Ώστε η Εκκλησία παραδέχτηκε την ανωτερότητα της ιατρικής επιστήμης. Αυτό βγαίνει απ’ το βραδυπορούν πόρισμα της ανώτατης ιεραρχίας που μέχρι προχτές επέμενε στη «μεταλαβιά». Και βεβαίως μπορεί να υπάρχουν πέντε-έξι γέροι και γριές που πιστεύουν στα γιατροσόφια, αλλά έρχεται ο ιατρικός κόσμος και η εξέλιξη, που πατάνε γερά πάνω σ’ εξισώσεις, σε μαθηματικά και στις επιστήμες και δεν ακουμπάει μύγα στο σπαθί τους. Καλός είναι ο Παΐσιος στις παρηγόριες και ο Βελόπουλος που ανακάλυψε τις ιερές γραφές. Αλλά έχει η ανοησία τα όρια της και η αμετροέπεια το σύνορο της. Ύστερα έρχεται η Διαρκής Ιερά Σύνοδος.

▲▼▲

Όταν ένας λαός θρηνεί για τον ηγέτη του που πέθανε πρόκειται για συλλογική χειραγώγηση και ανείπωτη αλλοτρίωση. Όταν ένας άλλος λαός βγαίνει στα μπαλκόνια για να χειροκροτήσει το ιατρικό και παραϊατρικό προσωπικό που δίνει (όντως) μια σκληρή μάχη με τον κορονοϊό κατά παραγγελία των ΜΜΕ, τότε πρόκειται για πράξη αβροφροσύνης και συλλογικής ευγένειας. Η πρώτη χώρα είναι η Βόρεια Κορέα! Η δεύτερη είναι η πατρίδα μας τις τελευταίες μέρες. Είναι φανερό ότι και στις δύο περιπτώσεις, της «ανείπωτης αλλοτρίωσης» και της «συλλογικής ευγένειας», ισχύει και αναπτύσσεται η κοινωνική ανοησία.

▲▼▲

Κατά τη διάρκεια της οικονομικής ονειροφαντασίας και αερολογίας, διάφοροι αναλυτές – τρομάρα τους- υποστήριζαν ότι πρέπει να αφεθεί ο καθένας να βρει το δρόμο του και ν’ ανταγωνιστεί τον διπλανό του. Αυτοί οι αντικρατιστές πολλαπλασιάστηκαν! Ύστερα ήλθε ο ιός. Και οι αντικρατιστές μας ζήτησαν τη βοήθεια του κράτους και των οργάνων του και την αρωγή των συλλογικών δομών και άλλα τέτοια σχετικά. Σαν οχιά διμούτσουνη!

▲▼▲

Με αφορμή τα γεγονότα στον Έβρο βρήκε ευκαιρία κάθε ύστερος γερμανοτσολιάς να ξεσπαθώνει και να ζητήσει το παλούκωμα του κάθε πρόσφυγα που περνάει τα σύνορα Ελλάδας-Τουρκίας. Αλήθεια γιατί αυτοί οι “Ακρίτες” δεν υπεράσπισαν ιστορικά τη χώρα μας όταν δέχτηκε το τριπλό χτύπημα (Γερμανία-Ιταλία-Βουλγαρία) του άξονα το 1940; Μήπως γιατί η μισή τους καρδιά βρίσκονταν απέναντι;

Θα σε θυμίζουν
(Αφιερωμένο στην Ασπασία)

Θα σε θυμίζει ο κοφτός και απέριττος λόγος
και η πειθαρχημένη περπατησιά σου στις πορείες.
Θα σε θυμίζει η περιφρόνηση στον κίνδυνο
και το απέραντο γαλάζιο του Ιονίου.
Η Κάλαμος, ο Καστός, η Δρακονέρα και ο Ποντικός
ο Δημήτρης και ο Θανάσης
τ’ αδέλφια σου και οι κοντινοί σου άνθρωποι.
Θα σε θυμίζει η απόλαυση του “Άσσο φίλτρου”
το καλό φαΐ και ένας καφές με μπόλικο γάλα.
Θα σε θυμίζει η Αγγελική, ο Αδριανός, ο Σόφης κι ο Μακρίδης
κι όλο το κόμμα σου που έμεινε φτωχότερο
τα Γιάννενα και η Νέα Σμύρνη.
Θα σε θυμίζουν τα ταξίδια που αγάπησες
κι όσα σημείωσες σαν προσδοκία
οι παλιές κιτρινισμένες φωτογραφίες
και οι απλωμένες γροθιές των φτωχών.
Θα σε θυμίζει η Εκάβη του Ευριπίδη
και ο Προμηθέας δεσμώτης
η νομοτέλεια των αλλαγών
και οι γήινες συμπεριφορές
γιατί πάντα έλεγες πως ο κομμουνισμός
είναι πάθος κι ανάγκη.
Θα σε θυμίζουν οι γεμάτες βιβλιοθήκες
η εμμονή σου στο Νίκο Ζαχαριάδη
οι επαναστατημένοι λαοί
η Κίνα, η Αλγερία, η Κούβα, το Βιετνάμ.
Θα σε θυμίζει η ευτέλεια που χάνει
από την ταξική καλοσύνη
τα κλωστήρια που δούλεψες
και οι σύντροφοί σου που κλαίνε κρυφά
και κρατούν κόμπους κλαμάτων.
Κι ο Θουκυδίδης κι αυτός θα σε θυμίζει
κι ένας Λένιν με το “τι να κάνουμε”
που το ‘χες προσκεφάλι.
Θα σε θυμίζει ακόμα η Καζαμπλάνκα
ο Χάμφρεϊ Μπόγκαρντ και η Γκρέτα Γκάρμπο
ο Μάρλον Μπράντο και ο ιταλικός ρεαλισμός
οι καθαρές θάλασσες κι όχι τα βότσαλά τους
η άλλη ματιά για τα παιδιά του κόσμου.
Θα σε θυμίζει ο εριστικός λόγος σου
απέναντι σε κάθε ανοησία
ο Μπρεχτ και ο Μαγιακόφσκι
ο Αναγνωστάκης αλλά όχι ο Τίτος Πατρίκιος
θα σε θυμίζει ο Χατζιδάκις κι ο Καββαδίας
τ’ αντάρτικα και οι κάθε λογής ηρωισμοί
πάντα παρούσα και πάντα δοτική
ο Κούρκουλος και οι παραστάσεις στην Επίδαυρο
το εγγλέζικο χιούμορ και ο άμετρος
σεβασμός στους αγωνιστές
ο Θεοδωράκης του Κάντο Χενεράλε
ο Ξαρχάκος, ο Λεοντής και οι ωραίες συζητήσεις.
Θα σε θυμίζει μία παρτίδα τάβλι
να κόβεις αντίδωρο το ψωμί σου
και η καχυποψία σου απέναντι σε κάθε lifestyle.
Θα σε θυμίζει το βήμα
των νέων συντρόφων σου
προς την απελευθέρωση του ανθρώπου.
Η Μπούλω των δικών σου
η Ασπασία όλων μας.
Εσύ.

Νικηφόρος Ζερβός

πηγή: Λαϊκός Δρόμος