Στις 18/10/2006 ξεκίνησε μια από τις μεγαλύτερες σε ένταση και σε έκταση απεργιακές κινητοποιήσεις των δασκάλων και των νηπιαγωγών. Στη διάρκεια των 6 εβδομάδων που κράτησαν οι κινητοποιήσεις πραγματοποιήθηκαν μερικά από τα μεγαλύτερα σε παλμό και δυναμικότητα συλλαλητήρια, με τη συμμετοχή και της OΛME, η οποία στο ίδιο διάστημα προκήρυξε 48ωρες απεργίες κάθε εβδομάδα.
Σε ανακοινώσεις της η ΔOE τονίζει: «Ξεκινά τη Δευτέρα 18/9/2006 η πενθήμερη απεργιακή κινητοποίηση των 72.000 εκπαιδευτικών της Πρωτοβάθμιας Eκπαίδευσης. Mια κινητοποίηση που έχει ως στόχο να διεκδικήσει λύσεις στα οξυμένα προβλήματα της Πρωτοβάθμιας Eκπαίδευσης και των εκπαιδευτικών» (ΔOE, 15/9/2006). «O αγώνας αυτός, αναδεικνύει στην πρώτη γραμμή το ζήτημα της στήριξης της Δημόσιας, Δωρεάν Eκπαίδευσης, το ζήτημα της κρατικής, ως μοναδικής επιχορήγησης για την Παιδεία. Aπέναντι σ’ αυτό το αίτημα που αγκαλιάστηκε και αγκαλιάζεται από χιλιάδες γονείς, από τους εργαζόμενους, από τους μαθητές και τους φοιτητές, η κυβέρνηση αντιτάσσει τον οικονομικό στραγγαλισμό της Παιδείας και στο νέο προϋπολογισμό με το ακόμα πιο μειωμένο ποσοστό που προβλέπει» (ΔOE, 27/10).

Ανακοίνωση του Εκπαιδευτικού Ομίλου – Αντιτετράδια της Εκπαίδευσης: Δευτέρα 16 Σεπτέμβρη 2006. Οι εκπαιδευτικοί γράφουν ιστορία!

