Μηδενική ανοχή! Δεν είναι σύνθημα στα χείλη και τα πανό των λαών του κόσμου, άντε ενός έστω λαού που αποφάσισε ότι δεν αντέχει πια την άγρια εκμετάλλευση, την ξετσίπωτη ανισότητα και την κτηνώδη βία.

Αντίθετα! Είναι η ονομασία της νέας «εξόρμησης» παλιανθρωπιάς και φρίκης του παγκόσμιου καουμπόϋ, που μιλάει σα να πέρδεται και ενεργεί σαν πρωτοπαλίκαρο της Κου Κλουξ Κλαν.

Γιατί, όταν ο καπιταλισμός θριαμβεύει, τα θέλει όλα. Το χώμα που πατάς, το νερό που πίνεις, τον αέρα που αναπνέεις, τα παιδιά που γεννάς. Χωρίς ίχνος μεταφοράς στο λόγο. Νέτη, σκέτη κυριολεξία.

Τα παιδιά στο στόχαστρο είναι η επιτομή της δράσης του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού και του αναβιωμένου υφήλιου φασισμού.

Η πρόσφατη ιστορία μας ανατρίχιασε με τα παιδιά των μαύρων της Αφρικής να κλείνονται σε κλουβιά σε ανθρωπο-ζωολογικούς κήπους της πολιτισμένης Ευρώπης για να διασκεδάσουν τα περίεργα βλέμματα των πολιτισμένων Ευρωπαίων, τους ναζί φονιάδες μωρών κι εγκύων, το ναζί πρωτοχασάπη, Όσκαρ Ντιρλεβέγκερ, που κάρφωνε με την ξιφολόγχη τα παιδιά για να μην ξοδεύει σφαίρες, τα νεκρά παιδιά στο λιμό της κατεχόμενης Αθήνας, τα καμένα παιδικά κορμιά από την αμερικάνικη ατομική βόμβα στο Ναγκασάκι, το μετεμφυλιακό παιδομάζωμα της Φρειδερίκης και τις παράνομες αποστολές-υιοθεσίες παιδιών στην Αμερική.

Και καθώς τα χρόνια περνούσαν, τα παιδιά σπρώχτηκαν στο θυσιαστήριο για να χορτάσει τη βουλιμία του ο Μινώταυρος του χρήματος. Έγιναν σκλαβάκια στα ταπητουργεία του Πακιστάν και στα κεραμοποιία της Καζακστάν και όπου γης ανθεί το κέρδος μέσα από τα μικροσκοπικά δάχτυλα.

Και καθώς φτάναμε όλο και πιο βαθιά στο σήμερα, μάθαμε για τον παιδοφιλικό «τουρισμό’ στην Ταϋλάνδη, ταραχτήκαμε, το κατάπιαμε.

Μάθαμε για τα παιδιά που οι κοιλιές τους σκάνε σα μπαλόνια στην Υεμένη, ταραχτήκαμε, το κατάπιαμε.

Μάθαμε για τα χιλιάδες προσφυγόπουλα που πνίγηκαν στο Αιγαίο, δεν ξέρω αν ταραχτήκαμε, σίγουρα το κατάπιαμε.

Μάθαμε πως πολλές χιλιάδες παιδιά (εικάζεται ένα φρικτό νούμερο) εξαφανίστηκαν αφού πέρασαν τα σύνορα της Ελλάδας, και πήγαν σε μπουρδέλα αλλά της πολιτισμένης Δύσης και σε χασαπομάχαιρα εμπορίας οργάνων. Tο κατάπιαμε.

Μάθαμε ότι στο Ισραήλ, επίσημες περσόνες, υπουργοί, αξιωματούχοι και άλλα κτήνη εντέλλονται τη σφαγή παιδιών και το ξεκοίλιασμα εγκύων και πάλι το κατάπιαμε.

Σήμερα, ο αρχικαουμπόης, χωρίζει τα παιδιά των μεταναστών που περνούν «παράνομα» τα σύνορα απ’ τους γονείς τους, τα βαφτίζει «μελλοντικούς εγκληματίες, προσεταιρίζεται το μέσο λοβοτομημένο χαμπουργκερά και τα κλείνει σε κλουβιά.

Αυτό που ονομάζεται Διεθνής Σύμβαση για τα δικαιώματα του παιδιού, και συνομολογήθηκε στις 20/11/1989, από 193 χώρες και στην Ελλάδα επικυρώθηκε στις 2/12/1992, είναι, όπως όλες οι Διεθνείς Συμβάσεις, ένα βρώμικο κωλόχαρτο. Γιατί, είπαμε, όταν ο καπιταλισμός θριαμβεύει τα θέλει όλα.

Άρθρο 8 1. Τα Συµβαλλόµενα Κράτη αναλαµβάνουν την υποχρέωση να σέβονται το δικαίωµα του παιδιού για διατήρηση της ταυτότητας του, συµπεριλαµβανοµένων της ιθαγένειας του, του ονόµατός του και των οικογενειακών σχέσεων του….

Άρθρο 9 1. Τα Συµβαλλόµενα Κράτη µεριµνούν ώστε το παιδί να µην αποχωρίζεται από τους γονείς του, παρά τη θέλησή τους, εκτός εάν οι αρµόδιες αρχές αποφασίσουν ότι ο χωρισµός αυτός είναι αναγκαίος για το συµφέρον του παιδιού.

Το προσφυγικό-μεταναστευτικό κρίνει σήμερα, σε μεγάλο βαθμό, τα αντανακλαστικά της ανθρωπότητας απέναντι στην αποκτήνωση. Εμείς συνεχίζουμε στους ρυθμούς μας. Με αργόστροφες, υπαγορευμένες νοητικές (τρόπος του λέγειν) επεξεργασίες, με συνείδηση σα ξεχειλωμένη καλτσοδέτα, κατεψυγμένα συναισθήματα και μεγάλο στομάχι, καταπίνουμε, καταπίνουμε. Στο τέλος θα καταπιούμε τα ίδια τα παιδιά μας και θα ρευτούμε κι από πάνω.

Νίνα Γεωργιάδου

Πηγή: Αντιτετράδια, τ. 121, καλοκαίρι 2018