Γιώργος X. Παπασωτηρίου

«Πώς ζεις;», ρωτάω το Δημήτρη, στην Άρτα. «Με τη μέρα», μου απαντάει. «Εργάζομαι σ’ ένα δεκάμηνο πρόγραμμα και διεκδικώ τα ένσημα για το ταμείο ανεργίας. Αυτή είναι η ζωή μου. Να διεκδικώ το ταμείο ανεργίας», συνεχίζει με πίκρα. Ο Δημήτρης παλεύει, αγωνίζεται, είναι μέλος της ΔΣ του Εργατικού Κέντρου. Κι ο Γιώργος, ο γιος του αδικοχαμένου παιδικού μου φίλου, του Μάξιμου, είναι άνεργος. Αυτό είναι το σύγχρονο πρεκαριάτο*, οι επισφαλώς εργαζόμενοι νέοι. Τα παιδιά μας που ζουν με τον διαρκή φόβο της ανεργίας, της ανέχειας, της αναξιοπρέπειας και της ντροπής. Γιατί είναι κι εκείνη η φοβερή ερώτηση: «Τι δουλειά κάνεις;». Και όταν δεν δουλεύεις, σημαίνει πως δεν αξίζεις, ότι είσαι άχρηστος!

Τα κοινωνικά συστήματα όπου οι εργαζόμενοι είναι άχρηστοι, είναι αντιδημοκρατικά. Τα συστήματα όπου οι άνθρωποι είναι περιττοί, είναι ολοκληρωτικά, έλεγε η Χάνα Άρεντ. Σήμερα, βιώνουμε ένα ολοκληρωτικό σύστημα μπροστά στο οποίο όλα τα παλαιότερα ωχριούν…

ΎΓ. 700.000 νέοι έφυγαν από την Ελλάδα για να βρουν δουλειά στο εξωτερικό. Και ο πρωθυπουργός της χώρας μιλάει για το Δημογραφικό Πρόβλημα ως πρόβλημα της υπογεννητικότητας!

πρεκαριάτο*: από το λατινικό precarious (που σημαίνει αβέβαιος, ανασφαλής), είναι νέος όρος που εμφανίζεται από τη δεκαετία του ’80. Αφορά ανασφάλιστους εργαζόμενους με μπλοκάκια, περιστασιακά ή εποχικά ή εκ περιτροπής εργαζόμενους. Γενικά εργαζόμενους με “ελαστικούς όρους” και με εργασία χαμηλής ασφάλισης.

πηγή: artinews.gr