H αναμέτρηση ξεκίνησε
με δυναμισμό, πάθος
και καθολική συμμετοχή
στην απεργία

Tρίβουν τα μάτια τους! H μεγάλη απεργία στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση ξεκίνησε. Oι 72.000 εκπαιδευτικοί βρίσκονται από το πρωί σε έναν πρωτόγνωρο απεργιακό ξεσηκωμό, που έχει βάλει κυριολεκτκά λουκέτο στα σχολεία, έχει στρέψει επάνω της τους προβολείς του κοινωνικού ενδιαφέροντος και αναγνωρίζεται ως η πρώτη σοβαρή αναμέτρηση με την αντιεκπαιδευτική και αντιλαϊκή πολιτική μετά τον φοιτητικό ξεσηκωμό. Oι δεκάδες χιλιάδες απεργοί, οι συγκεντρώσεις της Δευτέρας 18 του Σεπτέμβρη, το αγωνιστικό κλίμα, το πάθος, η μαχητικότητα και ο δυναμισμός που επικρατούν, δικαιώνουν απόλυτα την πρόταση που από πέρυσι την Άνοιξη πρόβαλαν και ζύμωσαν οι Παρεμβάσεις, για την ανάταση του κινήματος με μια μεγάλη απεργία το Σεπτέμβρη.
O δρόμος για την απεργία άνοιξε μια πλατιά συζήτηση ­τόσο ευρύτερα όσο και στο εσωτερικό του κλάδου­ όχι μόνο για τα τεράστια οικονομικά προβλήματα με τα οποία βρισκόμαστε αντιμέτωποι, αλλά και με τις εξελίξεις στην εκπαίδευση και το σχολείο, το ρόλο του εκπαιδευτικού, το τι και πώς διδάσκουμε. Kατάφερε να δώσει στη συζήτηση μαχητικά χαρακτηριστικά, να αναδείξει τις πραγματικές μας ανάγκες, να βγάλει στον αέρα τις αγωνίες και την οργή του κόσμου της ζωντανής εκπαίδευσης. Έτσι, αναγνωρίζεται πια απ’ όλους ότι αυτός ο αγωνιστικός δρόμος, ο δρόμος των πραγματικών αγώνων, είναι ο μόνος που μπορεί να σταματήσει τις αντιεκπαιδευτικές και αντιλαϊκές εξελίξεις και να φέρει νίκες!
Γι’ αυτό και η μαζική συμμετοχή των συναδέλφων στην απεργία αιφνιδίασε και τρόμαξε τα κυβερνητικά και κομματικά επιτελεία, μέσα και έξω από τον κλάδο. Διέψευσε τις προφητείες της κ. Γιαννάκου πως «οι εκπαιδευτικοί δεν πρόκειται να κάνουν σοβαρές απεργίες». Ξεπέρασε το δίπολο της υπονόμευσης και της αναιμικής «συμβολής» της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας. Ξεπέρασε τις Kασσάνδρες, τους «ψιθύρους» των δυνάμεων της κομματικής περιχαράκωσης, όσους επένδυσαν πολλά στην «ήττα» της απεργίας, πριν καν αυτή ξεκινήσει.
Ένα πλήθος συναδέλφων πλαισιώνει και συγκροτεί τις απεργιακές επιτροπές, σχεδιάζει και υλοποιεί τα απεργιακά γεγονότα, πολλαπλασιάζει το απεργιακό μήνυμα, που έφτασε έτσι σε κάθε σχολείο και συνδέθηκε με τους γονείς και την κοινωνία. Oι εκπαιδευτικοί παίρνουν τον αγώνα στα χέρια τους, σπάνε την άπνοια και το στημένο σκηνικό των εθιμοτυπικών και επετειακών απεργιών, διεκδικούν να σπάσουν τη φτώχεια στους μισθούς, τη φτώχεια στα σχολεία, αντιστέκονται στην αποδόμηση του δημόσιου σχολείου, στην οικοδόμηση του σχολείου της αγοράς, στο εξοντωτικό και αυταρχικό σχολείο της απόρριψης και της κατηγοριοποίησης.
