Θύελλα προκάλεσε στα σόσιαλ μίντια η δήλωση του Στέφανου Τσιτσιπά ότι θα εμβολιαστεί για τον Covid μόνο αν ο εμβολιασμός γίνει υποχρεωτικός. Και τούτο γιατί όλοι είχαμε δει τον διάσημο αθλητή σε βίντεο της καμπάνιας της κυβέρνησης «Μένουμε ασφαλείς» καλώντας τους συμπατριώτες του να δείξουν υπευθυνότητα.

Ενα βασικό δόγμα στη φορντική οργάνωση της παραγωγής είναι η εντολή προς το κατώτερο προσωπικό: «Κάνε ό,τι σου λέω, όχι ό,τι κάνω εγώ» λέει ο Αμερικανός κοινωνιολόγος Tζορτζ Ρίτζερ στο βιβλίο του «Η μακντοναλντοποίηση της κοινωνίας» (1993). Δηλαδή οι υψηλά ιστάμενοι έχουν δικαίωμα να διαφέρουν ως προς τα δικαιώματα αλλά και τη χρήση της φαντασίας, της καινοτομίας, τη λήψη αποφάσεων κ.λπ. από τους απλούς εργαζόμενους. Οι κοινοί θνητοί πρέπει να εμβολιαστούν, όμως η αφρόκρεμα του αθλητισμού κινείται, έτσι κι αλλιώς, σε ένα προστατευμένο, ελεγχόμενο περιβάλλον. (Ωστόσο πολλοί αθλητές πρώτης γραμμής δεν κατάφεραν να πάρουν μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο γιατί βρέθηκαν θετικοί.)

Ο Στέφανος Τσιτσιπάς συμβόλιζε τη νέα δυναμική Ελλάδα. Ενα αδιαμφισβήτητο success story. Νέος, ωραίος, πλούσιος, με λαμπρές επιδόσεις στο άθλημά του. Ας μην ασχοληθούμε τώρα με το τι συμβολίζει ο Αντετοκούνμπο, ένα αστέρι πρώτης γραμμής, ο οποίος όμως δεν ξεχνά τη φτωχική γειτονιά όπου μεγάλωσε. Ο Τσιτσιπάς δεν έχει τι να ξεχάσει, αφού δεν γνώρισε τον κόσμο της φτώχειας και του ρατσισμού όπως ο Γιάννης. Και ασφαλώς δεν φταίει ο ίδιος γι᾽ αυτό και ούτε είναι υποχρεωμένος να γνωρίζει τον κάτω κόσμο της πόλης, τη βαθιά κοινωνία. Από μικρό παιδί έζησε στη γυάλα του πρωταθλητισμού, εκεί αγωνίστηκε σκληρά, εκεί διαμορφώθηκε η προσωπικότητά του. Και σ᾽ αυτό ίσως οφείλεται η ειλικρινής και άλλο τόσο ανέμελη δήλωσή του. Ενας μάνατζερ με στοιχειώδη κοινωνική πείρα θα τον είχε συμβουλεύσει τι να πει αν ρωτηθεί ώστε να μην εκτεθεί.

Περισσότερο ενδιαφέρον από την ίδια τη δήλωση του Τσιτσιπά παρουσιάζει η πρόσληψη και ο σχολιασμός της -τουλάχιστον από τους «σοσιαλμιντιακά» ενεργούς: απογοήτευση, πίκρα, ειρωνεία, θυμός. Κάποιοι ίσως και να το απόλαυσαν. Η αποκαθήλωση των ινδαλμάτων έχει τη γοητεία της, καθώς μερικές φορές επιβεβαιώνει τη δική μας ορθή κρίση και ηθική ακεραιότητα.

Παραφράζοντας την πασίγνωστη φράση από τον «Γαλιλαίο» του Μπρεχτ («αλίμονο στον λαό που έχει ανάγκη από ήρωες»), θα λέγαμε αλίμονο στον λαό που έχει ανάγκη από ινδάλματα, από ινφλουένσερ, από νικητές –και όχι από το να αποδειχτεί, κάπου κάποτε, ο ίδιος ο λαός νικητής, έστω και σε μια μάχη μικρή.

Πηγή: Μαριάννα Τζιαντζή – efsyn.gr