Εντέλει για τι «μιλάει» το «Τζόκερ»; Για τον κόσμο που καταρρέει, για τον νεοφιλελευθερισμό που προελαύνει σαρώνοντας τις ζωές μας, για την ψυχική ασθένεια ως σύμπτωμα ενός συστήματος που παράγει ασθένειες, για τη μοναξιά στις μητροπόλεις, για τη διαφορετικότητα, για τη βία, αλλά και για τα αιτήματα που τίθενται σπαρακτικά, για τη στοργή που (μας) λείπει και την οργή που ξεσπά ανεξέλεγκτα αλλά όχι αναίτια.

Κι είναι μια ταινία που συγκινεί ακόμα περισσότερο τους νεότερους σε ηλικία, εκείνους που λειτουργούν πάντα ως ευαίσθητοι παλμογράφοι της κοινωνίας και δεν έχουν ακόμα φτάσει στην ηλικία όπου οι αλλεπάλληλοι συμβιβασμοί με την αγριότητα ονομάζονται «ενηλικίωση» και «κανονικότητα».

Αυτούς που το κράτος το προηγούμενο Σαββατοκύριακο πήγε να… προστατεύσει από το ακατάλληλο θέαμα, υποκαθιστώντας στον γονεϊκό ρόλο κι αυτούς τους ίδιους τους γονείς τους.

Παναγιώτης Ρεμπάπης (από το fb)