Του Χρήστου Σουρουλή
Πρώην αιρετού ΠΥΣΔΕ Ρεθύμνου

Με σημερινή της ανακοίνωση η προσκείμενη στο κυβερνών κόμμα ΔΑΚΕ καθηγητών Δ.Ε. κατηγορεί την παράταξη των Παρεμβάσεων τόσο για τη θέση της να μην παραδοθούν βαθμοί α΄ τετραμήνου, όσο και για τον τρόπο με τον οποίο προώθησε αυτή τη θέση. (Η ΔΑΚΕ κάνει λόγο για ‘’τρομοκράτηση’’ των εκπαιδευτικών από τα μέλη και τους φίλους των Παρεμβάσεων).
Δεν θα αναφερθώ σε όλο το εύρος της ανακοίνωσης, στην οποία εξάλλου περισσότερο κατάλληλοι και αρμόδιοι να απαντήσουν είναι οι ίδιοι οι συνάδελφοι των Παρεμβάσεων (των οποίων δεν είμαι μέλος, αν κανείς αναρωτιέται). Αυτό που περισσότερο με προβληματίζει και με στεναχωρεί είναι η υπεράσπιση της τηλεκπαίδευσης από συναδέλφους. Αντιλαμβάνομαι ασφαλώς το κριτήριο των πολιτικών προτιμήσεων, αλλά αυτό δεν μπορεί να είναι το μοναδικό φίλτρο αξιολόγησης της πραγματικότητας.
Η ΔΑΚΕ λέει πως «αναγνωρίζει τις αδυναμίες της διδασκαλίας μέσω τηλεκπαίδευσης» – τις οποίες ωστόσο δεν μπαίνει στον κόπο να αναλύσει ή έστω να αναφέρει – όμως αυτή «καλύπτει σε ικανοποιητικό βαθμό τις διδακτικές ανάγκες».

Πραγματικά αναρωτιέμαι αν αυτή η φράση έχει γραφτεί από εκπαιδευτικούς. Αν διδακτική ανάγκη είναι η ‘’παράδοση της ύλης’’, έστω και άνευ παραλήπτη, τότε όλα καλά. Υπάρχουν όμως και άλλες ανάγκες, όπως η ‘’παραλαβή της ύλης’’, που πλημμελώς συντελείται μέσα από μία οθόνη όσο και αν ο διδάσκων το προσπαθήσει, η εξοικείωση των μαθητών με εναλλακτικές παιδαγωγικές μεθόδους, που μόνο δια ζώσης γίνονται, η επαφή των παιδιών με τους συμμαθητές τους, ακόμα και το χαμόγελο ή η εν γένει στάση του εκπαιδευτικού στην τάξη μπορεί να συνιστά μια μορφή διδακτικής ανάγκης, ή ανάγκης γενικότερα.
Κατά ειρωνεία, από όλες τις διδακτικές ανάγκες, εκείνη που υπηρετείται λιγότερο με την ΕξΑΕ είναι αυτή της αξιολόγησης των μαθητών. Είναι χαρακτηριστικό ότι και η ίδια η ΔΑΚΕ αναφέρεται μόνο στα φύλλα εργασίας των μαθητών ως στοιχεία αξιολόγησής τους. Πού είναι τα διαγωνίσματα, τα τεστ, η προφορική εξέταση, η συμμετοχή στην τάξη; Κι εδώ, αν θέλετε, φαίνεται και η αντίφαση, για να μην πω υποκρισία, της κυρίαρχης λεγόμενης ιδεολογίας: Από τη μια δεν μας χρειάζονται οι γραπτές δοκιμασίες για να αξιολογήσουμε, από την άλλη οι τελικές εξετάσεις θα γίνουν κανονικά και με τράπεζα θεμάτων στην Α΄ Λυκείου.
Τέλος, υπάρχει το επιχείρημα ότι οι συνεπείς μαθητές θέλουν και πρέπει να επιβραβευτούν. Αυτή είναι μια παράμετρος που προβλημάτισε πολλούς συναδέλφους. Όμως είμαστε παιδαγωγοί, έτσι δεν είναι; Οφείλουμε να δείξουμε στους ‘’καλούς’’ μαθητές ότι και οι ‘’κακοί’’ μαθητές είναι έγνοια μας, επομένως δεν είναι σωστό είτε να βαθμολογήσουμε μόνο τους πρώτους είτε να βάλουμε βαθμό σε όλους κρίνοντας από λίγα στοιχεία, που – τελικά – μπορεί και καλούς μαθητές να αδικήσουν. Επιπλέον, τι κάνουμε αν έχουμε έναν ‘’καλό’’ μαθητή με κακή σύνδεση; Τι κάνουμε αν έχουμε έναν ‘’κακό’’ μαθητή που συμπληρώνει τα φύλλα εργασίας π.χ. ο αδελφός του;

Κλείνοντας, θέλω να πω στη ΔΑΚΕ ότι το να κάνεις τηλεκπαίδευση δεν σημαίνει ότι την εγκρίνεις. Το να ασκείς κριτική στην τηλεκπαίδευση δεν σημαίνει ότι απαξιώνεις την προσπάθεια των εκπαιδευτικών. Τουναντίον, τιμάς αυτή την προσπάθεια.

Όμως, ας έχουμε επίγνωση πως, αν η μόρφωση είναι τροφή, η τηλεκπαίδευση δεν είναι γεύμα. Ούτε καν επιδόρπιο γιαουρτιού. Στην καλύτερη περίπτωση είναι μία, ενδεχομένως καυτή, πατάτα.