Ο Βασίλης Γρατσίας, Αντιστασιακός, στέλεχος του ΕΛΑΣ, γεννήθηκε το 1915 στην Αθήνα. Πολέμησε στο αλβανικό μέτωπο ως έφεδρος ανθυπολοχαγός. Την περίοδο της Κατοχής εντάχθηκε στο ΕΑΜ και το 1944 έγινε καπετάνιος του 3ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ Αθήνας με το ψευδώνυμο “Νικηφόρος” και μέλος του ΚΚΕ. Την περίοδο του Εμφυλίου, ήταν από τα βασικά στελέχη της Στενής Αυτοάμυνας. Δικάστηκε από στρατοδικείο και φυλακίστηκε έως το 1964. Ανήκει στη χορεία των ηρώων του έθνους μας και χρέος μας είναι να τους τιμούμε, καθώς τους πρέπει. Όμως ο θάνατός του δεν ηταν αυτος που του αξιζε.

Η κόρη του Έφη Γκρατσιά ανάρτησε ένα συγκλονιστικό κείμενο στον λογαριασμό της στο facebook για τις συνθήκες οι οποίες τον οδήγησαν στον θάνατο και στα τραγικά τελευταία χρόνια της ζωής του. Όπως λέει ο πατέρας της δολοφονήθηκε αργά και στυγνά από τον πρόεδρο της Φιλεκπαιδευτικής Γιώργο Μπαμπινιώτη.

Διαβάστε τι αναφέρει:

Θέλω να πω κι εγώ, πως σαν παιδί, βίωσαμε με τον αδερφό μου την αργή και στυγνή δολοφονία του ηλικιωμένου υπέροχου πατέρα μας , Βασιλη Γρατσια (καπεταν Νικηφορου, από τα πρώτα στελέχη του ΕΛΑΣ της Αθήνας).

Η δολοφονία αυτή υπήρξε στοχευμένη και αδυσώπητη, από τον πρόεδρο της Φιλεκπαιδευτικής Γιώργο Μπαμπινιώτη. Τον εκβίαζε κυνικά και τον έδιωχνε , διπλασιάζοντας του το ενοίκιο που του κατέβαλε από το αίμα της καρδιάς του. Ο πατέρας μου, διατηρούσε έναν ημιυπαιθριο πάγκο με μεταχειρισμένα δισκάκια βινυλίου για να κατορθώσει ηρωικά να μας μεγαλώσει.

Ο Μπαμπινιώτης αδίστακτα του έκοψε το ρεύμα και το τηλέφωνο.

Ο πατέρας μου ερχόταν δακρυσμενος κάθε βράδυ σπίτι, “το χανουμε το ποστακι” μας ελεγε….. με έβαζε μικρό κοριτσάκι να τηλεφωναω στη διοίκηση Αρσακειου , να παρακαλώ να του ξανασυνδεσουν το τηλέφωνο μην τύχει καμια ανάγκη και το ρευμα για να εχει λαμπα και σομπα.

Η ανάγκη δεν άργησε…..παγωμένος από το μόνιμο κρύο της στοάς καθώς έπαθε λοβώδη πνευμονία στα 74 του χρόνια.

Τι κι αν τραυματίστηκε στο Αλβανικό και στα Δεκεμβριανά από βρετανικά πυρά, τι κι αν γλίτωσε την εκτέλεση από τα στρατοδικεία χαρη στους αγωνες της Μπετυς Αμπατιελου υπερ των συναγωνιστών και πολιτικών συγκρατουμένων με τον αντρα της τον Αντώνη…..η στοά είχε μετατραπεί σε εργοτάξιο το 1992 ….το εμπόρευμα του χώρεσε σε μια σακούλα που κράταγε με τις στερνές του δυνάμεις….ο ιδρώτας πότισε ολόκληρο το παλιο σακάκι του από τον ανελέητο πυρετό κι έχασε τις αισθήσεις του στο πεζοδρόμιο της σημερινής στοάς του βιβλίου, επι της οδού Πεσματζογλου 5.

Κανεις δεν μας ειδοποίησε επειδή έμοιαζε από την ταλαιπωρία εγκαταλελειμμένος…..δεν τον πρόλαβα ζωντανό να του πω ότι τον αγαπώ , ήμουν 19 χρονών και ήδη δούλευα για να τον ξεκουράσω…..ο Μπαμπινιώτης τον είχε αποτελειώσει αναίμακτα κι αναίσχυντα τον μπαμπά μου.

Πηγή: agonaskritis.gr