Να υμνείς την άγρια έχθρα για τους καταπιεστές

και την ψευτιά μαστίγωνε αλύπητα.

Γράψε για του μυρμηγκιού το πήγαιν’ – έλα

αλλά ποιος θα μιλήσει για τα μαρτύρια των κούληδων;

Είναι αλήθεια πως η ομορφιά της Αφροδίτης απ’ τη Μήλο

μας κάνει πιο ευγενικούς

αλλά ζητάω μια σάλπιγγα για της πλύστρας τη μέρα.

Χιλιάδες ύμνησαν την παλικαριά των αφεντάδων

τα γινάτια του Αχιλλέα, του Έκτορα την ανδρεία

λιγότεροι έγραψαν για τις σφαγές των αποκάτω.

Φουσκώνει τα στήθια μας η αύρα του ωραίου

και ο Παρθενώνας φαντάζει φυλαχτό

μα δεν περίσσεψε μια στάλα από μελάνι

για τις αρρώστιες των τσαγκάρηδων;

Πώς γίνεται ο Δον Κιχώτης αντί να κυνηγάει ιεροεξεταστές

να συναντάει ανεμόμυλους;

Τόνοι δακρύων για τους Αβορίγινες

ούτε δυο στροφές για τους λιμενεργάτες του Μάντσεστερ.

Σαν να θωρώ ποιητή πλήθος της παρακμής τους παραστάτες

αλλά της νομοτέλειας χιλιάδες αρνητές.

Αν πρόκειται οι ενάρετοι να πυροβολούν τον ενθουσιασμό των μαζών

πάψε να κρύβεσαι σαν ονειροπόλος

πίσω από το δίκιο του πάσχοντος ανθρώπου.