Νόρα Ράλλη

Δεν ξέρω για τον λαό, πάντως η Δεξιά ποτέ δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά. Σιγουράκι τώρα αυτό.

Είδατε ποτέ κάποιον από τη Δεξιά, αυτή την ορθόδοξη, όχι την άλλη που γέρνει (και μπατάρει μη σου πω) σε κάτι άκρα και πάει κι αγκυλώνεται πάνω σε κάτι σταυρούς (ο θεός να τους κάνει σταυρούς δηλαδή), ούτε την άλλη που γέρνει (και καμπυλώνει μη σου πω – οσφυοκαμψία παθαίνει ένα πράμα) σε κάτι κέντρα-απόκεντρα, που κάποτε ήταν πράσινα με κάτι ήλιους, μισογερμένους κι αυτούς, αλλά μετά έγιναν πορτοκαλιά και μετά έγιναν κάτι σε πράσινο της ελιάς και γενικά χάθηκαν στην ιστορία των αποχρώσεών τους… Είδατε λοιπόν ποτέ κάποιον από τη Δεξιά, που δεν είναι ούτε ακροδεξιά ούτε πρασινοδεξιά, να κατηγορείται για κάτι και να τιμωρείται γι’ αυτό το κάτι; Ούτε καν!

Από το ΠΑΣΟΚ το Α’, φυλακή κάποιος μπήκε (τώρα, πέθανε κιόλας). Από τη χρυσΑυγή πάλι κάποιοι μπήκαν (που ζουν και βασιλεύουν και κόμματα μαγειρεύουν). Από τη Δεξιά όμως κανείς. Ακριβώς γιατί ξέρει ποια είναι. Και ξέρει και το δείχνει. Σιγά που θα κάτσει να σβήνει ονόματα από έγγραφα (βλέπε Ανδρέα-φταίνε οι οροθετικές-θέλω να γίνω αρχηγός-είμαι και πολύ μάγκας-Λοβέρδο). Σιγά που θα κάτσει να λερώσει τα χεράκια της με αίμα – έχει άλλους να το κάνουν αυτό. Ολο και κάποια κροτίδα θα σκάσει στη μούρη ενός νέου παιδιού, που δεν είναι νέο παιδί και φοιτητής αλλά «τραμπούκος» και «συμμορίτης», όλο και κάποια σφαίρα θα εξοστρακιστεί, όλο και κάποιος δημοσιογράφος θα δολοφονηθεί. Και αυτοί εκεί. Άνετοι, αραχτοί και μιζάτοι! Τους σφίγγουν τα χέρια στις λαϊκές αγορές, κάνουν ειδικές παραστάσεις για χάρη τους οι καλλιτέχνες, μπαζώνεται από μόνος του ο Παρθενώνας για να τους αρέσει, κάτι σκάνδαλα γίνονται σκευωρίες από μοναχά τους, κάτι ρεύματα φτάνουν στον έβδομο ουρανό, μαζί τους και οι καταναλωτές από τη χαρά τους με το που βλέπουν τον λογαριασμό, κάτι βίλες από μοναχές τους ξεφυτρώνουν στα νησιά, κάτι νησιά χάνουν τις περιοχές Natura όπως χάνουν και τα κρατικά ταμεία τις αποταμιεύσεις τους, και γενικά χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί το μέλλον του, αλλά αν δεις σφαιρικά την όλη φασούλα, θα καταλάβεις πόσο καλά είναι όλα αυτά (για σένα), ακριβώς γιατί η Δεξιά είναι εδώ (για σένα) και μην ανησυχείς, γιατί η Δεξιά ποτέ δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά, κι αν το δεις ολιστικά, όλα βαίνουν δεξιά!

Δεξιά και με ασφάλεια. Αυτό πάλι πού το πας; Εχουμε πήξει στην ασφάλεια! Οχι εκείνη την παλιά, που έφτιαχνε φακέλους κι έγραφε ονόματα κάποιων, που ποτέ δεν σκέφτηκαν να ζητήσουν να αφαιρεθούν από εκείνα τα έγγραφα. Ούτε από το μυαλό της δεν πέρασε ποτέ της Ελένης των «Πέτρινων Χρόνων» να σβηστεί το όνομά της από τα δεξιά κατάστιχα. Όχι σαν κάτι Λοβέρδους-φταίνε οι οροθετικές-θέλω να γίνω αρχηγός-είμαι και πολύ μάγκας. Ή σαν κάτι Πατούληδες, Φρουζήδες, Μανιαδάκηδες. Α ρε γατάκια, σκόνη σάς έκανε το Λενιώ.

Επανέρχομαι στην ασφάλεια. Όχι αυτή που κυνηγούσε την Ελένη, και κάθε Ελένη. Αυτή ήταν της παλιάς Δεξιάς – της παλιοδεξιάς. Σήμερα δεν έχουμε Ασφάλεια – νιώθουμε ασφάλεια. Ασφάλεια για το σπίτι μας, ασφάλεια για το ρεύμα που καίμε στο σπίτι μας, ασφάλεια για τα παιδιά που ζουν στο σπίτι μας, για τον άντρα μας, για τη ζωή με τον άντρα μας, για τους γέρους μας, για την υγεία μας, για το περιβάλλον, για την ενημέρωση, για την ακρίβεια, για τη δουλειά μας, για το πώς θα πάμε μέχρι τη δουλειά μας, μέχρι και για την ανεργία μας ασφάλεια νιώθουμε (ο Χατζηδάκης να ‘ν’ καλά κι από ανεργία να!). Τόση ασφάλεια νιώθουμε που την εξάγουμε κιόλας (κάπου προς Ουκρανία μεριά).

Κάπως με τη δημοκρατία μόνο δεν. Πολλές ευθύνες φέρνει αυτό το πολίτευμα και δεν. Ξέρεις τι είναι να έχεις το δικαίωμα να διεκδικείς; Το δικαίωμα να θυμάσαι τι είναι ξέρεις;

Γι’ αυτό σου λέω, μην. Άσε. Θυμάται η Δεξιά. Κοιμήσου ήσυχος – αγρυπνά αυτή για σένα…