Η καυχησιά τους ζέχνει φόβο

Αισθάνονται άτρωτοι. Με κάθε κίνησή τους, με κάθε επιλογή τους, δείχνουν ότι δεν υπολογίζουν τους αντιπάλους τους. Δεν σκιάζονται από τις κοινωνικές αντιδράσεις. Ανακοινώνουν μεταρρυθμίσεις που, όπως διατυμπανίζουν, θα φέρουν τα πάνω κάτω σ’ αυτήν την ταλαίπωρη χώρα, θα καταργήσουν δουλείες, θα σαρώσουν στερεότυπα. Χλευάζουν τις αντίθετες απόψεις τοποθετώντας τες στον σκουπιδοτενεκέ της Ιστορίας.

Υπόσχονται ότι θα τρίβουμε τα μάτια μας με τη νέα Ελλάδα που χτίζουν. Δηλώνουν ότι αυτοί είναι οι ιδιοκτήτες της χώρας και δεν θα επιτρέψουν ποτέ ξανά αριστερή παρένθεση. Δεν νοιάζονται για τους νόμους, τους κανόνες και τους τύπους. Τους αλλάζουν αν δεν είναι του γούστου τους. Μιλούν με στόμφο για συνέχεια του κράτους, στήνουν όμως μηχανισμούς ελέγχου για να μην ξεφύγει ούτε μύγα.

Ανέχονται τις σκαστές παρανομίες στελεχών τους. Χορηγώντας δημόσιο χρήμα μετατρέπουν αεριτζήδες με πλούσιες επιδόσεις στις αρπαχτές σε αξιοσέβαστους επενδυτές. Νομοθετούν για να εξυπηρετήσουν τους οικονομικά ισχυρούς. Ποινικοποιούν την πολιτική ζωή στήνοντας προανακριτικές επιτροπές όπου η πλειοψηφία τους αποφασίζει κατά πώς γουστάρει. Βαφτίζουν τα σκάνδαλα σκευωρίες.

Κι όμως η καυχησιά τους ζέχνει φόβο, όπως θα έλεγε ο Καραϊσκάκης του Παντελή Μπουκάλα: («Το μάγουλο της Παναγίας», Αυτοβιογραφική εικασία του Γεωργίου Καραϊσκάκη, «Αγρα»). Φοβούνται γιατί δεν μπορούν να προβλέψουν το μέλλον. Με τα ανθρώπινα ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος, κατά πώς λέει ο Τσόμσκι. Δεν ξέρουν τις θα τους ξημερώσει. Οι δεξιότητές τους στο άθλημα της παραπλάνησης και η πανουργία τους δεν μπορούν να τους εγγυηθούν έναν ανέφελο βίο.

Ξέρουν -δεν είναι ηλίθιοι- ότι αυτοί που σήμερα σιωπούν γιατί είναι απελπισμένοι, γιατί δεν βλέπουν στον ορίζοντα μια ελκυστική εναλλακτική προοπτική, δεν αποκλείεται, ακόμη και με ασήμαντη αφορμή, να βγουν από το καβούκι τους και να διεκδικήσουν με δυναμικό τρόπο κάτι καλύτερο από αυτό που βιώνουν σήμερα. Φοβούνται και με το δίκιο τους γιατί βλέπουν ότι οι αδικίες που βγάζουν μάτι συσσωρεύονται, οι ανισότητες διευρύνονται και δεν είναι εύκολο να πειστούν οι υποτελείς τάξεις ότι πρέπει να συμφιλιωθούν με αυτήν την κατάσταση.

Προσπαθούν με νύχια και με δόντια να προστατεύσουν το καθεστώς. Δημιουργούν αστυνομικά σώματα, χρησιμοποιούν την καταστολή, κονταίνουν δικαιώματα, φασκιώνουν τους θεσμούς, ελέγχουν μέσα ενημέρωσης.

Με στοιχεία από άρθρο του Τάσου Παππά στην efsyn.gr

e-prologos.gr

Βρήκατε ενδιαφέρον το άρθρο; Μοιραστείτε το

Παρόμοια αρθρογραφία