του Γιώργου Μεράντζα*

Ευτυχώς που σας σώσαμε μας είπαν. Όλα τα άλλα γίνονται

Ποια είναι τα άλλα; Σ’ αυτό το σπίτι, που μας αφήσατε αβοήθητους και κάηκε, έζησαν τέσσερις γενιές. Εκεί σε αυτή τη γωνία,η γιαγιά μου μου έλεγε τα πρώτα παραμύθια.

Εδώ, σ´ αυτή την αυλή  η μάνα μου με έλουζε το σαββατόβραδο στην σκάφη χαϊδεύοντας τα κατάμαυρα μαλλιά μου.  Κάτω απ´  τον ίσκιο αυτής της τεράστιας μουργιάς, ολη η δροσιά του κόσμου για όλα τα παιδιά της γειτονιάς. Αυτός ο μικρός κήπος στην πίσω μεριά του σπιτιού, μας ταΐζε όλο το καλοκαίρι.

Εκεί δίπλα στην καλύβα τα ζωντανά μας, ο γαϊδαράκος με τις δύο κατσίκες. Εδώ, εδώ όλη μας η ζωή. Ξέρω εσείς δε βλέπετε τίποτα απ’ όλα αυτά που σας αράδιασα, παρά μόνο στάχτες κι αποκαΐδια και  μας λέτε ότι μας σώσατε.

Από ποιους μας σώσατε; Πως μπορούμε να ζήσουμε χωρίς όλους αυτούς, χωρίς  όλα αυτά ; Δε μας έμεινε πια τίποτα παρά μόνο το κουφάρι μας. Πως μπορούμε να ζήσουμε χωρίς το παρελθόν μας τα βιώματά μας.

 Κάψατε τη γιαγιά μου, τη μάνα μου και τον πατέρα μου, που κρεμόταν εκεί στο σαλονάκι και με συντρόφεψαν στα δύσκολα. Κάψατε και τις φωτογραφίες από τους γιούς μου κι απ´  τα εγγόνια μου που ξενιτεύτηκαν για μια καλύτερη ζωή .

 Κάψατε τα δέντρα που φύτεψα με τα χέρια μου, κάψατε το δάσος και το οξυγόνο μου. Κάψατε, κάψατε, κάψατε και δε σταματάτε να καίτε.

Δε σταματάτε να μιλάτε και να λέτε ψέματα γιατί μας θεωρείται του χεριού σας. Αυτός ο αβάσταχτος πόνος Θα γίνει  ο  εφιάλτης σας.

Θα καλέσω γενικό προσκλητήριο και θα έρθουν και οι πεθαμένοι μας για να μας συμπαρασταθούν.

 Θα φυσήξουμε δυνατά για να φύγει η στάχτη που μας σκεπάσατε και θα φυτέψουμε τα καινούργια ζιζάνια για να μη σας αφήσουν ποτέ σε χλωρό κλαρί ακόμα και όταν δεν θα είμαστε πια εμείς εδώ.

* Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο fb

πηγή: kommon.gr