσμο» , προανήγγειλε αναδιάταξη των σχολών και των τμημάτων.

            Ουδεμία έκπληξις, που έλεγαν  και οι παλιότεροι! Η γραμμή είναι γνωστή και την έχει περιγράψει πολύ πριν την ανακοίνωση των φετινών βάσεων εισαγωγής ο νέος Πρωθυπουργός, όταν ακόμη δεν είχε γίνει Πρωθυπουργός, αλλά είχε τελειώσει το Χάρβαντ: “Η εισαγωγή σε εκπαιδευτικά ιδρύματα με πολύ χαμηλή βαθμολογία υπονομεύει την έννοια της ανώτατης εκπαίδευσης”, είχε ανακαλύψει ο Κ. Μητσοτάκης τέτοιο καιρό πριν από δυο χρόνια (29/8/2018) και υπογράμμιζε ότι «από το 2005, ως νέος Βουλευτής, είχα υποστηρίξει την καθιέρωση ενός κατώτατου ορίου εισαγωγής στα Πανεπιστήμια. Η ρύθμιση αυτή πρέπει να επανέλθει. Και θα επανέλθει».

Το πρόβλημα και η εκμετάλλευσή του

                Να ξεκαθαρίσουμε εξ αρχής, πρώτον ότι το θέμα της ποιότητας της δημόσιας εκπαίδευσης που παίρνουν τα παιδιά των εργαζόμενων και η συνεχής συρρίκνωσή της, είναι από τα πρώτα ζητήματα που παλεύει η μαχόμενη εκπαιδευτική κοινότητα. Δεύτερον, σαφώς υπάρχει προβληματισμός για την εισαγωγή (σε κάποιες υποβαθμισμένες σχολές)  υποψηφίων με βαθμό που μαρτυρά ελάχιστη προετοιμασία και κανείς δεν μπορεί να είναι ευχαριστημένος με αυτό ή να το προσπερνάει σφυρίζοντας αδιάφορα.

            Ωστόσο, όπως δείχνουμε παρακάτω, η σπουδαιοφανής συζήτηση περί «βάσεων», τα επιχειρήματα του υπουργείου Παιδείας και η ιδιοτελής συνεπικουρία των νεοφιλελεύθερων κονδυλοφόρων του δεν αφορά τη συνεισφορά σε αυτόν τον προβληματισμό.

            Παράλληλα κανείς δεν πρέπει να ξεχνάει ότι οι πανελλαδικές δεν είναι σύστημα αξιολόγησης του επιπέδου γνώσεων κανενός. Είναι διαγωνισμός στον οποίο «επιτυγχάνει» ένας προκαθορισμένος αριθμός υποψηφίων, όσες και οι θέσεις που διατίθενται από κάθε σχολή, ανεξαρτήτως επιδόσεων. Γι αυτό και έχει γίνει αποδεκτό, χωρίς πολλές διαμαρτυρίες, το γεγονός ότι τα θέματα ξεπερνάνε σε δυσκολία και το επίπεδο των σχολικών βιβλίων αλλά και του μαθήματος, όπως το καθορίζει το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο. Γι’ αυτό και όλα τα παιδιά οδηγούνται στα φροντιστήρια.

Επίσης οι «ανεπαρκείς» με 18άρια που δεν μπορούν να εισαχθούν στην Ιατρική Αθήνας και οι «επαρκείς» με 3,5 που εισάγονται στο Μαθηματικό Σάμου, είναι και οι δυο, τεχνητή απόρροια ενός εξεταστικού συστήματος που, αφενός αποτελεί  μηχανισμό παρακυβέρνησης της εκπαίδευσης, αφετέρου, με τα λεγόμενα διαβαθμισμένα θέματα λειτουργεί σαν «έξυπνη βόμβα» στην κατανομή της αποτυχίας/επιτυχίας.

            Να θυμίσουμε ότι η λεγόμενη βάση του 10 στις Πανελλαδικές Εξετάσεις (που ως γνωστόν είναι ανταγωνιστικές και όχι διαγνωστικές) εφαρμόστηκε από το 2006 έως το 2010 και πέτυχε ταξικά αλλά απότυχε μορφωτικά. Η έρευνα έδειξε ότι το μέτρο είχε ως επιπτώσεις τη μεγάλη μείωση των εισακτέων που προέρχονταν από οικογένειες με μεσαίο και χαμηλό κοινωνικό-μορφωτικό επίπεδο, έναντι αυτών που προέρχονταν από υψηλό έως πολύ υψηλό επίπεδο. Πέρα από το ότι έμειναν εκτός πανεπιστημιακών σχολών περισσότερα παιδιά από οικογένειες χαμηλού ή μεσαίου εισοδήματος, καμιά αξιοσημείωτη πρόοδος δεν σημειώθηκε στο μορφωτικό επίπεδο ούτε των μαθητών των Λυκείων ούτε των φοιτητών και των Πανεπιστημίων.

Νέα βάση τα …δίδακτρα!

                Να το πούμε καθαρά: Πίσω από την κατακραυγή των ΜΜΕ για τη «βουτιά στις βάσεις που ευτελίζει τα ΑΕΙ, και αδικεί τους φιλομαθείς και επιμελείς», πίσω από τον «προβληματισμό» των επιτελών του υπουργείου Παιδείας, πίσω ακόμη από τα ψευδεπίγραφα κλισέ περί “αριστείας κρύβεται επιμελώς ο βασικός προσανατολισμός της κυβέρνησης που είναι η μείωση των εισακτέων και η πριμοδότηση της ιδιωτικής Ανώτατης Εκπαίδευσης.

                Οι ενορχηστρωμένες κραυγές υπαγορεύονται από την επιχείρηση υφαρπαγής της συναίνεσης της κοινής γνώμης στην επαναφορά της βάση του 10 (του 9,5 ή του 9 ή όποιου βαθμού θέλει κάθε Σχολή), στην αποδοχή της σκλήρυνσης του εξεταστικού συστήματος και στον καθορισμό του αριθμού των εισακτέων από τα ίδια τα Πανεπιστήμια έτσι ώστε να μη χρεώνεται η Κυβέρνηση και το Υπουργείο το κόστος. Εν ολίγοις, το σύστημα θέλει κόφτες της ροής στα Πανεπιστήμια.

                Η επαναφορά της βάσης του 10 θα παίξει τον ρόλο του τροχονόμου της εισόδου στα πανεπιστήμια, εξοστρακίζοντας, με εργαλείο τον βαθμό δυσκολίας των θεμάτων (Τράπεζα Θεμάτων), χιλιάδες υποψήφιους  στους οποίους θα προσφερθεί είτε μια χαμηλής πνοής επαγγελματική κατάρτιση (στους φτωχότερους) είτε μια νέα βάση: τα δίδακτρα στους επιχειρηματίες της γνώσης οι οποίοι ως γνώστες του εμπορίου, θα ξεχάσουν να δηλώσουν ότι στα ιδιωτικά εκπαιδευτικά μαγαζιά  που οι ίδιοι έχουν στήσει δεν ισχύει καμιά βάση του 10 εάν ηχήσουν τα δίδακτρα.