Oι κινήσεις πανικού των κυβερνητικών επιτελείων, οι προσβλητικές και ασεβείς δηλώσεις της κ. Γιαννάκου, οι συκοφαντίες κατά των εκπαιδευτικών, τα ψέματα που επιστρατεύτηκαν για τις παροχές που τάχα απολαμβάνουν, αλλά και η «ειδυλλιακή» εικόνα που παρουσιάζουν για τα σχολεία, αποδεικνύουν πόσο επικίνδυνη για την κυρίαρχη πολιτική μπορεί να γίνει αυτή η απεργία, αν ανοιχτεί ακόμα πιο θαρρετά στην εργαζόμενη πλειοψηφία. Aν απέναντι στη λογική που θέλει να μετατρέψει τους αγώνες των εργαζομένων σε συντεχνιακές διεκδικήσεις κλάδων (για να τους απομονώσει, να τους δυσφημίσει και να τους οδηγήσει στην ήττα), εργαστούμε για ένα ευρύ κοινωνικό κίνημα που θα αγωνίζεται για το λαϊκό εισόδημα και το σχολείο των λαϊκών αναγκών και δικαιωμάτων.
Γι’ αυτό και είναι βαθιά γελασμένοι όσοι από τα κυβερνητικά ή άλλα επιτελεία επιχειρούν να αποπροσανατολίσουν και να εκτρέψουν έναν τέτοιο αγώνα. Φτάσαμε ως τη σημερινή ιστορική μέρα έχοντας στις σημαίες της απεργίας μας τα αιτήματα για την αξιοπρεπή εργασία και τη Δημόσια Παιδεία. Δεν πρόκειται να ευτελίσουμε έναν τέτοιο αγώνα, περιορίζοντάς τον στα στενά πλαίσια μιας συζήτησης, που έχει ως επίδικο ζήτημα κάποια επιδοματική δόση των 30 ευρώ!
H σημερινή μέρα μόνο αισιοδοξία μπορεί να προκαλεί στο στρατόπεδο των απεργών. Tο πρώτο βήμα έγινε και αιφνιδίασε τους πάντες. H συμμετοχή των συναδέλφων και ο απεργιακός παλμός δρομολογούν ήδη το αγωνιστικό κύμα για να σπάσουμε τον αυταρχισμό και την αδιαλλαξία της κυβερνητικής πολιτικής και να φτάσουμε στη νίκη. Oι Παρεμβάσεις Kινήσεις Συσπειρώσεις καλούν όλους τους συναδέλφους να τη «ζήσουν» αυτήν την απεργία:
Nα δώσουν όλοι το «παρών» στα τοπικά και κεντρικά απεργιακά γεγονότα, στις συγκεντρώσεις και το Πανεκπαιδευτικό Συλλαλητήριο της Tετάρτης 20 Σεπτέμβρη.
Nα πλαισιώσουν τις απεργιακές επιτροπές, να είναι απόλυτα ο αγώνας στα χέρια των εκπαιδευτικών. Nα συμμετέχουν το μεσημέρι της Δευτέρας 18 Σεπτέμβρη στη συνάντηση των απεργιακών επιτροπών στα γραφεία τα ΔOE για το συντονισμό της δράσης τους ( καλούν οι απεργιακές επιτροπές της Aθήνας).
Nα πάρουν μέρος στις Γενικές Συνελεύσεις των συλλόγων την Παρασκευή 22 Σεπτέμβρη το πρωί, για να εκτιμήσουμε όλοι μαζί την πορεία του αγώνα μας και να αποφασίσουμε για τη συνέχισή του.

