Επειδή οι περισσότερες μαζικές διαμαρτυρίες που πραγματοποιήθηκαν μετά τη δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ από την αστυνομία δεν ήταν προσβάσιμες, στις 7 Ιουνίου οι μαύροι ακτιβιστές με ειδικές ανάγκες στο Μιλγουόκι έκαναν τη δική τους. Η δράση του Μιλγουόκι ήταν η δεύτερη διαδήλωση για τον Τζορτζ Φλόιντ που πραγματοποιήθηκε από μαύρους ακτιβιστές με αναπηρία. Η πρώτη πραγματοποιήθηκε στην Ουάσινγκτον, όπου οι διαδηλωτές φώναζαν «Αναπαραστήστε το όνομά του», αναφερόμενοι στον Τζορτζ Φλόιντ, για να απαιτήσουν την ερμηνεία νοηματικής γλώσσας προσβάσιμη σε άτομα με προβλήματα ακοής που επικοινωνούν μέσω νοηματικής γλώσσας.

Ο οργανωτής μαύρων ατόμων με ειδικές ανάγκες Harvey Ross θέλει οι άνθρωποι να καταλάβουν ότι τα άτομα με χρώμα με αναπηρίες διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο αστυνομικής βίας. Ο Ross είπε: «Αστυνομευόμαστε και κυβερνιόμαστε από ανίκανα άτομα που δεν μπορούν να κάνουν τη δουλειά τους, γι’ αυτό θέλουμε την παραίτησή τους. Είδα αστυνομικούς να τραβούν όπλα και ρώτησα, «Γιατί φοράτε γάντια;» Ο Ross φοράει γάντια όταν οδηγεί λόγω της αναπηρίας του. (Milwaukee Journal Sentinel, 7 Ιουνίου)

Ο δημοσιογράφος για τα δικαιώματα των ατόμων με ειδικές ανάγκες David M. Perry, του οποίου ο γιος έχει σύνδρομο Down, τεκμηρίωσε, σε έρευνα για το Ίδρυμα Οικογένειας Ruderman, ότι το ήμισυ όλων των ανθρώπων που σκοτώθηκαν από την αστυνομία έχουν αναπηρία. (tinyurl.com/y7hau3fu)

Σε ένα ραδιοφωνικό podcast του WNYC στις 15 Ιουνίου για την «Η πραγματικότητα αυθαιρεσίας της αστυνομικής βίας εναντίον μαύρων ατόμων με αναπηρία», η Amy Walter μίλησε με την Αφροαμερικανα ακτιβίστρια με ειδικές ανάγκες Haben Girma, συγγραφέα του βιβλίου «Haben: Η κωφή τυφλή γυναίκα που κατέκτησε το νόμο του Χάρβαρντ, είπε: «Όταν μιλάμε για αστυνομική βία όταν δεν συμμορφωνόμαστε επειδή δεν ακούσαμε την εντολή, ή δεν μπορούμε να κινηθούμε με έναν συγκεκριμένο τρόπο, ή δεν βλέπουμε μια φυσική χειρονομία, ή επειδή ίσως υπάρχει μια αόρατη αναπηρία, όπως μια ψυχιατρική αναπηρία, τότε η μη συμμόρφωση ερμηνεύεται ως απειλητική. 

«Αυτή τη στιγμή ο ορισμός της διαμαρτυρίας είναι μια φυσική όρθια στάση στο δρόμο κρατώντας πινακίδες. Υπάρχουν πολλοί διαφορετικοί τρόποι διαμαρτυρίας. Υπάρχουν άτομα με ειδικές ανάγκες που διαμαρτύρονται στους δρόμους χρησιμοποιώντας αναπηρικά αμαξίδια ή άλλες βοηθητικές συσκευές. Υπάρχουν άτομα με ειδικές ανάγκες που διαμαρτύρονται από το σπίτι μέσω των κοινωνικών μέσων μαζικής ενημέρωσης, μέσω κλήσεων προς τους εκπροσώπους τους, οπότε πρέπει να επεκτείνουμε τον ορισμό της διαμαρτυρίας. Πρέπει επίσης να διασφαλίσουμε ότι οι φυσικές και ψηφιακές διαμαρτυρίες είναι προσβάσιμες. Το περιεχόμενο στο διαδίκτυο πρέπει να έχει λεζάντες, διερμηνείς νοηματικής γλώσσας και εικόνες πρέπει επίσης να περιλαμβάνει περιγραφές εικόνων. “

