Δημήτρης Μαυρίδης

Στις 8 και 15 του Οκτώβρη ο λαός θα κληθεί να αναδείξει τις παρατάξεις και μέσω αυτών τους εκπροσώπους του τόσο στους Δήμους του νομού του όσο και στην Περιφέρειά του για τα επόμενα πέντε χρόνια. Πρόκειται, αναμφίβολα, για ένα αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα το οποίο από μόνο του καθιστά την εκλογική αναμέτρηση μια πολύ σημαντική διαδικασία, καθώς ορίζεται η βασική πολιτική κατεύθυνση που θα καθορίσει το μέλλον της περιοχής ακόμα και μετά το 2028. Εκ των πραγμάτων, λοιπόν, το κύριο διακύβευμα είναι το ποσοστό της συμμετοχής των πολιτών στην εν λόγω διαδικασία.

Σε μια πολιτική περίοδο κατά την οποία -όπως άλλωστε φάνηκε και στις πρόσφατες βουλευτικές εκλογές- έχει επικρατήσει μια τάση πολιτικής αφασίας ανάμεσα στους πολίτες και δη στους νέους ανθρώπους ή ακόμα χειρότερα η άποψη ότι «όλοι είναι ίδιοι» και συνεπώς, δεν προσέρχονται στην κάλπη, είναι απαραίτητο όλες οι αυτοδιοικητικές παρατάξεις να θέσουν ως πρωταρχικό μέλημα την αντιστροφή του κλίματος αυτού. Το ζήτημα αυτό είναι καίριο, αν αναλογιστεί κανείς πόσος χώρος δράσης και εν τέλει εκλογής αντιπροσώπων δόθηκε μέσω της αποχής στις πρόσφατες εκλογές σε κόμματα και εκπροσώπους τους των οποίων οι απόψεις δε συνάδουν ούτε με την εποχή μας, εποχή του ορθολογισμού, ούτε με τη δημοκρατική κουλτούρα του λαού μας για την οποία τόσοι αγώνες διαχρονικά έχουν δοθεί. Με ποιον τρόπο, όμως, μπορούμε να κινητοποιήσουμε τον πολίτη και να τον ευαισθητοποιήσουμε απέναντι στις πολιτικές διαδικασίες ώστε να αποφευχθεί η μεγάλη αποχή;

Η απάντηση είναι απλή: με συζήτηση και επιχειρηματολογία.

Αναμφισβήτητα, η πειθώ δεν είναι και η ευκολότερη διαδικασία. Ωστόσο, είναι ο μόνος έλλογος και δημοκρατικός τρόπος για να καταφέρεις να οδηγηθείς στο στόχο και στο αποτέλεσμα που επιδιώκεις. Και καθώς ο στόχος είναι η συμμετοχή του πολίτη σε διαδικασίες που επηρεάζουν την ίδια του τη ζωή, θα πρέπει να τον οδηγήσεις είτε ως υποψήφιος είτε ως παράταξη να καταλήξει στην προσωπική επιλογή του και να φτάσει στην κάλπη αφού πρώτα του ξεκαθαρίσεις τις θέσεις και τις αρχές σου, τις αντιπαραβάλεις μ’ αυτές των αντιπάλων και αφού μπολιάσεις τη σκέψη και την καρδιά του με όραμα και προοπτική για τον τόπο του. Είναι παράλογο να επιδιώκεις τη συμμετοχικότητα βασιζόμενος μόνο σε πρόσωπα και στις παντοειδείς σχέσεις των προσώπων αυτών με τους ψηφοφόρους και να απουσιάζει έστω κι ένας απλοϊκός αγώνας λόγου ή μια υποτυπώδης επιχειρηματολογία. Εισερχόμαστε, λοιπόν, στο δεύτερο προβληματικό συστατικό που οδηγεί στην αποχή.

Πιο συγκεκριμένα, θα πρέπει οπωσδήποτε να αλλάξει η νοοτροπία τού να ψηφίζω τον αδελφό, το φίλο, το συγγενή, το γείτονα, εφόσον εκπροσωπεί πολιτικές θέσεις και διατυπώνει ιδεολογικές απόψεις διαφορετικές από τα δικά μου «πιστεύω», δηλαδή όταν όλα τα παραπάνω έρχονται σε αντίθεση με αρχές και νοοτροπίες που έχουν εδώ και πολλά χρόνια διαμορφώσει το αξιακό μου σύστημα και το πολιτικό-ιδεολογικό μου πρόσημο στην κοινωνία. Η συγκεκριμένη εσωτερική «πάλη» αποτυπώνεται εμφανέστατα σε συζητήσεις δια ζώσης και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όπου πολλοί δυσκολεύονται στην επιλογή της ψήφου ανάμεσα σε τόσους φίλους, συγγενείς και γνωστούς υποψηφίους. Ναι, αλλά εδώ δεν τίθεται θέμα ούτε αρραβώνα ούτε συνοικεσίου ούτε συνεταιρισμού, για να λέμε «καλό παιδί ο Τάκης, συμπαθητικό κορίτσι η Σούλα, κούκλος ο Γιωργάκης». Εδώ το επίδικο είναι πολύ πιο σοβαρό και κρίσιμο. Είναι το μέλλον ενός τόπου όπου διαβιούν πολλοί άνθρωποι. Γιατί ο Τάκης και η Σούλα μπορεί να είναι ιδανικοί για σπίτι ή για συνεταιριλίκια, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι είναι και κατάλληλοι για τη διαχείριση θεμάτων συλλογικών, του δήμου ή της περιφέρειας, δηλαδή ζητημάτων που επηρεάζουν τη ζωή χιλιάδων ανθρώπων. Οπωσδήποτε, είναι κι αυτός ένας παράγοντας, διαπιστωμένος ως επί το πλείστον σε μικρές κοινωνίες, που συμβάλλει στη αύξηση της αποχής, καθώς ακολουθώντας αυτήν τη λογική ψήφου υποβαθμίζεται η όλη εκλογική διαδικασία.

Ας αναλογιστεί, συνεπώς, ο πολίτης, ο εν δυνάμει ψηφοφόρος, ποιες αποφάσεις των προηγούμενων διοικήσεων άλλαξαν προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο τη ζωή του. Ποιες πολιτικές και ιδέες, από αυτές που ευαγγελίζονται οι παρατάξεις, του φαίνονται πιο συμφέρουσες όχι μόνο για το νοικοκυριό του, αλλά και για την πλειοψηφία των συντοπιτών του στο Δήμο και την Κοινότητα και των συμπολιτών του στην Περιφέρεια. Ας μάθει, επιτέλους, να κατανοεί την κατάσταση στην οποία βρίσκεται και, ενίοτε, την κατάντια στην οποία έχει περιπέσει ο τόπος του βλέποντας συγκριτικά και με αληθινή έγνοια για τον τόπο του τις άλλες πόλεις και τις γειτονικές περιφέρειες. Η ευθύνη, εξάπαντος, ανήκει και στους δύο, υποψηφίους και ψηφοφόρους.

Απομένει, λοιπόν, να δούμε το πώς θα κινηθούνε οι παρατάξεις από τώρα έως και την ύστατη ώρα της κάλπης και φυσικά το πόσοι θα ψηφίσουνε και ποιους θα ψηφίσουνε αυτοί που «θα μπούνε στον κόπο» να ψηφίσουνε.