Μετά την αρκετά δεξιά «αριστερή παρένθεση», η κυβέρνηση της ΝΔ επέστρεψε για να επιβάλει την τάξη και να αποκαταστήσει τις ισορροπίες στον τόπο. Είναι αλήθεια ότι οι πρώτες μέρες της συνοδεύτηκαν από σεισμούς, πλημμύρες και καταποντισμούς, που από κάποιους αποδόθηκαν στην παραδοσιακά συνδεδεμένη με το επίθετο του νέου πρωθυπουργού ατυχία. Η συνέχεια, βέβαια, φαίνεται να είναι εξίσου καταστροφική, αποδεικνύοντας ότι οι πολιτικές επιλογές και ευθύνες κάθε άλλο παρά τυχαίες είναι.

            Το «επιτελικό» κράτος, η αύξηση της αστυνομοκρατίας, η κατάργηση του ασύλου και οι προσπάθειες για περιστολή συνδικαλιστικών δικαιωμάτων είναι μερικά μόνο από τα πρώτα δείγματα γραφής της κυβέρνησης Μητσοτάκη, που δίνουν ξεκάθαρα το στίγμα των προθέσεων της. Όλα αυτά συνοδευμένα από μια γερή δόση επίδειξης υποτέλειας στους ισχυρούς του κόσμου και μια βαθιά υπόκλιση στην «απέραντη σοφία» του προέδρου Τραμπ.

            Υποτέλεια και υπόκλιση στις δυνάμεις Ευρώπης και Αμερικής που καταπατούν απροκάλυπτα εθνικά και λαϊκά δικαιώματα, που εξαπολύουν πολέμους και δημιουργούν πλήθη προσφύγων και «παράνομων» απελπισμένων, οι οποίοι εγκαταλείπονται με προκλητική αδιαφορία να χάνουν τις ζωές τους στις θάλασσες ή μέσα σε φορτηγά, στην προσπάθεια τους να διαφύγουν την κόλαση του πολέμου ή της φτώχειας.

            Η εκδικητικότητα, πιο συγκεκριμένα, του αμερικανού προέδρου, που προς το παρόν στρέφεται ενάντια στους ασυνεπείς κατά την επέμβαση στη Νορμανδία λαούς, είναι πιθανό να στραφεί και σε όσους δεν συμμετέχουν στους ανά την υφήλιο πολυάριθμους πολέμους επιβολής της αμερικανικής κυριαρχίας ή, στην ακόμα πιο ακραία εκδοχή της, στους αμέτοχους σε άλλες αμερικανικές εκδηλώσεις, όπως το Χάλοουιν και η Μέρα των Ευχαριστιών, μέρες που είναι. Καλά θα κάνουμε λοιπόν να φυλάμε τα νώτα μας και να υπακούμε, γιατί η λαϊκή σοφία, παρέα με τη σοφία του Τραμπ, διακηρύσσει ότι όποιος φυλάει τα ρούχα του, ίσως να έχει τουλάχιστον τα μισά.

            Σίγουρα όμως δεν είναι αυτή η σοφία που αναζητάμε. Δεν είναι αυτός ο κόσμος που θέλουμε. Δεν μπορούμε να συμβιβαζόμαστε και να θεωρούμε δεδομένη την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, την υποτέλεια και την υποταγή. Υπάρχει και άλλος δρόμος. Είναι αυτός της αλληλεγγύης, του σεβασμού της ανθρώπινης ζωής, της υπεράσπισης των δικαιωμάτων. Ο δρόμος της αντίστασης και του αγώνα ενάντια σε εγχώριες και εισαγόμενες πολιτικές εκμετάλλευσης, φτωχοποίησης και καταστολής. Αυτόν τον δρόμο θέλουμε να ακολουθήσουμε.

Το εισαγωγικό σημείωμα του νέου τεύχους του Περιοδικού Πορεία που κυκλοφορεί.