Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΤΡΙΤΗΣ ΗΛΙΚΙΑΣ
Για σένα “Ελ Πέπε” και για όλους εμάς.

” Είναι τρομερό να ξοδεύεις τη ζωή σου και να χάνεις την ελευθερία σου”. ΕΛ Πέπε, ο αντάρτης των Τουπαμάρος, πρόεδρος μέχρι σήμερα της Ουρουγουάης κι ο φτωχότερος επικεφαλής κράτους του πλανήτη. Δεν δέχτηκε ποτέ προεδρικό μισθό και καλλιεργούσε χρυσάνθεμα με την αγαπημένη του Λουτσία, για να ζει.

Κλείνοντας τα εξήντα ή κάπου εκεί, οι άνθρωποι ταξινομούνται
Τρίτη ηλικία. Όπως λέμε στο θέατρο, 2ος εξώστης. Να τα βλέπεις όλα από μακριά και το πολύ που σου αντιστοιχεί, ένα χειροκρότημα, που μετά δυσκολίας φτάνει στ’ αυτιά των πρωταγωνιστών και δεν τους ενδιαφέρει κιόλας.
Η κοινωνία έχει κουτιά για να ταξινομεί και να υποδεικνύει απαράβατες στερεοτυπίες.
Ειδικά για την τρίτη ηλικία οι στερεότυπες φόρμες στο ντύσιμο, τη συμπεριφορά, τις καθημερινές ασχολίες, τον τρόπο έκφρασης, είναι πολλές και δυσβάσταχτες.
Η τρίτη ηλικία ακόμη κι αν έχει φρέσκο μυαλό και νεανική καρδιά, οφείλει να έχει τα χαρακτηριστικά της παραίτησης και του γκρίζου. Δεν επιτρέπεται να γελά δυνατά, να φορά έντονα χρώματα, να έχει άποψη, πού λόγος να ερωτεύεται.
Είναι ένα γκέτο, με όλα τα σχετικά της περιθωριοποίησης.
Όταν βγαίνεις στη σύνταξη, γίνεσαι ένα είδος πρόσφυγα.
Η Πολιτεία θεωρεί ότι αποτελείς κοινωνικό βάρος κι ότι σε τρέφει τζάμπα, σα να μην ήσουν ζωσμένος μια ζωή στο μαγγανοπήγαδο.
Το κοινωνικό περιβάλλον σου υποδεικνύει άγαρμπα , ότι δε μιλάς τη γλώσσα των καιρών, δεν έχεις την ιθαγένεια της εποχής, γι αυτό περιορίσου στο γκέτο σου.
Το προηγούμενο επαγγελματικό σου περιβάλλον δεν επιθυμεί καμιά συνάφεια. Μπορείς να διαδηλώνεις μόνος σου και να σε δέρνουν μόνο σου.
Ακόμη και το πολύ κοντινό περιβάλλον, πολλές φορές σε αντιμετωπίζει σαν ένα είδος, “χρήσιμου ανεπιθύμητου”. Μπορείς να κομματιάζεις τη σύνταξη σε εμβάσματα, να μαγειρεύεις για delivery τάπερ και να φυλάς μωρά. Ως εκεί.
Πρώτα όμως και περισσότερο απ’ όλους, οι ίδιοι οι ταξινομημένοι στην τρίτη ηλικία, έχοντας ενσωματώσει αιώνων απόρριψη, παραιτούνται εθελοντικά απ’ όλα και κλείνονται πρόθυμα στο κλουβί τους. Έτσι αποκομμένοι και φοβικοί διογκώνουν εγωπάθειες, αυτισμούς, μιζέριες, ένα είδος γεροντικής κακότητας.
Αυτό το ιδιότυπο είδος των “προσφύγων” δεν παίρνει, μπαίνει σε άσυλο. Ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης, από το οποίο δεν έχει καν την προσδοκία ν’ αποδράσει.
Πρώτοι εμείς, οι ταξινομημένοι, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πως έχουμε να δώσουμε αποστάγματα ζωής και ζωντάνιας, αγωνιστικότητα και ελπίδα, στοργή και χρόνο και πρέπει να συνεχίζει να μας πυρπολεί η ανεργία των νέων, η εργασιακή εξαθλίωση, το δημόσιο σχολείο.
Οι μετά από μας είναι ανάγκη, όχι μόνο να θελήσουν αλλά και να επιδιώξουν οργανικό δέσιμο στα σωματεία, στις συνελεύσεις, στις κινητοποιήσεις, με όσους τα σήκωναν όλα αυτά μέχρι πριν λίγο καιρό.
Στο μεγάλο λεξικό που λέγεται διαδίκτυο, αν ψάξει κανείς με λέξεις -κλειδιά “τρίτη ηλικία”, θα βρει τις πρέπουσες τιμές της χοληστερόλης, και των εξετάσεων ούρων, συμβουλές για ψυχολογική τόνωση και πληροφορίες για τις μαζικές αυτοκτονίες των Γιαπωνέζων συνταξιούχων.
Δεν θα βρει τίποτα για την επανάσταση της τρίτης ηλικίας.
Την έξοδό της απ’ την απομόνωση, στη ζωή.
Είμαστε ακόμα ζωντανοί, στη σκηνή κι είναι καιρός ν’ αφήσουμε μια υποψία στο παγκόσμιο λεξικό, για ένα καινούργιο λήμμα.

Νίνα Γεωργιάδου