Ψυχρός νους, θερμή καρδιά:

Πολιτική και μουσική εκδήλωση από την «Αγωνιστική Παρέμβαση Εκπαιδευτικών» στο Ηράκλειο Κρήτης

Σ’ έναν φιλόξενο, σε καιρούς ενάντιους, χώρο, συναντηθήκαμε!

Είναι πάντα -και καταρχήν- η ανάγκη να τοποθετηθούμε με πολιτικό τρόπο, ως ταξική συλλογικότητα εργαζομένων, στο πλαίσιο του σωματείου, στα ζητήματα της πάλης και της οργάνωσής της. Περισσότερο δε κατά την σημαντική ώρα της προετοιμασίας της εκλογοαπολογιστικής συνέλευσης, κατά την οποία μέσω της δημοκρατικής αντιπαράθεσης των θέσεων και της εκλογής των οργάνων του σωματείου μας, καταγράφεται και κρίνεται, σ’ ένα βαθμό, το προχώρημα ή η υποχώρηση της συλλογικής πάλης.

Ωστόσο, την ίδια ώρα που ένας δυνάμει χαοτικός κόσμος -το συναίσθημα της οργής, ας πούμε, για όσα συμβαίνουν, ή της απογοήτευσης για όσα ποθητά δεν ήρθαν, μα ακόμη και του ενθουσιασμού, που ακολουθεί μια μικρή ή μεγαλύτερη νίκη- οργανώνεται σε λόγο και θέση, με την αναγκαία πάντα αυστηρότητα και πειθαρχία στον κανόνα της ανάλυσης και της διαλεκτικής, την ίδια ώρα μπορεί να συναντηθούμε μ΄ ένα στίχο, να μας πάρει μια μελωδία ή ένα ραπάρισμα, να πιαστούμε σ’ έναν χορό, να θελήσουμε δηλαδή και έναν άλλο τρόπο να μιλήσουμε με παραμύθια και παραβολές. Και να ονειρευτούμε, που σημαίνει να υπερβούμε τη στιγμή και να κινηθούμε στη διάρκεια: Αυτά που λαχταρούμε -έναν ήλιο πάνω στις ανθρώπινες πολιτείες- μα και όσα έπλασε η προσωπική και συλλογική ευαισθησία στο παρελθόν. Η τέχνη είναι μια διαφορετική γραμματική για τα ίδια πράγματα, από τους ίδιους ανθρώπους.

Με αυτό το σκεπτικό, ως Αγωνιστική Παρέμβαση Εκπαιδευτικών ν. Ηρακλείου, στις 17 του Δεκέμβρη, πέντε μέρες πριν τις εκλογές του σωματείου μας, καλέσαμε συναδέλφους, συναγωνιστές και φίλους στην πολιτική και μουσική μας εκδήλωση, που πραγματοποιήθηκε στον πολυχώρο της Παλιάς Λαχαναγοράς του Δήμου Ηρακλείου. Η πρόταση για το μουσικό μέρος είχε αρχικά γίνει στο συνάδελφο Άρη Αστυρακάκη από το Ειδικό Επαγγελματικό Γυμνάσιο και Λύκειο Ηρακλείου (ΕΕΕΕΚ) , ο οποίος με φιλότιμο, και ανιδιοτέλεια και ψυχική κατάθεση, συγκρότησε μια αρμονική ομάδα με μουσικούς τον ίδιο στο σάζι, το τσουμπούς και το τραγούδι, την Άννα-Φραντζέσκα Ζάνδε στο τραγούδι επίσης, το Στέλιο Λυπαράκη στο λαούτο και τον Mark Baranyai στα κρουστά.

Στο πρώτο μέρος η εκπρόσωπός μας στο ΔΣ της ΕΛΜΕ Ηρακλείου, Αρετή Σπαχή, αναφέρθηκε με λόγο πυκνό και αναλυτικό στην τριακονταετία των αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων στην Εκπαίδευση, όπως εκπορεύτηκαν από την ΕΕ (Μάαστριχτ 1992, Λευκή Βίβλος 1993, Πράσινη Βίβλος, …) και τον ΟΟΣΑ και όπως τμηματικά επιχειρήθηκε να υλοποιηθούν με τα πολιτικά προγράμματα και τη νομοθεσία ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ. Στις απόπειρες αυτές ένα ρωμαλέο εκπαιδευτικό πολιτικό κίνημα στάθηκε ανάχωμα ήδη από το 1990 με πρωτοπόρους τους αγωνιστές συναδέλφους γύρω και δίπλα από τον Εκπαιδευτικό Όμιλο και το ιστορικό περιοδικό ΑΝΤΙΤΕΤΡΑΔΙΑ Της ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ. Αφετηρία ήταν η μεγάλη απεργία του 1988 στο τέλος μιας δεκαετίας ψευδούς πασοκικής ευημερίας, της οποίας το μανδύα κάπως πέταξε το εκπαιδευτικό κίνημα με τη μεγάλη δίμηνη απεργία, που έφερε στην επιφάνεια κρυμμένες ταξικές αλήθειες. Η βάση πήρε το σήμα από τη μειοψηφική αλλά δυναμική φωνή του πολιτικού μας χώρου, ο οποίος πήρε την πρωτοβουλία της συγκρότησης του ρεύματος των Αγωνιστικών Παρεμβάσεων Συσπειρώσεων Κινήσεων. Μπήκαν τότε τα θεμέλια μιας αγωνιστικής συνεπούς αριστεράς που συσπείρωσε το πιο συνειδητό τμήμα της βάσης στην ΟΛΜΕ κι αργότερα και στη ΔΟΕ. Ο συνδικαλιστικός αυτός χώρος δε σφραγίστηκε μόνο από τα στελέχη και τη βάση του Εκπαιδευτικού Ομίλου αλλά και από την αδιάλειπτη αγωνιστική του δράση έως σήμερα. Ιστορική στιγμή, που έχει καταγραφεί στη συνείδηση των εκπαιδευτικών, το μεγαλειώδες αντι-ΑΣΕΠ κίνημα, που αντέκρουσε μαχητικά με απεργίες, συλλαλητήρια, ιδεολογική πάλη, αυτό που αποδείχτηκε ο πολιορκητικός κριός για την υπονόμευση του ιστορικού, μέσα από εκπαιδευτικούς και λαϊκούς αγώνες, κεκτημένου που λέμε «δημόσιο σχολείο». Ένα κίνημα που σθεναρά, συντεταγμένα και ανυποχώρητα, ενέπνευσε και συσπείρωσε έναν προοδευτικό κόσμο απέναντι στην κυβερνητική γραμμή της διαβόητης Αξιολόγησης, της ψευδεπίγραφης «ποιότητας» του σχολείου της Αγοράς.

