“Όμορφη και παράξενη πατρίδα, ωσάν αυτή που μου ‘λαχε δεν είδα”.

Με τα βουνά της -εκεί όπου ο ποιητής αναζητούσε τα θεμέλιά του, με τους λαούς να τα σηκώνουν στους ώμους τους- αγνώριστα, από την εισβολή μιας “ανάπτυξης”, για την οποία οι επίγονοί μας θα αναθεματίζουν ετούτη τη γενιά που αποδέχτηκε την ύβρη, την ασχήμια και την καταστροφή.

Τότε που η εφιαλτική και ντροπιαστική αυτή εικόνα από τη νότια Εύβοια θα ‘ναι γενικευμένη, από τη Ροδόπη μέχρι τις απολήξεις των Λευκών Ορέων στα Σφακιά.

Γιώργος Αλεξάτος