«Θέλουμε πίσω τα νησιά μας, θέλουμε πίσω τη ζωή μας”: κάτω από υπερμεγέθη γαλανόλευκη, το κεντρικό σύνθημα, πηχυαίο επίσης, κοσμεί την πρόσοψη του δημοτικού θεάτρου Μυτιλήνης. Πιο κει, έτερο πηχυαίο: “στέρεψε η αντοχή, στράγγιξε η ανοχή”. Άντρες και γυναίκες, πλήθος, πνιγμένο επίσης στις γαλανόλευκες, διαδηλώνει. Το κάλεσμα του περιφερειάρχη Βορείου Αιγαίου, Κώστα Μουτζούρη, απευθυνόμενο ακόμα σε παιδιά κι εφήβους, έπιασε τόπο. Κατά γενική ομολογία, η παράσταση στέφτηκε με επιτυχία.

Λέσβος, Χίος, Σάμος: Τοπική Αυτοδιοίκηση, σωματεία, φορείς διάφοροι, συμμετέχουν καταγγέλλοντας. Εν πρώτοις, να καταφέρεσαι εναντίον των σχεδίων για νέες δομές – φυλακές προσφύγων, σχέδια με κίνδυνο να δημιουργηθούν περιοχές–γκέτο, να θες να απεγκλωβιστούν όσοι γυρεύουν άσυλο ή να ζητάς να ελέγχονται οι διάφοροι των ΜΚΟ, είναι από εκείνα που δύσκολα θα εύρισκε παράλογα κανείς.

Όταν, όμως, ζητάς και το νησί και τη ζωή σου πίσω, που, προφανώς, κάποιος τα μακέλεψε, ποιον ακριβώς καταγγέλλεις; Ποιον θεωρείς υπεύθυνο; Ποιον κατονομάζεις άρπαγα; Η απάντηση στο ερώτημα σπανίως είναι ειλικρινής. Στο δημόσιο διάλογο, μπροστά στις κάμερες, αφού εκεί νοείται πια ο διάλογος, τα βάζει κανείς με την κεντρική εξουσία, τον υπουργό ή τον πρωθυπουργό. Αλλά στο βάθος, εκείνο που το πλήθος δεν ομολογεί είναι πως εχθρός του είναι ο “λαθραίος”. Ο σκούρος, ο αλλόφυλος που κατέκλυσε τον τόπο του κι απειλεί τον θεό και τον πολιτισμό του.

Ένα μαύρο, φριχτό, αντιδραστικό φάντασμα πλανάται πάνω απ’ τα νησιά, και όχι μόνο εκείνα που δέχονται το βάρος των προσφυγικών-μεταναστευτικών ροών. Από τη Λέσβο ως την Κω, ο κρυπτορατσιστικός λόγος που διαχέεται από τις περιώνυμες “αρχές του τόπου” είναι κοινός. Οι επικλήσεις για τις δήθεν κλεμμένες ζωές από κείνους που μηρυκάζουν τα περί πατρίδος και θρησκείας, την ώρα ακριβώς που καταφάσκουν στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, επηρεάζουν και χειραγωγούν τους από κάτω.

Το πλήθος καταφέρεται, έτσι, εναντίον του εαυτού του. Ο παρίας, ο πτωχευμένος, ο φοβικός μικροαστός συσπειρώνεται γύρω από εθνικά σύμβολα, λησμονώντας τον διττό τους ρόλο: εύκολα από την εθνική υπερηφάνεια εκπίπτεις στον εθνικισμό κι από κει κατρακυλάς πανεύκολα στον ρατσισμό.

Ζωσμένοι, λοιπόν, με τις ελληνικές σημαίες, αρχές και κάτοικοι των νησιών, δεν είχαν, προφανώς στο νου τους το “Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε”. Η συγκίνηση που κάποτε προκαλούσε η απόληξη του “Κομμουνιστικού Μανιφέστου” χάθηκε στο Αιγαίο, μαζί με τους πνιγμένους. Η αδυνατότητα να κατανοήσει κανείς πως ο αληθινός άρπαγας της ζωής του και της ζωής του πρόσφυγα–μετανάστη είναι κοινός, σπρώχνει τον λαό σε επικίνδυνες ατραπούς. Αν η Ιταλία, για να γεννήσει το “κίνημα της Σαρδέλας”, χρειάστηκε να διέλθει τον Μπερλουσκονισμό και τώρα την ακροδεξιά διακυβέρνηση Σαλβίνι, εδώ, ας γίνει διαφορετικά: η Αριστερά ας σταθεί απέναντι.

Πέρα και πάνω από σεχταρισμούς και διαγκωνισμούς για καθαρότητες, ο κόσμος της Αριστεράς οφείλει να παρέμβει στην αντιδραστική κίνηση των μαζών, καταγγέλλοντας στο δημόσιο διάλογο τους όντως υπεύθυνους, την ιμπεριαλιστική αντι-ανθρωπιστική πολιτική της Δύσης, με τον πολιτισμό που γεννά προσφυγιά και θάνατο. Και, επιτέλους, ας διοργανωθούν μεγάλες αντιπολεμικές διαδηλώσεις, συλλαλητήρια από κοινού με τους παρίες της προσφυγιάς. Να συμμετέχει (βλέπε ΚΚΕ) σε “γενικές απεργίες” μίσους, με άλλη ατζέντα έστω και σε άλλο σημείο, δίχως να τις καταγγέλλει, ή να παρατηρεί σιωπηλά, είναι επικίνδυνος τακτικισμός.

Ο εκφασισμός της κοινωνίας έχει ήδη αρχίσει.

Κατέ Καζάντη – artinews.gr

e-prologos.gr

Βρήκατε ενδιαφέρον το άρθρο; Μοιραστείτε το

Παρόμοια αρθρογραφία