Πωγώνι.
Τόπος αγνός και ιερός, που κουβαλάει μέσα του μεγάλη ιστορία πόνου…
Σπαρμένος από βουνά, λιβάδια και ποτάμια, βρυσάκια ταπεινά και λαγκαδιές, ρυάκια μυρωμένα και λίμνες γυάλινες, που τον ουρανό του καθρεφτίζουν.
Τα πέτρινα τα σπίτια του, παλεμένα με μόχθο, μαρτυράνε το νοικοκυριό, την τέχνη, το μεράκι των ανθρώπων των αθώων του και όλη την αγάπη που έχουν για τον τόπο τους.
Τον τόπο, που δεν ξέχασαν ποτέ εκεί στην ξενιτιά τους…
Ο,τι έμεινε όμως πίσω τους, με φάντασμα πια μοιάζει.
Σπίτια “θαμπά”, από μακριά, αερικά φαντάζουν. Καμπουριαστά, παλεύουν με το χρόνο, την ένδοξη ιστορία τους να διασώσουν.
Χωριά ολόκληρα έρημα, σαν φάρος ξεπροβάλλουν μέσα από την αντάρα…
Και από κάπου εκεί ψηλά, χαμογελά ο Πατροκοσμάς, που τα σχολειά του στέκουν… στέκουν και οι εκκλησίες του αγέρωχα ακόμα!
Και ευχαριστιέται ο Θεός με την αθωότητα του Πωγωνίου και ευλογημένη φύση τού σκορπά με το χέρι Του, σαν ροδοπέταλα, από το αγιασμένο το πανέρι του παραδείσου!
Η τεχνική και το μεράκι των παλιών χτιστάδων, σώζει τα σπίτια τα ορφανά, μόνο και μόνο, για να θυμίζουν την ιστορία και την αξιοσύνη των ανθρώπων του.
Το δέσιμο του ξύλου των σπιτικών του με την πέτρα, εκτός την καλλιτεχνική αρμονία, μαρτυρά το δέσιμο της ζεστής καρδιάς, με τα πέτρινα, τα άγονα και τα φτωχά τα χρόνια, που γέμισαν την ξενιτιά με τίμιους Πωγωνίσιους.
Τα βράχια και οι όγκοι των βουνών του, το κάνουν να μοιάζει θεατρικό σκηνικό, ενός θεατρώνη είρωνα θεού, που τόση ομορφιά ευλόγησε, μέσα σε τόσο πόνο…
Στα ορεινά χωριά του Πωγωνίου, έχει σκαρφαλώσει ο ίδιος ο Θεός για να φτιάξει αυτόν τον τόπο. Εκεί, επάνω στα ψηλά βουνά, πήγε να σκαπετίσει και να ζωγραφίσει ήθελε, να χτίσει ομορφιά… και να αποφύγει τα πολλά πατήματα ανθρώπων… παρά μόνο λίγων, αυτών των ευνοουμένων του…
Το σούρουπό στο Πωγώνι, αργεί να πλησιάσει…για να ταξιδεύει ατέλειωτα η ματιά, σε όλη την ομορφιά του.
Ομορφιά, που την κουβαλά μαζί με τους καημούς του και την διασώζει ταπεινά, μέσα από τα μοιριολόγια του και τον ήχο του κλαρίνου!
Ελένη Κυρλή
e-prologos.gr
