Δεν είναι η πρώτη φορά κι είμαι σίγουρος πως δε θα’ ναι και η τελευταία. Συνήθισαν τ’ αυτιά μας να ακούνε λόγια σαν αυτά…τεμπέληδες, φυγόπονοι, ανίκανοι και τόσα άλλα. Από τα ίδια πάντα, χρυσοκάνθαρα, στόματα. Φτερουγίζουν και θορυβούν ασταμάτητα, τριβελίζουν το μυαλό.
Όπως το παιδικό παιχνίδι. Τότε, παλιά, πριν το βασίλειο των εντόμων αρχίσει να χάνει έναν έναν τους κατοίκους του. Τότε που υπήρχαν πυγολαμπίδες, κωλοφωτιές, που τις μαζεύαμε βραδάκι στα ανέμελα παιδικά παιχνίδια. Έβλεπες πολλά τότε, μαζί και χρυσοκάνθαρους. Χρυσομπούρμπουνες έχω ακούσει να τους λένε αλλιώς.
Σαν κάποιος κατάφερνε να «αιχμαλωτίσει» έναν, έδενε το ποδαράκι του με μια κλωστίτσα που είχε σουφρώσει απ’ το κουτί με τα καλούδια για κέντημα της μάνας του. Μισό μέτρο κλωστή και το παιχνίδι έτοιμο. Τον αμολούσε τότε, κρατώντας την κλωστή, και γίνονταν τότε αυτός ζωντανός χαρταετός που πετούσε τριγύρω, ζουζουνίζοντας αδιάκοπα. Άστραφταν τα φτερά του από τον ήλιο. Λαμπύριζαν. Κι όταν τελείωνε το παιχνίδι είχε έτοιμο καθένας ένα σπιρτόκουτο, σπιτάκι για το φίλο του, καταφύγιο για επόμενο παιχνίδι. Καμιά φορά βέβαια συνέβαινε κι η απελευθέρωση, εκούσια ή ακούσια.
Αυτό το παιδικό παιχνίδι, τους χρυσομπούρμπουνες, μου θύμισαν ξάφνου όλοι αυτοί. Όλοι όσοι φτεροκοπούν δεξιά, αριστερά αφήνοντας στο πέταγμά τους όχι ευχάριστο παιδικό ζουζούνισμα μα λόγια σαν τα παραπάνω. Το παιχνίδι στον κόσμο των μεγάλων, στην κοινωνία μας παίζεται μ’ άλλους όρους. Άλλοι το κρατούν στα χέρια τους. Έχουν στη δούλεψη τους τους δικούς τους χρυσοκάνθαρους, σύμμαχους στο παιχνίδι τους κι εξάρτημά τους. Κάθε που κρίνουν σκόπιμο ανοίγουν το κουτάκι. Κι εκείνοι ξαμολιούνται και πετάνε ξεφωνίζοντας χυδαίους λόγους και βρισιές. Αυτοί οι, διαπιστευμένοι, χρυσοκάνθαροι της εύφορης κοιλάδας.
Κι αν οι χρυσομπούρμπουνες στραφτάλιζαν και γέμιζαν λάμψη μάτια και παιδικές ψυχές , τούτοι σε κάνουν να αποστρέφεις το βλέμμα· κι από αυτούς κι από όσους κρατάνε τα νήματα στο χέρι.
Γιάννης Μελιόπουλος, μέλος του Εκπαιδευτικού Ομίλου Ημαθίας
e-prologos.gr
