Ο εγκλεισμός έχει κάτι από κενό. Κενό αέρα και χρόνου.
Μέσα λοιπόν σ’ αυτό το κενό ταξιδεύουμε όλοι κι εγώ μαζί. Σαν κάτι αερόστατα που δραπέτευσαν από τη στρατόσφαιρα και πάνε βόλτα στο φεγγάρι.
Μοναξιά του διαστήματος, νυχτερινά όνειρα, τακτικές ωστόσο εφορμήσεις στο γήινο ψυγείο, σιωπές, λίγη τζαζ. αναπάντητοι μονόλογοι με τη Μπόμπο, τσιν τσιν με tinto de verano στον καθρέφτη, η ρίζα θέλει βάψιμο αλλά ποιος την ακούει, πλήκτρα που έχουν υποστεί την καταπίεση όλων των δαχτύλων και τη φόρτιση όλων των έγκλειστων ωρών κι έχουν πάθει υπερκόπωση και ηλεκτρονική κουβέντα με παλιούς και καινούργιους φίλους.
Όλοι πολύτιμοι, έστω και χωρίς τη ζέστη της φωνής και του βλέμματος.
Μέσα λοιπόν στο κενό, σου πέφτουν πράγματα και δεν τα βρίσκεις.
Εμένα μου έπεσε μια μέρα. Σήμερα νόμιζα πως ήταν Τετάρτη κι είχα σκοπό να γράψω πως η Arte Povera βέβαια θα κάτσει σπίτι της, “για το συμφέρον όλων μας και το κοινό καλό” που λένε και οι Αχαρνείς στους Αχαρνής του Αριστοφάνη.
Βγαίνοντας όμως το πρωί με τη Μπόμπο, προκειμένου να αναζητήσει την έμπνευση στις γωνιές των άδειων, ήδη εμπνευσμένων, πεζοδρόμιων, είδα λίγους μασκοφόρους. Για την ακρίβεια, 4 χειρουργικές μάσκες, 2 κράνη μοτό και 1 full face, με πόδια και σακούλες γεμάτες μπρόκολα και πορτοκάλια.
Σοκαρίστηκα. Αποκτώντας διαύγεια πνεύματος, κατάλαβα πως έχει λαϊκή και άρα είναι Πέμπτη.
Η Τετάρτη μου λοιπόν, αναρωτήθηκα, ελαφρά τρομαγμένη, πού πήγε;
Πώς μου έπεσε απ’ το αερόστατο και δεν την είδα;
Όχι τίποτα άλλο, δεν ειδοποίησα τους μυημένους στην Τέχνη της Φτώχειας, πως σήμερα η τέχνη αναβάλλεται, ας αρκεστούμε στη φτώχεια.
Μούσα καρβουναρού, θράκα μου πυρωμένη… ξανά Αριστοφάνης.
Επειδή όμως είμαι συνεπής και κάλλιο αργά παρά ποτέ, ανακοινώνω
“Συγκρατούμενοι φτωχοτεχνίτες, το χτεσινό μάθημα της Arte Povera, σήμερα αναβαλλεται.
Νίνα Γεωργιάδου
e-prologos.gr