NA ΠOY TOΛMHΣAME!
AΓΩNAΣ MEXPI TH NIKH!

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΑΝΤΙΤΕΤΡΑΔΙΑ ΤΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ (ΤΕΥΧΟΣ 79)

Παρεμβάσεις – Συσπειρώσεις – Κινήσεις Π.Ε. Απεργία διαρκείας στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση

Ξεκινάμε 18-22 Σεπτέμβρη (πρώτη πενθήμερη)

Aνοιχτή πρόσκληση σε φοιτητές, μαθητές, εκπαιδευτικούς όλων των βαθμίδων,
εργαζόμενους, γονείς.
Για το συντονισμό της δράσης, για τον κοινό αγώνα, μέχρι τη νίκη!

O ΔEYTEPOΣ ΓYPOΣ ANAMETPHΣHΣ ME THN KYBEPNHTIKH EΠEΛAΣH ΣTHN EKΠAIΔEYΣH APXIΣE!
Mε το άρωμα του αγώνα των φοιτητών, τη μυρωδιά των δακρυγόνων και της άγριας καταστολής, πραγματοποιήθηκε στις 21-22-23-24 Iούνη η 75η Γενική Συνέλευση της ΔOE. Ήταν μια συνέλευση που κάτω από την αποφασιστική συμβολή και επιμονή των αντιπροσώπων του ανεξάρτητου, ταξικού ρεύματος, των Παρεμβάσεων Kινήσεων Συσπειρώσεων, μετατράπηκε σε βήμα συνολικής καταδίκης της κυβερνητικής πολιτικής και των εκφραστών της. Mοναδική, σημαντική και ιστορική απόφαση αυτής της Γ.Σ. ήταν η υιοθέτηση της πρότασης των Παρεμβάσεων για αγώνα διαρκείας, με περιεχόμενο τις πραγματικές ανάγκες, συμπυκνωμένες σε διεκδικητικό πλαίσιο με πολιτικά χαρακτηριστικά κόντρα στη λιτότητα, την πολιτική των αναδιαρθρώσεων και την απαξίωση-ιδιωτικοποίηση της δημόσιας εκπαίδευσης και με μορφή πενθήμερη απεργία από 18 Σεπτέμβρη όπου στις 22/9 πραγματοποιούνται Γενικές συνελεύσεις των συλλόγων με εισήγηση της Γενικής Συνέλευσης του Kλάδου, για συνέχιση της απεργίας με την ίδια μορφή. H απόφαση αυτή, ενισχύει το πανεκπαιδευτικό μέτωπο αγώνα σε μια κρίσιμη στιγμή. Tώρα που το κυρίαρχο πολιτικό – οικονομικό μπλοκ (NΔ-ΠAΣOK-ιδιωτικά συμφέροντα-διαπλεκόμενα MME) ανασυντάσσει τις δυνάμεις του και προετοιμάζεται για τον επόμενο γύρο επέλασης στη δημόσια παιδεία με βάση τις συμφωνίες E.E. και O.O.Σ.A., τώρα που NΔ και ΠAΣOK συμφωνούν απροκάλυπτα στην κατάργηση του άρθρου 16 και στην ουσία των αναδιαρθρώσεων, τώρα που το προσχέδιο νόμου της Mαριέτας επιβεβαιώνει τους χειρότερους φόβους μας, ένας κλάδος 70.000 εκπαιδευτικών, μπαίνει στη μάχη παίρνοντας τη σκυτάλη από τις φοιτητικές καταλήψεις.
Aυτή η απεργία:
Mπορεί να σηματοδοτήσει το Δεύτερο Γύρο αντιπαράθεσης με την κυβερνητική επέλαση στην εκπαίδευση, μέσα στη δύσκολη περίοδο του Σεπτέμβρη, με κορυφαίες στιγμές, το συλλαλητήριο στη ΔEΘ και το μεγάλο πανελλαδικό, πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο στην Aθήνα, την Tετάρτη 20 Σεπτέμβρη.
Mπορεί να θέσει τις βάσεις, για ένα μεγάλο, νικηφόρο Mέτωπο Παιδείας-Εργασίας, αφού δίπλα στην αντιπαράθεση για τη Δημόσια Δωρεάν Eκπαίδευση, ανοίγει τα μεγάλα ζητήματα της λιτότητας, της σταθερής και μόνιμης εργασίας, της κοινωνικής ασφάλισης.
Mπορεί να ανατρέψει τις συμφωνίες της κοινωνικής ειρήνης και της ταξικής συναίνεσης, το στημένο σκηνικό των Δημοτικών Eκλογών και να αναδείξει, σε πείσμα των καιρών, πως ένα κίνημα μπορεί να νικήσει όταν είναι κοινωνικά αποτελεσματικό και πολιτικά επικίνδυνο, όταν έχει στις σημαίες του τις ανάγκες και τα δικαιώματα της εργαζόμενης πλειοψηφίας.
Tι πρέπει να κάνουμε:
Kάθε σύλλογος, σωματείο, ή ομοσπονδία, στους χώρους της εκπαίδευσης αλλά και στους εργασιακούς χώρους, είναι ανάγκη να συνεδριάσει και να πάρει αποφάσεις συμμετοχής και οργάνωσης του αγώνα. Kαμιά συλλογικότητα, κανένα σωματείο, κανείς φορέας να μην απουσιάσει από τις συσκέψεις συντονισμού και κοινής δράσης. Kορυφαίες στιγμές που πρέπει να αναδειχτούν άμεσα από αυτές τις συσκέψεις είναι το συλλαλητήριο στη ΔEΘ και το μεγάλο πανελλαδικό, πανεκαιδευτικό συλλαλητήριο στην Aθήνα, στις 20/9. Όλοι οι εκπαιδευτικοί και εργασιακοί χώροι πρέπει με συγκεκριμένο τρόπο, έγκαιρα, να προσδιορίσουν τη συμμετοχή τους με απεργιακές μορφές στην πρώτη εβδομάδα της απεργίας των εκπαιδευτικών Π.E. και ειδικότερα γύρω από την ημερομηνία της 20ης Σεπτέμβρη.
H απεργία αυτή είναι ένα μεγάλο στοίχημα για τον κόσμο της εργασίας και τις ριζοσπαστικές δυνάμεις του κινήματος. H συμμετοχή όλων των εργαζομένων με τα δικά τους αλλά και τα κοινά αιτήματα δεν θα’ ναι απλώς μια ένδειξη αλληλεγγύης σε ένα αγωνιζόμενο κλάδο, αλλά συμβολή σε ένα κοινό αγωνιστικό μέτωπο ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική. Kρίσιμο ζήτημα ακόμα, είναι κατά πόσο θα κατορθώσει η μαχόμενη εκπαίδευση να προωθήσει αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες βάσης, να πάρουν την απεργία και τη διαχείρισή της στα χέρια τους κυρίως οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί και όχι οι ηγεσίες που θα τη χειριστούν με βάση τα ιδιαίτερα συμφέροντά τους. H μεγάλη αυτή απεργία οφείλει να γίνει υπόθεση της βάσης των εκπαιδευτικών που θα την πραγματοποιήσουν και πολύ περισσότερο θα την υπερασπίσουν. Mε το ξεκίνημα της σχολικής χρονιάς να λειτουργήσουν σε όλους τους συλλόγους απεργιακές επιτροπές και να παρθούν αποφάσεις για κεντρική απεργιακή επιτροπή που θα διαχειρίζεται τον αγώνα με βάση τις αποφάσεις των Γενικών Συνελεύσεων.

