Υπομονή 14 χρόνια με την ελπίδα ότι θα φύγει από τη ζωή της ήσυχα. Διαβάζω απόσπασμα από την κατάθεση της Μελέκ και νομίζω ότι ακούω γυναίκες της ζωής μου να μου ψιθυρίζουν ξανά: “τον άντρα σου και τα μάτια σου”, “σώπα, παιδάκι μου” και “τι κατεβάζει ο ουρανός που δεν μπορεί να σηκώσει η γη”.

Για μας τις γυναίκες, λένε οι παλιές-οί, μπορεί να είμαστε το αδύνατο φύλο, αλλά καθεμιά μας είναι πιο δυνατή από κάθε άντρα γιατί μπορούμε να ζούμε μόνες. Ίσως αυτό να σημαίνει ότι πλένουμε, μαγειρεύουμε, σιδερώνουμε και φροντίζουμε no matter what, ενώ για τον άντρα όσο να πεις η αυτοεξυπηρέτηση είναι ταμπού, πού να κατορθώσει και τη φροντίδα άλλων.

Ίσως πάλι υπονοούν ότι δεν έχουμε τόση ανάγκη την αγκαλιά και τον έρωτα, ότι μπορούμε να ζούμε ανέραστες, χωρίς να μας λείπει η σωματική επαφή, δοσμένες στον μητρικό ρόλο, εξ-υπηρετώντας την οικογένεια, μεγαλώνοντας μετά τα παιδιά, τα εγγόνια μας.

Αντέχουμε λένε ακόμα κατά κοινή ομολογία καλύτερα τον πόνο και τη στέρηση. Ακόμα και στο κρεβάτι δεν πειράζει αν δεν ικανοποιηθούμε, σε αντίθεση με τον άντρα που υποφέρει οπωσδήποτε και ασφαλώς πολύ περισσότερο ,τι κελεπούρια είμαστε αλήθεια.

Πολυεργαλεία, αυτόματα μηχανήματα, μέσα προς επίτευξη στόχων ή απλώς και μόνο δεύτερης ποιότητας άνθρωποι, αν κρίνω από το γεγονός ότι η αναγνώριση αναγκών και δικαιωμάτων συνδέεται πάντα με την καταξίωση ενός πλάσματος στη συλλογική συνείδηση.Με άλλα λόγια στις μέχρι τώρα κοινωνίες μας οι δικές μας ανάγκες είτε δεν αναγνωρίζονται καθόλου, είτε υποβαθμίζονται και οργανώνονται γύρω από την “αποστολή της αναπαραγωγής”.

Η Μελέκ, γυναίκα και θύμα, βρήκε το θάρρος στις 7 του Γενάρη να διαλέξει τη ζωή και πάτησε τη σκανδάλη. Η υπομονή, που δε φαίνεται να πιάνει ποτέ σε τέτοιες περιπτώσεις, λειτούργησε κι εδώ υπέρ του θύτη για όλη την κοινή ζωή τους. Ο Ραμαζάν, που σημειωτέον εκείνη τη μέρα την άφησε γυμνή με τις χειροπέδες για να πάει στην πρωινή προσευχή του, με τα δυο παιδιά τους στο διπλανό δωμάτιο, δυστυχώς πέθανε ακαριαία τολμώ να πω. Ίσως βέβαια αυτός να είναι ο μοναδικός λόγος που δεν μπορεί να επιστρέψει για να τη σκοτώσει, οπότε χαλάλι.

Η οικογένειά του πάλι προσπάθησε να αποδείξει ότι η Μελέκ τον σκότωσε σκόπιμα- τι φοβερή κατηγορία- ώστε να μην αθωωθεί! Προσπαθώντας να συλλάβω την έκταση και την ουσία αυτής της ιστορίας συνειδητοποιώ ότι χρειάζεται να τη διαβάσω ανάποδα: Πρώτα οι συγγενείς του Ραμαζάν, του κατ΄εξακολούθηση βιαστή και κακοποιητή της γυναίκας του και των παιδιών του, επίδοξου δολοφόνου και των τριών τους- τον υπερασπίζονται στο δικαστήριο.

Μετά η φυλάκιση της Μελέκ για παραπάνω από τρεις μήνες.

Ακολούθως η 14 χρόνων ιστορία συνεχούς βίας. Και στο βάθος ο Ραμαζάν και η Μελέκ: δυο μωρά που μεγάλωσαν τόσο διαφορετικά μεν, στο πλαίσιο της ίδιας κοινωνικής κατασκευής δε, ώστε το ένα να ασπαστεί τη βαρβαρότητα χωρίς τέλος και το άλλο να την υπομείνει για 14 χρόνια.

Αν ο Ραμαζάν ήταν ψυχιατρική περίπτωση δεν θα υπήρχαν 14 χρόνια εγκλήματος, οικογένεια να τον υποθάλψει εν ζωή και να τον υποστηρίξει μετά θάνατον, ούτε φυλακή για την Μελέκ. Δεν θα υπήρχαν επίσης χιλιάδες κι εκατομμύρια Ραμαζάν στον κόσμο.

Αν κάθε βιαστής αποτελούσε κρούσμα ιατρικού ενδιαφέροντος κι όχι πατριαρχικής σαπίλας σύμπτωμα, δεν θα υπήρχαν επίσης τόσες Μελέκ στον κόσμο να κάνουν υπομονή 14 χρόνια πριν πατήσουν τη σκανδάλη.

Ο Κολόμβος έριχνε τα μωρά των ιθαγενών στα θηρία κι είχε ήσυχη τη συνείδησή του, γιατί εκείνοι δεν ήταν Χριστιανοί, ίσως να μην τους θεωρούσε καν ανθρώπους. Οι Ραμαζάν πιστεύουν ότι επειδή είναι άντρες, μπορούν να βιάζουν και να σκοτώνουν γυναίκες που είναι απλώς… γυναίκες, δεύτερης ποιότητας πλάσματα στο όριο του ανθρώπινου, μέσα για την επίτευξη στόχων, πολυεργαλεία, αυτόματα μηχανήματα, κάτι σαφώς υποδεέστερο κι ανάξιο λόγου.

Νάση Πετριτσοπούλου