ΟΧΙ, ΜΗΝ ΑΠΕΡΓΗΣΕΙΣ

Αφου ξεκινησες να εκπορθησεις, αφεσου.
Ο εξευτελισμος σου να ειναι τελειος.
Η εκπορθηση να φτασει ως τις ριζες των βουνων.
Η πρωτη φορα ειναι δυσκολη.
γιατι κρατας λιγη απ τη ντροπη
που κουβαλαει απο φυσικου του ο ανθρωπος.
Ειναι γιατι εχεις ακομη λεπτο πετσι
που κρυωνει στο κρυο, ανατριχιαζει στο χαδι και κοκκινιζει στη ντροπη.

Μετα, σιγα-σιγα το πετσι σου χοντραινει
Ουτε ανατριχιλες πια, ουτε ντροπες.
Γινεται μια σολα. Παταει και συνθλιβει.
Ειτε πατας στα καθαρα πλακακια της κουζινας
ειτε πανω σε περιττωματα σκυλου,
ειναι το ιδιο.
Και με τον καιρο γινεσαι ολος μια σολα αδιαπεραστη.
Ουτε ανατριχιλες πια ουτε ντροπες.
Πεφτει κατω κι εκεινο το φορτιο
που σου δωσε να κουβαλας η μανα σου,
η νιοτη και η ιστορια,
αυτο που λενε αξιοπρεπεια,
και το πατας κι αυτο και το συνθλιβεις.

Μονο, μην κατσεις βουβος μπροστα στη ντροπη
γιατι μπορει να σε παρει φαλαγγι.
Η ντροπη ειναι μια υπουλη υποθεση.
Γυρνα, σαν ανεπιθυμητος πονοκεφαλος,
στη μοναξια και στη σιωπη.
Να μαθεις να την επενδυεις με επιχειρημα.
“Ξερεις…εγω…” και τα λοιπα.
“Δε γινεται τιποτα”
“Σιγα μην τους χαρισω το μεροκαματο”
Κατι θα βρεις.
Εδω την παρθενια τη ραβουνε με παρθενορραφη,
δε θα βρεις κατι να μπαλωσεις, τη ντροπη;
Ασε που θα συναντηθεις και μ΄ αλλους,
και θα ανταλλαξετε γνωμες
για τη ματαιοτητα του κοσμου,
τη νεα κυβερνηση,
τις αρρωστιες που κουβαλουν οι μεταναστες,
την καινουργια συνταγη για κατεψυγμενη γαλοπουλα.

Κοντευει παντα και μια εθνικη γιορτη
και μπορει να βγαλεις ενα μεγαλο πανηγυρικο στην επισημη δοξολογια
και να δεις ολες τις γραβατες κι ολα τα ταγιερ
κι αλλες σολες γυρω σου
να παλλονται καθως χειροκροτουν.
Κι ενα μικρο πανηγυρικο στο καφενειο,
στο σχολειο, στο μεσημεριανο τραπεζι.
“Ξερεις…εμεις..”.και τα λοιπα.
Το λες μια, το λες δυο και μετα το πιστευεις
πως εισαι κανονικος ανθρωπος.
Χωνεις κι εκεινη την ουρα του αρουραιου στο βρακι
και δε φαινεται τιποτα.

Δεν ειναι τυχαιο που φτασαμε ως εδω.

Νίνα Γεωργιάδου