Η προσβασιμότητα ήταν προτεραιότητα στη διαμαρτυρία του Μιλγουόκι. Οι ακτιβιστές επέλεξαν τη διαδρομή με το ελάχιστο ύψος λόφων για όσους χρησιμοποιούν χειροκίνητα αναπηρικά αμαξίδια και άλλες κινητικές συσκευές. Οι στάσεις ανάπαυσης στην πορεία ήταν στελεχωμένοι από ιατρούς που εξέδωσαν προμήθειες όπως νερό και ωτοασπίδες. Οι Αμερικανοί διερμηνείς νοηματικής γλώσσας ήταν παρόντες και δίδαξαν τους διαδηλωτές πώς να υπογράψουν το “Black Lives Matter”. Οι διαδηλωτές ενθαρρύνθηκαν να φορούν μάσκες και να διατηρήσουν κοινωνικές αποστάσεις. Πολλοί είχαν μάσκες με διαφανές πλαστικό που καλύπτει το στόμα, έτσι τα άτομα με προβλήματα ακοής μπορούσαν να διαβάσουν τα χείλη τους.

Εκατοντάδες διαδηλωτές στη συνέχεια βάδισαν στο Red Arrow Park για να θυμηθούν τον Ντόντ Χάμιλτον, ένα άτομο με διάγνωση σχιζοφρένειας που σκοτώθηκε το 2014 όταν η αστυνομία τον πυροβόλησε 14 φορές. 

Ιστορία προσβάσιμης διαμαρτυρίας

Η πρόσφατη προσπάθεια διεξαγωγής προσβάσιμων διαδηλώσεων δεν είναι χωρίς ιστορικά προηγούμενο. Τον Οκτώβριο του 1981, 3.000 άτομα συμμετείχαν στο All People’s Congress στο Cobo Hall που είναι προσβάσιμο σε αναπηρικά αμαξίδια στο Ντιτρόιτ, για την ανατροπή του προγράμματος περικοπών και επιθέσεων του Ρόναλντ Ρέιγκαν κατά της εργασίας, του ρατσισμού, του σεξισμού, της ικανότητας, καταπίεσης των LGBTQ2S + και τον πόλεμο. Στις 23 Οκτωβρίου 1981, το τεύχος του Workers World, ο αείμνηστος Betsy Gimbel – χρήστης αναπηρικής πολυθρόνας, γραμματέας για άτομα με ειδικές ανάγκες και ηγέτης του Caucus για τα δικαιώματα ατόμων με ειδικές ανάγκες του WWP – περιέγραψε πώς το εργαστήριο του Disabled Focus στο APC ψήφισε ομόφωνα για να υποστηρίξει τις Ημέρες της Αντίστασης του το επόμενο έτος και πρότεινε να καταστούν προσβάσιμες όλες οι δράσεις για άτομα όλων των αναπηριών.

Ο Gimbel, ο οποίος ηγήθηκε του επιτυχημένου αγώνα για ανελκυστήρες αναπηρικών αμαξιδίων στα λεωφορεία της Νέας Υόρκης, εξήγησε πόσοι από τους διοργανωτές του APC εργάστηκαν για να καταστήσουν προσβάσιμη την πορεία των 100.000 ατόμων στις 3 Μαΐου 1981, στο Πεντάγωνο κατά του πολέμου, του ρατσισμού και των περικοπών. Ο Gimbel είπε στο WW: “Η 3η Μαΐου άνοιξε την πόρτα για πρώτη φορά στην ιστορία σε άτομα με ειδικές ανάγκες. Και τώρα εξαρτάται από τα ίδια τα άτομα με ειδικές ανάγκες να περάσουν από εκείνη την πόρτα”.

πηγή: guernica.eu