Τα βλέπουμε παντού, τα συναντάμε (τελικά) συχνά, κυκλοφορούν σε μέρη αναπάντεχα, έχουν φύγει από παλιότερα προνομιακά πεδία. Έχουν αλλάξει, μεταλλαχθεί, εξελιχθεί. Συνοδεύουν χαρές, λύπες. Λειτουργούν σαν αναβολικά, σαν απαραίτητα συνοδευτικά, σαν υποκατάστατα φαρμάκων. Οι ονομασίες που ακούς είναι διαφορετικές. Παλιότερα άκουγες πρέζα, σιρόπια, χάπια. Τώρα θα ακούσεις «εμ-ντι», σταγόνες, κόκες, «φρίμπες» και για τους φουκαράδες «σίσα»…

«Προνομιούχοι» κάποτε ήταν τα αστόπαιδα των πλούσιων προαστίων με τα εξωφρενικά χλιδάτα πάρτι, «προνομιούχος» είναι σήμερα όποιος βγάζει ένα μεροκάματο και μπορεί να επενδύσει δυο φράγκα για να «γίνει» το Σαββατοκύριακο. Φουκαράς είναι ο τόσο φτωχός και ερημοποιημένος που κάθεται και καταπίνει υγρά μπαταρίας με τρία ευρώ την δόση και σίγουρο θάνατο στο εξάμηνο. Τι ενοποιεί όλα αυτά; Η καταστροφή και ο θάνατος. Σίγουρος για τους πάμφτωχους, πιθανός για τους πολλούς, σπάνιος για τους πλούσιους. Δεν θα σταθούμε στους τελευταίους, όχι επειδή είμαστε μισάνθρωποι, αλλά λόγω του ότι δεν μπορεί κανείς να εισχωρήσει στο φαντασιακό της εκφυλισμένης αστικής τάξης και το τι εφευρίσκουν για να διασκεδάσουν οι ομογάλακτοι αστόπαιδες. Και γιατί στο κάτω-κάτω, άλλο να στέλνει τον κηφήνα του ο αστός για απεξάρτηση σε ένα ειδικό σαλέ στις Άλπεις, άλλο να σε κλειδώνουν σε ένα δωμάτιο σε δυάρι στα Πατήσια.

Νεολαίοι της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων τα ναρκωτικά πρέπει να καταπολεμηθούν στις γραμμές μας. Είναι δυνατόν να ψάχνουν νέοι άνθρωποι «εμ-ντι» για να πάνε σε πάρτι; Να πίνουν κόκα για να κάτσουν σε μπαρ, να χορέψουν, να επικοινωνήσουν, να φλερτάρουν;  Άνθρωποι των λαϊκών στρωμάτων να θεωρούν υποχρέωσή τους να βρουν ναρκωτικά για την πρωτοχρονιά ή εργαζόμενοι να «πίνουν γραμμές» στις τουαλέτες με αναψυκτικά ντόπας για να βγάλουν την δουλειά;

Οι αιτίες που οδηγούν στην ναρκωκουλτούρα δεν είναι άλλες από τα αδιέξοδα που γεννά ο καπιταλισμός. Τα χιλιάδες οικονομικά και κοινωνικά αδιέξοδα. Αυτός ευθύνεται για τις λεηλατημένες ψυχές που πεθαίνουν μέσα στα σκατά, χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από τις πατρίδες τους, μόνοι και απελπισμένοι με μάτια θολά από την μαστούρα. Αυτός οδηγεί στην μοναξιά, την κατάθλιψη και την περιθωριοποίηση. Στο να μην μπορεί κάποιος και κάποια να βρει ένα αποκούμπι, έναν άνθρωπο να κουβεντιάσει, μια παρέα να μοιραστεί τα βάσανα. Να ξαλαφρώσει, να μαλώσει, να ξεσπάσει με πλήρη ειλικρίνεια για ότι τον βασανίζει και του «τρώει την ψυχή». Να έχει εξάρτηση από μια αυτοκαταστροφική πατερίτσα που θα τον κάνει ανίκανο να πορευτεί στην καθημερινότητα σε μια δύσκολη κατάσταση. Πως γίνεται να πεθαίνει κόσμος σήμερα από ναρκωτικά; Πως γίνεται να πληθαίνουν στις γραμμές του προλεταριάτου οι χρήστες ναρκωτικών; Πως γίνεται και κερδίζουν τα «ντρόγκια» τμήματα της ανήσυχης νεολαίας;

Η μοναξιά λύνεται με επικοινωνία. Τα αδιέξοδα αντιμετωπίζονται με δράση. Με οργανώσεις, συλλογικότητες και ομάδες. Η εντατικοποίηση στην βάρδια ρεγουλάρεται με το σωματείο και με την ταξική οργάνωση, όχι με σκόνες στα κρυφά. Με διάβασμα, παιδεία, εξάσκηση του σώματος και του πνεύματος. Θέλουμε να προχωράμε την προλεταριακή κουλτούρα, όχι να αφοπλιζόμαστε μπροστά στον πόλεμο που διεξάγουν οι εχθροί μας: το κεφάλαιο, οι πλούσιοι. Να μην αφήσουμε άλλους ανθρώπους να σβήσουν. Χρειάζεται να χτίσουμε μέτωπο πάλης ενάντια σε όλα τα ναρκωτικά.  Ο αγώνας ενάντια στα ναρκωτικά να γίνει θέση μάχης μέσα στην εργατική τάξη και τη νεολαία της. Πριν είναι αργά…

Δεν είμαστε συντηρητικοί όπως οι διάφοροι «ανοιχτόμυαλοι» και «απελευθερωτικοί» θα μας κατηγορήσουν. Είμαστε κομμουνιστές και κομμουνίστριες. Είμαστε εργάτες και εργάτριες. Τμήμα του εργαζόμενου λαού. Παλεύουμε για έναν ανθρώπινο πολιτισμό που θα στηθεί στα συντρίμμια της καπιταλιστικής αλλοτρίωσης. 

Όχι στα ναρκωτικά, όχι στην ναρκωκουλτούρα, όχι στις εξαρτήσεις.

ΥΓ1: Υπολογίζεται ότι μόνο στην Αττική αυξήθηκε κατά 650% η χρήση αμφεταμινών κατά τη διάρκεια της καραντίνας, σύμφωνα με ανάλυση των λυμάτων της Ψυτάλλειας.

ΥΓ2: Δυο συμβουλές που μας δώσανε κάποτε οι εργάτες γονείς μας. Ίσως να φανούν αναχρονιστικές και αυτονόητες, αλλά μας βοηθήσανε να βρούμε τα πατήματά μας όταν ήμασταν έφηβοι: Το σύστημα προτιμά χίλιους νεολαίους με σύριγγες στα χέρια, παρά με πέτρες στα χέρια. Η εξουσία φοβάται τους νέους, για αυτό τους θέλει άβουλα πρόβατα μαστουρωμένα, παρά ξύπνιους και επικίνδυνους προς αυτήν.

Πηγή: proletconnect.blogspot.com