Ρήγα Κατερίνα, δασκάλα στο Δημοτικό Σχολείο Ζευγολατιού Κορινθίας 

«Μέσα στην τάξη αφήνουμε καθημερινά κομματάκια της ψυχής μας»

Ο Ανδρέας έκανε εμετό την ώρα του μαθήματος. Δεν πρόλαβε καν να πει στη δασκάλα του ότι δεν αισθανόταν καλά. Η δασκάλα σταμάτησε το μάθημα και αφού ηρέμησε τον μικρό Ανδρεα, τηλεφώνησε στους γονείς του και καθάρισε το πάτωμα.

Η Άννα κατουρηθηκε πανω της. Είναι τόσο ντροπαλή και έβαλε τα κλάματα. Η δασκάλα σταματησε το μάθημα για να την παρηγορήσει και να τη βεβαιώσει πως δεν τρέχει τίποτα και πως ολα διορθώνονται.Ο Λευτέρης, την ώρα ενός μαθήματος που μιλούσε για τη μητρική αγάπη, πετάχτηκε επάνω και αφού μάζεψε όσο κουράγιο χωρούσε στο μικρό του κορμάκι δήλωσε με παράπονο ότι αυτός δεν έχει μαμά γιατί τον παράτησε όταν ήταν δύο μηνών και μεγαλώνει μόνο με τον μπαμπά. Τότε η δασκάλα διέκοψε το μάθημα, τον πλησίασε και με μεγάλη τρυφερότητα, για να μη σπάσει το κλαράκι της δύναμης και της ελπίδας που φύτρωνε μέσα του, τον αγκάλιασε και του υπενθύμισε ότι έχει εναν μπαμπά που πάντα θα τον αγαπάει και θα τον προστατεύει και ως μάνα και ως πατέρας και ότι η ιδια θα είναι δίπλα του οποία στιγμη τη χρειαστεί.

Ο Στέλιος έχει αυτισμό. Όταν έχει άγχος μασάει το τετράδιο του, τρώει τη γόμα του… Τον ευχαριστεί πολύ να λέει ανέκδοτα στους συμμαθητές του. Πολλές φορές διακόπτει το μάθημα για να πει στους συμμαθητές του ένα ανέκδοτο. Η δασκάλα τον αφήνει γιατί ξέρει ότι αυτό θα τον χαλαρώσει και θα τον επαναφέρει στην τάξη. Οι συμμαθητές του, όταν τελειώνει ο Στέλιος το ανέκδοτο, πάντα γελάνε και τον χειροκροτούν και αυτός καμαρώνει.

Κάθε μέρα, το πρώτο δεκάλεπτο πριν αρχίσει το μαθημα, η δασκάλα διαβαζει ένα λογοτεχνικό βιβλίο. Ξέρει ότι αυτό δε το λένε τα αναλυτικά προγράμματα αλλά αυτή το κάνει γιατί αρέσει πολύ στα παιδιά της…στους μαθητές της. Τώρα διαβάζει το ” Φιλενάδα φουντούκια μου” της Αγγελικής Βαρελά και είναι πολύ περήφανη που οι μαθητές της αγάπησαν και έκαναν φίλο τους ένα μικρό, ασήμαντο δεντράκι στο κέντρο μιας μεγαλούπολης και κατάλαβαν την αξία του.

Ο δάσκαλος έγινε για άλλη μια φορά “Καραγκιόζης” ! Θέλει να κάνει τα παιδιά του να γελάνε. Λέει αστεία και αυτά ξεκαρδιζονται στα γελια. Χαίρεται τόσο πολύ όταν τα βλέπει να γελάνε! Θέλει να τα διδάξει μια καινούρια, δύσκολη έννοια και είναι σίγουρος ότι θα την κατακτήσουν πιο εύκολα αν είναι ευτυχισμένα και χαλαρά. ……………………………………………………………………………..

Καθημερινες εικόνες της σχολικής πραγματικότητας που αντιμετωπίζουν δάσκαλοι και καθηγητές με ατσάλινη υπομονή και πολλή αγάπη. Εικόνες που μπορεί πολύ εύκολα να γινουν αιτία για χλεύη σε μυαλά κενά και βρόμικα, σε παράσιτα στο σώμα της οικογένειας που τη λένε και τάξη. Και μη μου διαμαρτυρηθείτε μερικοί…η κοινωνία δεν είναι αγγελικά πλασμένη. Το έχει αποδείξει πολλές φορές.

ΕΚΤΥΦΛΩΤΙΚΟ ΛΕΥΚΟ

Μέσα στην τάξη αφήνουμε καθημερινά κομματάκια της ψυχής μας. Γινόμαστε γιατροί, νοσοκόμοι, ψυχολόγοι, ιεροκήρυκες, μανάδες και πατεράδες για τους μαθητές και τις μαθήτριες μας. Ποιος εκπαιδευτικός δεν ηρθε κάποια στιγμη αντιμέτωπος με μια από τις παραπάνω περιπτώσεις ή παρόμοια;

Μέσα στην τάξη κλαίμε, γελάμε, μαλώνουμε, αγκαλιαζομαστε. Και κάθε γεγονός που συμβαίνει στην σχολική μας κοινότητα είναι και ένα μάθημα, και μια συμβουλή προς τους μαθητές μας. Γιατι πάνω απ’ όλα προετοιμάζουμε αυριανούς πολίτες που θα κληθούν και αυτοί κάποια στιγμή να δώσουν τους δικούς τους αγώνες.

Σε ολα τα παραπάνω κανένα κακόβουλο μάτι δεν έχει θέση. Θέλουμε να βλέπουμε υψωμένα χεράκια και πρόσωπα με αυτοπεποίθηση που θέλουν να μιλησουν, να ρωτήσουν και να εκφραστούν. Ήρθε η ώρα να κόψουμε για άλλη μια φορά χέρια που μας κουνάνε το δάχτυλο και μας φοβεριζουν με κάμερες και αξιολόγηση.

ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ!

ΟΧΙ ΚΑΜΕΡΕΣ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ!