Η λέξη φυλακή αρκεί για να προκαλέσει συνειρμούς φοβικών συνδρόμων ενεργοποίησης της εικόνας των συνθηκών εγκλεισμού και της ανελευθερίας.

Γυναίκες κρατούμενες βρίσκονται σε κατάσταση εγκυμοσύνης, ενώ τα μωρά θα γεννηθούν μέσα στη φυλακή, κάνοντας τα πρώτα τους βήματα με τα κάγκελα πρώτη εικόνα και το κελί φυσικό χώρο ανάπτυξης, παιδικού δωματίου και παιχνιδιού.

Αυτά τα μωρά θα ακολουθούν το πρόγραμμα της φυλακής, στη λογική του σωφρονιστικού κωδικά «ή φυλακίζεσαι ή στερείσαι τη μητρική αγκαλιά».

Πώς γίνεται άραγε να βαυκαλίζεσαι ότι είσαι μια κυβέρνηση των δικαιωμάτων και να συνεχίζεις να συντηρείς αυτή τη βαρβαρότητα;

Ο σχετικός νόμος προβλέπει ότι οι γυναίκες που έχουν ποινές μέχρι 10 έτη και τα παιδιά τους είναι μέχρι 8 ετών δύνανται να εκτίουν την ποινή τους κατ’ οίκον. Συχνά όμως, ακόμα και αυτό δεν είναι εφικτό.

Οι περισσότερες μητέρες των 16 παιδιών που μεγαλώνουν στη φυλακή της Θήβας έχουν μικρές ποινές καθώς έχουν καταδικαστεί για μη σοβαρά αδικήματα. Για διάφορους λόγους όμως δεν μπορούν να κάνουν χρήση του νόμου και να εκτίσουν κατ΄οίκον την ποινή τους.

Και εφόσον οι μητέρες παραμένουν στη φυλακή, τα παιδιά από τα τρία τους και μετά κατευθύνονται είτε στη φυσική οικογένειά τους (πατέρας, παππούς, γιαγιά) είτε σε ίδρυμα. Συχνά όμως οικογένειες δεν υπάρχουν οπότε τις περισσότερες φορές τα παιδιά καταλήγουν σε ιδρύματα.

Είναι, τουλάχιστον, υποκριτικό  να νομοθετεί η κυβέρνηση  ευεργετική -δήθεν- διάταξη , όταν δεν θα έχει καμιά πρακτική αξία, καθώς προβλέπονται αυστηροί όροι, ενώ το συμβούλιο της φυλακής και ο  αρμόδιος Εισαγγελέας έχουν τόση ελευθερία κινήσεων που μπορούν να αυθαιρετούν.
Για τους έγκλειστους των τριών ετών η φυλακή δεν αποκτά ανθρώπινο πρόσωπο  και η βία του εγκλεισμού δεν αίρεται με τα παιδικά επισκεπτήρια που επικαλείται το υπουργείο Δικαιοσύνης με επικεφαλής τον γενικό γραμματέα.

Όταν και τα πλέον συντηρητικά κομμάτια του πολιτικού κόσμου εκφράζουν τη βούληση να αλλάξει το νομικό πλαίσιο για τις μητέρες κρατούμενες, αναρωτιέται κανείς πώς ο ίδιος ο Σύριζα, με την υποτιθέμενη ευαισθησία στα δικαιώματα των κρατούμενων, αφήνει να εξελίσσεται αυτή η βαρβαρότητα στις ελληνικές φυλακές.

Τι ισχύει σε άλλες χώρες

Σε άλλες χώρες η φυλάκιση του κηδεμόνα μικρών παιδιών έχει αντικατασταθεί είτε:
– Με την τοποθέτηση των κηδεμόνων σε ανοιχτές δομές εντός του ιστού της πόλης, που δεν θα θυμίζουν σε τίποτα φυλακή, όπου οι κηδεμόνες θα έχουν το κλειδί του διαμερίσματος και θα μπορούν να συνοδεύουν τα παιδιά τους στο σχολείο, το γιατρό ή σε άλλες δραστηριότητες. Η Ισπανία έχει εφαρμόσει αυτό το σύστημα με μεγάλη επιτυχία από το 2008. Ακόμα το έχουν εφαρμόσει η Ολλανδία και η Σουηδία.
– Με αναστολή εκτέλεσης της ποινής του κηδεμόνα και επανεξέταση της αναγκαιότητας κράτησης μετά το πέρας αυτής. Εφαρμόζεται ήδη στη Ρωσία.
– Με κατ’ οίκον περιορισμό του κηδεμόνα, με διάθεση μηνιαίου ποσού κάλυψης των απαραίτητων εξόδων και παροχή της κάρτας αλληλεγγύης.

Η φυλάκιση ή η απομάκρυνση ενός παιδιού απ’ τη μητέρα αποτελεί πράξη νομικίστικης εκδίκησης, με ολέθριες τραυματικές συνέπειες στον παιδικό ψυχισμό και δεν συνάδει με κανένα σωφρονιστικό θέσφατο.