Βασίλης Μακρής

«Το ψηφιακό άλμα που έχει συντελεστεί στα σχολεία μας, με αφορμή την πανδημία του κορωνοϊού, βοηθά στο να μη χάνεται καμία ώρα μαθήματος, ακόμη και για λόγους ακραίων καιρικών φαινομένων» σημειώνει η υπουργός Παιδείας Νίκη Κεραμέως για την επέλαση του χιονιά στη χώρα μας.

Δεν την πειράζει που τα παιδιά της Γ’ Λυκείου έχουν χάσει 3μήνες πέρυσι και 3 μήνες φέτος, αφού δεν έκανε ΤΙΠΟΤΑ για την αραίωση των τμημάτων, την πρόληψη της διασποράς και την πρωτοβάθμια υγειονομική κάλυψη των σχολείων. Τους αλλάζει και τα φώτα με την τράπεζα Θεμάτων, με τη διπλή δήλωση μαθημάτων και με την αλλαγή του χάρτη των ΑΕΙ. Υπηρετεί το δόγμα: πάτε στα φροντιστήρια και όποιος αντέξει. Τους υπόλοιπους τους στέλνει πεσκέσι στα κολλέγια και τα ΙΕΚ ή ντελιβεράδες των διεθνών αλυσίδων υπηρεσιών που ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια.

Αλλά το χειρότερο είναι το νέο δόγμα του ΥΠΑΙΘ ότι η τηλεκπαίδευση είναι ισότιμη με τη ζωντανή εκπαιδευτική διαδικασία. Άλλο ένα δόγμα που αποδεικνύει την αδιαφορία της κυβέρνησης και της ηγεσίας του ΥΠΑΙΘ για τους μαθητές. Άλλο ένα δείγμα της αυτάρεσκης θριαμβολογίας τους πάνω στην καταστροφή που προκαλούν.

Αν το ΥΠΑΙΘ και η υπουργός είχαν έστω και την παραμικρή σχέση με το σχολείο, την παιδεία και την παιδαγωγική, σήμερα θα μιλούσαν για συναισθήματα, για χιονοπόλεμο, για έκφραση της παιδικότητας, για κατασκευή χιονανθρώπων με καρότα και ζεστές καρδιές, για ζεστές σοκολάτες με μπόλικο γάλα, για να ρουφήξουν τα μάτια τη μοναδικότητα των στιγμών, για άκουσμα μελωδιών κοιτώντας τις νιφάδες, για σχέσεις με τους φίλους και την οικογένεια, θα χαμογελούσαν με το απροσδόκητο και θα χοροπηδούσαν με τα χέρια ψηλά «δεν έχουμε σχολείο, δεν έχουμε σχολείο».

Αν το ΥΠΑΙΘ και η υπουργός είχαν έστω και την παραμικρή σχέση με το σχολείο, την παιδεία και την παιδαγωγική, σήμερα θα μας μιλούσαν για τα χιλιάδες παιδιά – πρόσφυγες που βρίσκονται εκτός σχολείου και ζουν στοιβαγμένα σε σκηνές και σε κοντέινερ σαν το «παγωμένο πουλάκι», το παλιό παιδικό ποίημα του Χάρη Σακελαρίου, που υπήρχε σε παλιό αναγνωστικό της β’ δημοτικού…

Αν ο Vivaldi και ο Tchaikovsky ζούσαν στην εποχή της Κεραμέως θα θεωρούνταν ανάξιοι μαθητές και θα παίρναν απουσία, γιατί αντί να κάνουν τηλεκπαίδευση θα κοιτούσαν τις νιφάδες και θα γράφαν μουσική, ενώ ο Άντερσεν θα ήταν πολύ ανάρμοστος για το τηλεσχολείο, αφού θα σκεφτόταν παραμύθια για την αγαπημένη του, κοιτώντας το χιόνι. Ο χιονάνθρωπος του Τριβιζά δεν θα ξεκινούσε καμιά περιπετειώδη αναζήτηση της ανθρωπιάς, γιατί θα έμενε από απουσίες και ο Άι Βασίλης θα έμπαινε στη φυλακή του Χρυσοχοΐδη με 88 αρουραίους.

Αλλά το ΥΠΑΙΘ και η υπουργός, δεν έχουν καμιά σχέση με το σχολείο, την παιδεία και την παιδαγωγική.

Αυτοί σκέφτονται μόνο με κουτάκια, άξονες και δείκτες που πρέπει να βαθμολογηθούν.

Αυτοί σκέφτονται με ζημιές και κέρδη, εισάγοντας τις νεοφιλελεύθερες έννοιες μέσα στο σχολείο.

Αυτοί σκέφτονται μόνο τις αξίες της ιδιωτικής αγοράς που υπηρετούν.

Δεν ξέρουν να χαμογελάνε και να ρεμβάζουν. Μετράνε το χρόνο με τις λογιστικές του κόστους και του κέρδους. O χρόνος της παιδικότητας, της ξενοιασιάς και της ανεμελιάς δεν έχει θέση στον δικό τους κόσμο.

Το απροσδόκητο τους προκαλεί αμηχανία και στρίβουν τα χείλια τους.

Το αναπάντεχο τους χαλάει τις εμμονές και τις ιδεοληψίες τους.

Ας τους απαντήσουμε με το χαμόγελό μας, γιατί χαμογελαστή είναι η σχέση μας με τα παιδιά, τους μαθητές μας.

Ας τους δείξουμε την αντίστασή μας, με τη σταθερότητα των αποφάσεών μας να υπηρετούμε το δημόσιο σχολείο και την παιδαγωγική.

Ας τους δείξουμε το θυμό μας. Οι νόμοι τους θα μείνουν στα χαρτιά και σαν χαρτιά θα πεταχτούν στον σκουπιδοντενεκέ της ιστορίας.

Πηγή: e-lesxi.gr