Σπάνιο Ντοκουμέντο: Μανώλης Αναγνωστάκης – Μίκης Θεοδωράκης – Μαρία Φαραντούρη (Ανόβερο 1972) – Ακούστε το
Έφυγε από τη ζωή ο μεγάλος συνθέτης Μίκης Θεοδωράκης σε ηλικία 96 ετών. Στα πλαίσια αυτά δημοσιεύομε ένα σπάνιο ντοκουμέντο
Χάρης 1944
Από τον κύκλο τραγουδιών «Αρκαδία VIII»
Ποίηση:Μανώλης Αναγνωστάκης
Σύνθεση:Μίκης Θεοδωράκης Μαρία Φαραντούρη
1η φωνή Πέτρος Πανδής
2η φωνή Άρια Σαγιόνμαα
3η φωνή Ορχήστρα υπό τον Ι.Διδίλη (πιάνο)
Διευθύνει ο Μίκης
Από συναυλία στο Αννόβερο 1972 ένα πραγματικά πολύ σπάνιο ντοκουμέντο (σπάνιο γιατί εκτός του ότι είναι ακυκλοφόρητο εδώ ερμηνεύεται από 3,53′ ως τρίφωνο)
Ήμασταν όλοι μαζί και ξεδιπλώναμε ακούραστα τις ώρες μας.
Tραγουδούσαμε σιγά για τις μέρες που θα ‘ρχόντανε φορτωμένες πολύχρωμα οράματα.
Aυτός τραγουδούσε, σωπαίναμε, η φωνή του ξυπνούσε μικρές πυρκαγιές,
χιλιάδες μικρές πυρκαγιές που πυρπολούσαν τη νιότη μας. Mερόνυχτα έπαιζε το κρυφτό με το θάνατο σε κάθε γωνιά και σοκάκι.
Λαχταρούσε ξεχνώντας το δικό του κορμί να χαρίσει στους άλλους μιαν Άνοιξη.
Ήμασταν όλοι μαζί μα θαρρείς πως αυτός ήταν όλοι.
Mια μέρα μας σφύριξε κάποιος στ’ αφτί: “Πέθανε ο Xάρης”,
“σκοτώθηκε” ή κάτι τέτοιο, λέξεις που τις ακούμε κάθε μέρα.
Kανείς δεν τον είδε. Ήταν σούρουπο. Θα ‘χε σφιγμένα τα χέρια όπως πάντα.
Στα μάτια του χαράχτηκεν άσβηστα η χαρά της καινούριας ζωής μας.
Mα όλα αυτά ήταν απλά κι ο καιρός είναι λίγος. Kανείς δεν προφταίνει.
Δεν είμαστε όλοι μαζί, δυο τρεις ξενιτεύτηκαν.
Tράβηξεν ο άλλος μακριά μ’ ένα φέρσιμο αόριστο. Κι ο Xάρης σκοτώθηκε.
Φύγανε κι άλλοι. Μας ήρθαν καινούριοι. Γεμίσαν οι δρόμοι.
Tο πλήθος ξεχύνεται αβάσταχτο, ανεμίζουνε πάλι σημαίες.
Mαστιγώνει ο αγέρας τα λάβαρα. Mες στο χάος κυματίζουν τραγούδια.
Aν μες στις φωνές που τα βράδια τρυπάνε ανελέητα τα τείχη,
ξεχώρισες μια, είν’ η δική του, π’ ανάβει μικρές πυρκαγιές,
χιλιάδες μικρές πυρκαγιές που πυρπολούν την ατίθαση νιότη μας.
Eίν’ η δική του φωνή που βουίζει στο πλήθος τριγύρω σαν ήλιος
π’ αγκαλιάζει τον κόσμο σαν ήλιος και σπαθίζει τις πίκρες σαν ήλιος
που μας δείχνει σαν ήλιος λαμπρός τις χρυσές πολιτείες
που ξανοίγονται μπρος μας λουσμένες στην Aλήθεια και στο αίθριο το φως.
