Συμπληρώθηκαν σήμερα 10 χρόνια από το θάνατο του αναντικατάστατου συντρόφου μας, Μήτσου Σπυρόπουλου, στις 3 Δεκέμβρη του 2009.
Γεννημένος το 1938, ο σ. Μήτσος έζησε από τα παιδικά του χρόνια μια σκληρή ζωή και ρίχτηκε από μικρός στη μάχη της επιβίωσης. Συνειδητοποιήθηκε γρήγορα και πίστεψε με όλη του την καρδιά τα ιδανικά του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού, όπως μόνο ένας προλετάριος μπορεί. Στάθηκε στο πόστο του, στον αγώνα ενάντια στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και τον υπηρέτησε μέχρι το τέλος της ζωής του. Εντάχθηκε στις γραμμές του μαρξιστικού – λενινιστικού κινήματος και έδωσε μάχες ενάντια στο ρεβιζιονισμό, στα σωματεία και στην καθημερινή δουλειά. Πάντα πρώτος στα κομματικά και συνδικαλιστικά καθήκοντα, στις πορείες, στην αλληλεγγύη στον σύντροφο, παρά την κλονισμένη από τις κακουχίες της ζωής, υγεία του.
Ο σύντροφός μας, ο Μήτσος, αγαπητός σε όλους τους συντρόφους του, αποτέλεσε παράδειγμα ζωής με τη σεμνότητά του, την ακούραστη προσφορά, τη δίψα του για μάθηση και την αφοσίωση στο κόμμα του. Το Μ-Λ ΚΚΕ.
Παλιοί και νέοι σύντροφοι θα τον θυμούνται πάντα και θα εμπνέονται από τη στάση ζωής του. Τη ζωή ενός πραγματικού επαναστάτη προλετάριου.
Στο Μήτσο
Συντονισμένος πάντα ήτανε στου κόμματος τη συχνότητα πάντα παρών, συντονισμένος στα βήματα της πορείας (που ανεβαίνει στο Σύνταγμα) και πάντα σίγουρος πως αύριο θα ξημερώσει, για το λαό, καλύτερη μέρα. Δεν είναι λίγα πενήντα χρόνια να κουβαλάς στις πλάτες σου ιδέες φαρδιές σαν τις φτερούγες της αριστεράς, δεν είναι λίγο τον κόσμο να γνωρίζεις με τα μάτια του κόμματος και να κοιμάσαι αγκαλιά με το Μανιφέστο. Ο Μήτσος του κόμματος ο Μήτσος των δρόμων ο Μήτσος όλων ο Μήτσος ανιχνευτής της διαδήλωσης ο Μήτσος που τα ένωνε όλα με εργατική λιτότητα και με το πείσμα του κομμουνιστή λες και κατέβασε το σφυροδρέπανο για να το κάνει ψωμοτύρι. Απόλυτα σίγουρος για το μέλλον στέρεος σα βράχος τελείωνε τις συζητήσεις του λέγοντας πως «ο κομμουνισμός είναι νομοτέλεια». Περιφρονούσε το θάνατο που τον καρτέραγε σε κάθε γωνιά Αριστοτέλους και Αβέρωφ στο σπίτι του ήταν το κόμμα του το κόμμα που ήταν το σπίτι του και κουβαλούσε το κόμμα όπως κουβαλάει η χελώνα το καύκαλό της. Ανήμερα που χτύπησαν οι Εγγλέζοι το ‘44 το λαό ο Μήτσος αποφάσισε να φύγει -έτσι ξαφνικά- για να μη γίνει βάρος σε κανένα. Κι έτσι θάναι το κόμμα του πιο φτωχό και οι πορείες μας λιγότερο βουερές αφού θα λείπει ένας μπολσεβίκος απ’ τις τάξεις μας και θάναι η απουσία του σκληρό παξιμάδι στα δόντια μας - αυτό που μοίραζε απλόχερα στους συντρόφους- Μα αύριο, σαν ρίξουν τον πόνο ανάσκελα οι εργάτες μια χούφτα νέοι κομμουνιστές θα λένε πως το δρόμο τον άνοιξαν κομμουνιστές σαν τον Μήτσο Σπυρόπουλο. Στον τάφο του θα γράψουμε πως έζησε και πέθανε σαν προλετάριος αγωνιστής και στο λεξικό των αγωνιστών δίπλα στο όνομά του θα μπει η σημείωση πως ήταν τιμή για όλους εμάς που τον γνωρίσαμε.
Ανακοίνωση Τύπου του Μ-Λ ΚΚΕ
e-prologos.gr
