2020. Δύσκολη χρονιά, θα πουν κάποιοι αναλογιζόμενοι την πανδημία. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η μάστιγα του Covid-19 τρομοκράτησε τους ανθρώπους σε όλο τον πλανήτη. Ο φόβος που γεννά η σκέψη του θανάτου έκανε πολλούς να γυρίσουν πίσω στην εποχή της ισπανικής γρίπης και να αναζητήσουν διαφορές και ομοιότητες με το σήμερα.

Οταν βρεθείς στο παρελθόν και αρχίσουν οι συγκρίσεις με το παρόν, τότε αντιλαμβάνεσαι ότι η μεγαλύτερη διαφορά αφορά τις εξουσίες, οι οποίες στον αιώνα που μεσολάβησε έγιναν πιο υποκριτικές, πιο κυνικές και πιο κυριαρχικές αφού δεν δίστασαν να αξιοποιήσουν ακόμα και την επιστήμη για να φέρουν τον κόσμο στα μέτρα τους.

Στην εφιαλτική διετία 1918-19 η ισπανική γρίπη «σκότωσε» 40 εκατομμύρια ανθρώπους, ή το 2% της ανθρωπότητας, που ισοδυναμεί με περισσότερα από 150 εκατομμύρια άτομα σήμερα. Ηλικιωμένοι, ασθενείς, βρέφη, νέοι στα είκοσι και στα τριάντα που μόλις είχαν ξεκινήσει να κάνουν οικογένειες ήταν τα θύματά της. Εκατομμύρια άνθρωποι άφησαν πίσω συζύγους και παιδιά σε μια κοινωνία στην οποία επικρατούσε η αρχή «βούλιαξε ή κολύμπησε».

Οσο περνά ο χρόνος της καραντίνας τόσο πιο έντονη γίνεται η αίσθηση ότι στα εκατό χρόνια που πέρασαν το μόνο που παρέμεινε -σχεδόν- αναλλοίωτο ήταν το «βούλιαξε ή κολύμπησε». Οι πολιτικές ηγεσίες σε ένα κρεσέντο κυνισμού και αυταρχισμού επέλεξαν να αφήσουν εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους απροστάτευτους για να αξιοποιήσουν την απελπισία τους ως παράδειγμα για όλους τους υπόλοιπους.

Ουσιαστικά μετέτρεψαν το «βούλιαξε ή κολύμπησε» σε «βούλιαξε ή αποδέξου» και με αυταρχικότητα που παραπέμπει στους μονάρχες του 18ου αιώνα άρχισαν να επιβάλλουν επώδυνες αλλαγές που θα άλλαζαν τελεσίδικα τη ζωή εκείνων που η ζωή τους εξαρτιόταν από την εργασία τους. Η αστυνόμευση της ιδιωτικότητας, η περιστολή των ατομικών ελευθεριών, οι υπερεξουσίες των δυνάμεων ασφαλείας, η σχεδόν ανεξέλεγκτη ισχύς των κυβερνήσεων, η συστηματική χειραγώγηση της σκέψης και της κρίσης των ανθρώπων χρησιμοποιήθηκαν προκειμένου να επιβληθούν η τηλεργασία, η εργασία σε δόσεις, η μείωση του μισθού, η συρρίκνωση των εργασιακών δικαιωμάτων και να εξοικειωθεί η μεσαία τάξη με τις χρεοκοπίες και την απελπισία που τη συνοδεύουν.

Πηγή: Στοιχεία από άρθρο του Γιάννη Σιώτου στην efsyn.gr