Με τη συμβολική παρουσία 14  τρακτέρ από τη Βοιωτία, που έφθασαν στην Αθήνα συνοδεία περιπολικών πραγματοποιήθηκε το πανελλαδικό συλλαλητήριο των αγροτών στην Πλατεία Βάθη, με πορεία στη Βουλή.

Τα αιτήματα των διαδηλωτών ήταν α) μείωση του κόστους παραγωγής, με κατάργηση της ρήτρας αναπροσαρμογής για το ρεύμα, αφορολόγητο πετρέλαιο, επιδότηση των ζωοτροφών και των αγροεφοδίων, κατάργηση του ΦΠΑ στα μέσα και εφόδια, β) προστασία από τις φυσικές καταστροφές, με υλοποίηση όλων των απαραίτητων έργων υποδομής (αρδευτικά, αντιπλημμυρικά, αντιπυρικά κ.ά.), καθώς και αλλαγή του κανονισμού του ΕΛΓΑ, ώστε να ασφαλίζει και να αποζημιώνει την παραγωγή και το κεφάλαιο στο 100% από όλες τις ζημιογόνες αιτίες και χωρίς καθυστερήσεις, γ) τιμές που να καλύπτουν το κόστος παραγωγής και θα διασφαλίζουν εισόδημα επιβίωσης, δ) να μην πληρώσουν οι αγρότες τις επιπτώσεις από τον πόλεμο στην Ουκρανία.

Παρά τις «ηρωικές» διακηρύξεις και τον κομπασμό της «Πανελλαδικής Επιτροπής των μπλόκων» που επιχειρεί να κηδεμονεύσει την όλη εκδήλωση, οι 22 ημέρες των κινητοποιήσεων του Φλεβάρη έληξαν άδοξα με την αποχώρηση του μεγαλύτερου μέρους των αγροτών, χωρίς να επιτευχθεί η επίλυση κανενός από τα αιτήματα. Χρειάζονται επίμονοι και παρατεταμένοι αγώνες. Κι όταν λέμε για «παρατεταμένους αγώνες», εννοούμε για παράδειγμα το 1996 (μπλόκο της ΒΙΟΚΑΡΠΕΤ) όπου για 58 ημέρες, κλείνοντας την Εθνική Οδό Αθηνών-Θεσσαλονίκης και κόβοντας τη χώρα στα δύο, οι αγρότες κατάφεραν να δημιουργήσουν σοβαρά προβλήματα στην κυβέρνηση Σημίτη, η οποία τελικά -μπροστά στον ανυποχώρητο αγώνα για κατάργηση του Καν. ΕΕ για το βαμβάκι- υποχώρησε δίνοντας έξτρα ενίσχυση 40 δρχ./στρ. βαμβακιού και λύνοντας έτσι το επιμέρους πρόβλημα. Κι ενώ το ζήτημα θα μπορούσε να πάρει ευρύτερες διαστάσεις, εξαιτίας της αποφασιστικότητας της μεγάλης μάζας των φτωχομεσαίων αγροτών, ωστόσο η Πανελλαδική Συντονιστική Επιτροπή (ΠΑΣΕ με μέλη τους Θ. Κοκκινούλη-ΝΔ, Θ. Νασίκα-ΝΔ, Γ. Πατάκη-ΚΚΕ και Β. Μπούτα-ΚΚΕ), πιεζόμενη από τους μεγαλοπαραγωγούς της Δεξιάς, συμβιβάστηκε, με τη γνωστή διαπίστωση ότι ο αγώνας «δεν τραβάει άλλο»!

Και δυστυχώς εκείνο που πρυτάνευσε και στη χθεσινή εκδήλωση, ήταν ο «συμβολικός» χαρακτήρας της κινητοποίησης, αφού είναι βέβαιο ότι μετά τις εξαγγελίες Μητσοτάκη για τα «μέτρα προστασίας» των ευαίσθητων ομάδων (περιλαμβάνονται και οι αγρότες) και τις σχετικές εξειδικεύεις, δεν πρόκειται να δοθεί τίποτε άλλο, πέρα από τα γνωστά ψίχουλα!