Μια τριακονταετία που ανέδειξε ταυτόχρονα το διαχρονικό πολιτικό πρόβλημα όσον αφορά την προσπάθεια συγκρότησης ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος, αυτό δηλαδή που αποκαλούμε γραφειοκρατικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό, και το οποίο είναι, εξήγησε η εκπρόσωπός μας, ο πραγματικός δούρειος ίππος για την επίθεση στο δημόσιο σχολείο, τα εργασιακά και μορφωτικά δικαιώματα. Ως απόρροια αυτών των ζητημάτων τα εκπαιδευτικά σωματεία και η Ομοσπονδία βρέθηκαν υπονομευμένα από τις κυρίαρχες παρατάξεις του γραφειοκρατικού συνδικαλισμού την ώρα ακριβώς που στην αρχή της τελευταίας δεκαετίας επιβάλλονταν τα Μνημόνια. Παρ’ όλ ’αυτά η βάση του κλάδου άντεξε και ακολούθησε το αγωνιστικό κάλεσμα που απηύθυνε ο χώρος του Εκπαιδευτικού Ομίλου και των Παρεμβάσεων ευρύτερα στις συνελεύσεις, ακόμη κι αν τα σχήματα με βάση τα εκλογικά δεδομένα στο σωματείο ήταν συχνά μειοψηφία. Καταδεικνύει αυτό τη σημασία της συνεπούς ιδεολογικής θεωρίας και πράξης, ανεξάρτητα από την πάση θυσία ανάπτυξη ποσοτικών μεγεθών. Αυτά έγιναν στα μεγάλα συλλαλητήρια κατά του πρώτου Μνημονίου, στον ανυποχώρητο αγώνα για την επιστροφή των απολυμένων συναδέλφων από τα ΕΠΑΛ, όσο κι αν ο ΣΥΡΙΖΑ με τη σημαία της παναριστεράς εξαργύρωσε τους αγώνες στη γνωστή κυβερνητική αυταπάτη που έφερε μάλιστα, μετά το λαϊκό ΟΧΙ που έγινε ΝΑΙ, το τρίτο και σκληρότερο Μνημόνιο.

Είναι κομβικό ζήτημα για το εκπαιδευτικό κίνημα στην παρούσα φάση να απορρίψει ασφαλώς τη γραμμή της υποταγής στις αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις από ΔΑΚΕ και ΠΕΚ-ΠΑΣΚ αλλά και τη γραμμή της συνθηκολόγησης των ΣΥΝΕΚ (Εκπαιδευτική Προοπτική τοπικά) που κρύβουν την υποταγή τους πίσω από λογικές δήθεν «ξεγελάσματος» του Υπουργείου «υπονομεύοντας» δια της … συμμετοχής σε ρουμπρίκες και κοινές πλατφόρμες. Πράγμα που ουσιαστικά κάνει και το ΠΑΜΕ με τις δικές του πλατφόρμες.

Η μουσική εκδήλωση που ακολούθησε, συγκίνησε πραγματικά όλους μας, μέλη της παράταξης, φίλους και συναδέλφους. Γνωστοί μικρασιατικοί σκοποί και τραγούδια που σιγοτραγουδούσε και η πλατεία, η σεμνή σκηνική παρουσία των μελών του μουσικού σχήματος, αλλά και οι στίχοι που πρωτακούσαμε, αποτέλεσμα της μελέτης των μουσικών μας, και τέλος, τα ζεστά βλέμματα και η χαρά στα πρόσωπα, μας κάνουν ως Αγωνιστική Παρέμβαση, εδώ στο Ηράκλειο, να υποσχεθούμε για τη συνέχεια και να ευχηθούμε «με το καλό, έτσι ν’ ανταμώνουμε»!

Για την παράταξη: Ζαμπία Παπαδάκη και Λίζα Σκλάβου

Αποσπάσματα από το μουσικό μέρος της εκδήλωσης στο παρακάτω βίντεο.