Ως ποιήτρια δεν είχε να μου πει κάτι, αλλά περί ορέξεως… Αυτό, όμως, που μου έλεγε κάμποσα ήταν η πρώτη βράβευσή της από εκείνους που κυβερνούσαν το 1972.

Τότε που αν δεν ήσουν και πολύ φρόνιμος και έβρισκε στο σπίτι σου η Ασφάλεια ποιήματα του Ρίτσου ή του Λειβαδίτη, η συνέχεια διαδραματιζόταν σε κάνα κρατητήριο. Και σε κάποιες περιπτώσεις, στη Μεσογείων ή στο ΕΑΤ-ΕΣΑ.

Διάβασα πολύ αργότερα και τη συνηγορία της στα μνημόνια και στο τσαλαπάτημα της ζωής μας. Όπως κι εκείνες τις δηλώσεις για τους μετανάστες που πιάνουν τα παγκάκια και δεν βρίσκει να καθίσει.

Ελαφρύ το χώμα στη γυναίκα, αλλά δεν μου ήταν συμπαθής.

Γιώργος Αλεξάτος (από το fb)