Σε ό,τι αφορά στους αγρότες, με τις περιχαρακωμένες κινητοποιήσεις του ΚΚΕ («Πανελλαδικής Επιτροπής των μπλόκων»), δεν βγαίνει άκρη. Όχι μόνον γιατί η αξιοπιστία του έχει κλονιστεί ήδη μετά τις επαίσχυντες συμφωνίες με τη Δεξιά στους αγροτικούς αγώνες της δεκαετίας του ’90, αλλά και γιατί σκοντάφτει στην αντιλαϊκή επωδό της αστικής τάξης για την «αντοχή της οικονομίας» και τη «δημοσιονομική σταθερότητα».

Από την άλλη πλευρά το ΚΚΕ με την «Πανελλαδική Επιτροπή των μπλόκων», παρά το γεγονός ότι εστιάζει πάνω στο υπαρξιακό πρόβλημα της φτωχομεσαίας αγροτιάς, ωστόσο εκτιμά ότι η σύνδεση της με τα ευρύτερα εργατολαϊκά στρώματα μπορεί να γίνει μόνο μέσω του ΠΑΜΕ και μόνο στη βάση της «λαϊκής εξουσίας» και «λαϊκής οικονομίας», καθώς και τις νεοφανείς σοσιαλιστικές νησίδες των «αγροτικών παραγωγικών συνεταιρισμών». Με αυτές τις προϋποθέσεις, τραβάει το γνωστό ξεχωριστό δρόμο, προκειμένου να αποσπάσει πολιτικά οφέλη για λογαριασμό του, προβάλλει αιτήματα διανθισμένα με μπόλικη αντι-ΚΑΠ και αντι-ΕΕ συνθηματολογία θεωρώντας ότι έτσι προσελκύει τη μεγάλη μάζα της φτωχομεσαίας αγροτιάς. Σαν συμπέρασμα βγαίνει ότι η ενότητα «από τα πάνω» την οποία προσπαθεί να επιβάλει το ΚΚΕ μέσω της Επιτροπής και του ΠΑΜΕ, όποια θετικά χαρακτηριστικά κι αν θεωρήσουμε ότι έχει (αντι-ΚΑΠ, αντι-ΕΕ, στήριξη της φτωχομεσαίας αγροτιάς) σκοντάφτει τόσο στην ακατανόητη καιροσκοπική αντίληψη του ΚΚΕ για τη δημιουργία μετώπων, σκοντάφτει στην εκλογικίστικη λογική της «λαϊκής εξουσίας» και της «λαϊκής οικονομίας», σκοντάφτει στην αναξιοπιστία που το ακολουθεί μετά τα γνωστά γεγονότα της δεκαετίας του ’90. Αυτή η έλλειψη συντονισμού, λόγω των διαφορετικών πλαισίων, και των μικροκομματικών επιδιώξεων, αποστερεί από τη μεγάλη μάζα της αγροτιάς το σπουδαιότερο όπλο, αυτό της αρραγούς ενότητας.

Αυτές οι τυχοδιωκτικές επιλογές του ΚΚΕ, που ξεπούλησε απροσχημάτιστα τους αγροτικούς αγώνες και άνοιξε το δρόμο στην κομματική εκμετάλλευσή τους από το ΠΑΣΟΚ και τη Δεξιά, έχει αφήσει μια αρνητική εμπειρία στους φτωχομεσαίους  αγρότες  που δε φαίνονται διατεθειμένοι να την επαναλάβουν. Μπροστά στους νέους αγροτικούς ξεσηκωμούς το μεγαλύτερο αγροτικό στρώμα, φαίνεται να στρέφει οριστικά την πλάτη στους ψεύτικους φίλους που όλ’ αυτά τα χρόνια ποδηγέτησαν τις αγροτικές κινητοποιήσεις σπέρνοντας τη σύγχυση, την αποτυχία και την απογοήτευση.

Είναι καιρός η πλατιά αγροτική βάση να δώσει το αγωνιστικό παρόν μέσα από τους αγροτικούς συλλόγους, μέσα από τους συνεταιρισμούς, μέσα από εξωραϊστικά σωματεία και ν’ αναδείξει φυσικούς ηγέτες της που να μπορέσουν να εμπνεύσουν, να συναρπάσουν, να μαζικοποιήσουν και να καθοδηγήσουν νικηφόρα τους αγροτικούς αγώνες έξω και πέρα από μικροκομματικές μεθοδεύσεις και αδιαφανείς συναλλαγές.

Λαϊκός Δρόμος