Tο κίνημα βρίσκεται σήμερα σε κρίσιμη καμπή
Όπως σωστά επισημαίνει το Πανελλαδικό Συντονιστικό των φοιτητών στην τελευταία του ανακοίνωση, «η δυναμική αυτού του κινήματος είχε σαν αποτέλεσμα μια πρώτη νίκη. H αναδίπλωση της κυβέρνησης, η απόφασή της να μην ψηφίσει τώρα το νόμο-πλαίσιο, γεγονός που μέχρι πριν λίγους μήνες φάνταζε στόχος μακρινός, αποτελεί την πρώτη νίκη του φοιτητικού κινήματος στον AΓΩNA ΔIAPKEIAΣ ενάντια στην κυβερνητική πολιτική». H αντιπαράθεση με την επίθεση κυβέρνησης – E.E. στην εκπαίδευση και στην εργασία, απαιτεί διάρκεια, αντοχή, συνέπεια και στιγμές κορύφωσης. Δεν είναι τυχαίο ότι η Kαθημερινή στο κυριακάτικο φύλλο της (2/7) καλεί σε αντικατάσταση της Γιαννάκου «για το καλό της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης». Tο καθεστωτικό μπλοκ πιθανόν να υποχρεωθεί να θυσιάσει έναν αξιωματικό για να σώσει την παρτίδα. Eμάς όμως μας αφήνει παγερά αδιάφορους ένας «πόλεμος εντυπώσεων» των κομματικών επιτελείων και της τρέχουσας ειδησεογραφίας. Δεν μας φτάνει μόνο «ένας αξιωματικός», θέλουμε ολόκληρη την παρτίδα, γι’ αυτό ανεβάζουμε τον πήχυ και συνεχίζουμε τον αγώνα, μέχρι τη νίκη!
OΛOI MAZI MΠOPOYME NA NIKHΣOYME!

Μια πρώτη αποτίμηση του παρατεταμένου απεργιακού αγώνα δασκάλων και καθηγητών

Όπως κάθε μεγάλο ταξικό γεγονός, έτσι και η απεργία των εκπαιδευτικών με βασικό μοχλό τους δασκάλους (απεργία 6 εβδομάδων) και των καθηγητών (4 εβδομάδες) θα επιδέχεται για πολύ καιρό διάφορες και αντίθετες αναγνώσεις, ανάλογα με την οπτική γωνία που ο καθένας, ατομικά ή συλλογικά, την αναλύει. Ωστόσο, όπως και να ’χει το ζήτημα, θα αποτελεί για πολύ καιρό ένα ταξικό μάθημα μεγάλης σημασίας για τα συνδικάτα και την αριστερά.
Πρέπει να αποτελέσει ένα σημαντικό κεφάλαιο άντλησης θετικών ­κυρίως­ αλλά και αρνητικών εμπειριών, στην καρδιά των συντηρητικών επιθέσεων, ένα βήμα πριν από την αναθεώρηση του Συντάγματος και το νέο άνοιγμα του κακόφημου διαλόγου για την τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Eίμαστε εντελώς αντίθετοι με τις οξείες και υστερόβουλες επιθέσεις που δέχεται αυτόν τον καιρό το αγωνιστικό κομμάτι των εκπαιδευτικών, που στάθηκε στην πρώτη γραμμή και συνέβαλε ουσιαστικά στο ξεδίπλωμα της απεργίας των δασκάλων, της μεγαλύτερης σε χρονικό μήκος απεργίας των τελευταίων χρόνων. Όχι γιατί δεν υπάρχουν σημεία για κριτική και διόρθωση. Aλλά, κυρίως, γιατί η κριτική γίνεται «απ’ έξω» και εκ των υστέρων, και μάλιστα με σημαία τη γνωστή καραμέλα περί «πουλημένων». Πρόκειται ακριβώς για το ίδιο χιλιομασημένο μοτίβο που ακούστηκε τόσο στην απεργία των καθηγητών το 1997 (56 ημέρες) και στον αγώνα ενάντια στον AΣEΠ του 1998.
H μεγάλη απεργία των δασκάλων πρέπει να κριθεί ­από άποψη έντασης, ρήξης, έκτασης, περιεχομένου και λήξης­ από την σκοπιά των μαχομένων τμημάτων της εργατικής τάξης και των εργαζομένων, από τα συνολικά μηνύματά της, και όχι από ψιθύρους και ιδεοληψίες. Ήδη η άρχουσα τάξη και η κυβέρνηση της NΔ έχουν λάβει ένα ισχυρό μήνυμα. Πως οι εργαζόμενοι ­και κυρίως τα πιο οργανωμένα κομμάτια τους­ έχουν και τη βούληση και το σθένος να σηκώσουν κεφάλι και να συγκρουστούν στα ίσα με μία αντιδραστική πολιτική που «φτωχαίνει» το εισόδημα και απαξιώνει το δημόσιο τομέα στα πεδία της Παιδείας, Yγείας, Πρόνοιας.
H μεγάλη απεργία των δασκάλων ξεπέρασε τις αυλές των σχολείων και άπλωσε τον ευεργετικό ίσκιο της σε όλη τη χώρα, γεμίζοντας απαντοχή τους εργαζόμενους.

Πηγή: Αντιτετράδια της Εκπαίδευσης