Γυρίσαμε με τη Μπόμπο απ’ την πρωινή βόλτα. Ο αέρας έχει μια πρωτοφανή διαύγεια. Καμιά αιωρούμενη αιθάλη και καθόλου βρώμα καμένου λάστιχου. Μοσχοβολιές λεμονανθού. Ζούμε την πιο μεγάλη φρίκη των καιρών μας, μέσα σε μια πανδαισία φυσικής ομορφιάς και αρωμάτων. Η ζωή βρίσκει πάντα τρόπους να ειρωνεύεται.

Κλειστά σύνορα; Σου δίνω εφτασφράγιστα. Ζωή χαντακωμένη στον καναπέ; Καιρός να τον σιχαθείς. Κλειστές δομές και φυλακές; Φυλακίσου λοιπόν στο σπίτι σου.Οι δρόμοι όλοι έρημοι. Καμιά ανθρώπινη παρουσία. Κι αφού οι δρόμοι φτιάχτηκαν για πόδια και αυτοκίνητα, τους ένοιωσα πεντάρφανους.

Αφού ρημάξανε τα δημόσια συστήματα υγείας παντού, αφήνουν τώρα τους λαούς να πληρώσουν με τη ζωή τους τη νέα καταστροφική κρίση

Την ανθρώπινη παρουσία τη μαντεύεις πίσω από τις πόρτες των ισόγειων διαμερισμάτων. Μαγειρέματα, κατσαρολικά, λίγος βήχας. Απ’ τις περισσότερες πόρτες βγαίνουν ψαλμωδίες. Κυριακάτικη λειτουργία στα FM. Ραδιοφωνική παρηγοριά. Την έχω ξαναζήσει, σκέφτηκα. Στα μεσαία κύματα. Μικρό παιδί, στις “Αναζητήσεις του Ερυθρού Σταυρού”. Όλη τη δεκαετία του ’60, σαράντα χρόνια μετά τον όλεθρο της Σμύρνης, ο Γιάννης απ’ το Τσεσμέ αναζητούσε ακόμη την αδερφή του Μαρία και κάποια Ελπινίκη επέμενε να βρει ένα χαμένο γιό. Πιο τραγικά όμως, αυτή τη ραδιοφωνική παρηγοριά, την έζησα το 2015 και 16 μετά τα πολύνεκρα προσφυγικά ναυάγια. Ο γιος, ξαπλωμένος πάνω στη σορό του πατέρα του και ο πατέρας, νεκροζώντανος, δίπλα στη σορό του γιού. Στο κινητό είχαν την εξόδιο ψαλμωδία του ιμάμη. Πόση βρωμιά ειπώθηκε γι αυτά τα κινητά. Να ξεπουλάς το σπίτι σου, να δίνεις στο μαυραγορίτη βέρες, εικόνες και όνειρα γι ένα κινητό, που είναι χάρτης και πορεία στο άγνωστο κι αυτό να γίνεται ψόγος.

Η ζωή βρίσκει πάντα τρόπους να ειρωνεύεται. Τώρα, για όσους η ελπίδα είναι μεταφυσική και άπιαστη, ψαλμωδίες στα FM. Τώρα, όλοι αγκιστρωμένοι στην οθόνη ενός κινητού κι ας μην είναι χάρτης και πορεία στο άγνωστο. Είναι όμως παρηγοριά.Γυρνώντας, έκοψα λεμονανθούς. Για την ακρίβεια ανθούς της νερατζιάς. “Η νερατζιά είναι η μάνα της λεμονιάς. Το υποκείμενο δέντρο”, μου είχε πει ο Παντελής όταν μπολιάζαμε. Ίδια αρώματα, ίδια χρώματα. Μοσχοβολιά! Τους έβαλα δίπλα στη Μερόπη και το γλάρο. Αυτοί οι δυο δεν μπήκαν σε καραντίνα. Εχουν ανοσία στα άσχημα. Η Μερόπη γιατί έζησε τον έρωτα κι ο γλάρος γιατί έχει φτερά.

Νίνα Γεωργιάδου