Ο Βασίλης Μάγγος ξεψύχησε στο κρεβάτι του στις 13.7.20 από οξύ πνευμονικό οίδημα. Έναν μήνα πριν είχε πάει στο νοσοκομείο με 7 κατάγματα στα πλευρά, θλάση στο συκώτι και την κύστη του μετά από βαρύ ξυλοδαρμό του από ΜΑΤ κατά τη διάρκεια διαδήλωσης στον Βόλο ενάντια στην καύση σκουπιδιών. Δύο γεγονότα ασύνδετα μεταξύ τους, λένε.
Από νομικής σκοπιάς μπορεί. Απο ηθικής όμως όχι!

Είναι τυφλός όποιος δεν βλέπει τις επιπτώσεις που μπορεί να έχει ένα τόσο βαρύ γεγονός και η μετέπειτα αντιμετώπιση του στην σωματική αλλά κυρίως στην ψυχική υγεία ενός ατόμου.

Ο Χρυσοχοίδης έσπευσε να δηλώσει πως όποιος επιρρίπτει ευθύνες στους μπάτσους του είναι βαλτός.
Σκοτεινά.
Πριν καν υπάρξει πόρισμα ιατροδικαστή.
Δεν έσπευσε να μιλήσει για τη στάση της αστυνομίας του.
Δεν έσπευσε να σχολιάσει το bullying, να κατακρίνει τη βια.
Ούτε να υποστηρίξει την οικογένεια του Βασίλη, να υποσχεθεί αλλαγή.

Χάραξε και με τον λόγο του στρατόπεδα.
Ο κρατικός μηχανισμός του εναντίον “των άλλων”.
Ένας κρατικός μηχανισμός που αντί για πρόνοια και στήριξη προσφέρει ωμή βία, εγκατάλειψη και αδιαφορία.

Ο Βασίλης αφήνει πίσω του έναν κόσμο άδικο.
Έναν κόσμο στον οποίον το περιβάλλον θεωρείται απλά λεπτομέρεια όπως και η αστυνομική αυθαιρεσία.
Που οι επενδύσεις είναι σημαντικότερες από την ανθρωπιά.
Έναν κόσμο φτιαγμένο από/για αχιλεές μπέους.
Που ο τραμπουκισμός είναι μαγκιά.
Έναν κόσμο που την ευαισθησία την θεωρεί μειονέκτημα και την τιμωρεί.

Ο κόσμος όμως αλλάζει. Λίγο λίγο. Και ποιος ξέρει; Ίσως τον κόσμο που θα φτιάξουμε να τον άντεχε και ο Βασίλης..

Η ζωγραφιά μου είναι αφιερωμένη στον Βασίλη και στην οικογένεια του.

Κώστας Αούα