Πάψε με ευχές να ελπίζεις
οι θεοί πως θα λυγίσουν

Κλέφτει το λάδι και άφτει στους αγίους, λέει ο λαός για τον υποκριτή. Περίσσεψε η υποκρισία όταν δημοσιεύτηκε η είδηση για την τοποθέτηση αντικλεπτικού μηχανισμού σε βρεφικά γάλατα, σε σούπερ μάρκετ. «Γροθιά στο στομάχι», ανέκραξαν οι παπαγάλοι στα ΜΜΕ. Ακόμα και ο εθνικός, τηλεοπτικός μπάτσος, Μπαλάσκας, σταυροκοπήθηκε ευλαβικά, ευχόμενος να μην αναγκαστεί πλήρωμα περιπολικού, να συλλάβει γονιό που έκλεψε γάλα επειδή δεν είχε να ταΐσει το μωρό του. Γιατί το πλήρωμα, «τη δουλειά του», θα την εκτελέσει. Θα τον συλλάβει. Τι να κάνουνε; τη δουλειά τους κάνουνε. Μας λένε για τον χωροφύλακα, το δικαστικό κλητήρα που πετάει έξω τον φτωχό από το πλειστηριασμένο σπίτι, για το παπαγαλάκι της δημοσιογραφίας που υποχρεώνεται από το αφεντικό να αραδιάζει ψέματα, για τον ταλαίπωρο υπουργό που πρέπει να μικρύνει τους μισθούς, να φορολογήσει ματωμένα, να επιτρέψει να αυξηθούν τα τρόφιμα και το ρεύμα.

Όσο για τον απάνθρωπο, αυτόν, που σκέφτηκε να εφαρμόσει το αντικλεπτικό… «ζητώ την τιμωρία» που τραγούδαγε ο Νίκος Ξυλούρης σε στίχους Νερούντα και μουσική Λεοντή, το 1975. Στα χρόνια που το κίνημα διεκδικούσε και κέρδιζε το ψωμί και τη δουλειά.
Ο καπιταλισμός προχώρησε. Και από το Γιάννη – Αγιάννη των «Αθλίων» του Ουγκώ, που πήγε στα κάτεργα για την κλοπή μιας φρατζόλας ψωμιού, περάσαμε στην «αναγκαστική-τη δουλειά μας κάνουμε» σύλληψη, για την κλοπή βρεφικού γάλακτος. Ο αντίστοιχος διώκτης αστυνομικός-τη δουλειά μου κάνω, Ιαβέρης, στους «Άθλιους», αυτοκτόνησε τελικά, πηδώντας στον Σηκουάνα.

Ο ορισμός της κλοπής, βέβαια, είναι ένα γενικό φιλοσοφικό ζήτημα. Η «πρόοδος», όμως, του καπιταλισμού είναι προς διερεύνηση.
Από τον καιρό του Γιάννη-Αγιάννη υπήρχαν «υψηλές τιμές» και «χαμηλές τιμές» για τα αγαθά. Το ίδιο και σήμερα. Ας συγκρίνουμε. Στις «χαμηλές τιμές» και τότε και τώρα, περιλαμβάνονται ο ΜΙΣΘΟΣ, η ανθρώπινη αξιοπρέπεια και πάνω απ’ όλα η ανθρώπινη ζωή. Στις «υψηλές τιμές» και τότε και τώρα η ΤΙΜΗ στα βασικά προς το ζην για τον Άνθρωπο. Φαΐ, ζέστα, υγεία κλπ. Σήμερα έχουμε όμως στις «υψηλές τιμές» και τις παντόφλες. Μάλιστα. Οι παντόφλες. Παντόφλες επωνύμων. Σε δημοπρασία μπήκαν οι, κεντημένες με χρυσοκλωστή, παντόφλες του 1950, του Τσόρτσιλ. Ο εμπνευστής του «σιδηρού παραπετάσματος», όταν όλη η Ευρώπη πεινούσε μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ένοιωθε πολύ σπιτικά, να φοράει χρυσοκέντητες παντόφλες. Η τιμή εκκίνησης; περίπου 18.000 δολάρια. Μη φεύγετε, έχει και άλλες παντόφλες. Πουλήθηκαν λέει σε δημοπρασία, για 218.750 δολάρια, οι παντόφλες του Στιβ Τζομπς. Ο εν λόγω κύριος, που πέθανε το 2011, ήταν ένας εκ των δύο συνιδρυτών και πρώην πρόεδρος της Apple, του αμερικανικού μονοπωλιακού κολοσσού, της ηλεκτρονικής-ψηφιακής τεχνολογίας. Κι άλλες παντόφλες, ή ακριβέστερα, παπούτσια: σε άλλη δημοπρασία πουλήθηκαν, λέει, για 1.470.000 δολάρια, ένα ζευγάρι αθλητικά παπούτσια του Μάικλ Τζόρνταν. Ο κύριος αυτός είναι, λέει, ο καλύτερος μπασκετμπολίστας όλων των εποχών. Για την παντόφλα του Παΐσιου δεν θα μιλήσουμε εδώ. Αυτή έχει διαχρονική χρηματική αξία.

Ω! τι κόσμος μπαμπά, θα έλεγε αν μιλούσε το βρέφος, ο πατέρας του οποίου είναι επίδοξος κλέφτης. Πόσα κουτιά γάλα θα αγοραζόντουσαν αν αθροίζαμε τις τιμές των συγκεκριμένων δημοπρασιών; Οι υποκριτές της Δύσης, αφού έριξαν στη φτώχεια και την αναξιοπρέπεια τους ανθρώπους σε όλη, μα όλη τη γη, αυξάνοντας ιλιγγιωδώς το ΚΕΡΔΟΣ τους, τούς λοιδορούν πετώντας τα λεφτά τους σε άχρηστα αντικείμενα. Και τι ειρωνεία! Οι κρετίνοι της «κοινωνικής ζωής», στη Δύση, αξιολογούν αντίστροφα τις αξίες των προσωπικοτήτων και των παντοφλών. Ή μήπως τελικά αυτή είναι και η σωστή σειρά;

Αναζητήστε τον κλέφτη και την κλοπή στα αφεντικά που δίνουν μισθούς πείνας, στους παγκόσμιους λαδέμπορους που οδηγούν τις τιμές στα βασικά αγαθά στα ύψη, στους κυβερνήτες της ματωμένης φοροληστείας.
Για περισσότερες πληροφορίες στο ΜΙΣΘΟΣ, ΤΙΜΗ, ΚΕΡΔΟΣ του Μάρξ.

Τάνια Ζωγράφου

πηγή: Λαϊκός Δρόμος