Πες πως η πόλη αυτή έχει δέκα εκατομμύρια ψυχές
άλλοι ζουν σε μέγαρα, άλλοι σε τρύπες μικρές
κ όμως δεν έχει θέση για μας, αγάπη μου, δεν έχει θέση για εμάς.

Είχαμε κάποτε μια πατρίδα και μας φαίνονταν όλα καλά,
ψάξε μέσα στον Άτλαντα και θα την βρεις κει δα
τώρα να πάμε εκεί δεν μπορούμε, αγάπη μου, να πάμε εκεί δεν μπορούμε

…………………………….

Ο πρόξενος είπε χτυπώντας το γραφείο του εμπρός
«Αν δεν έχεις το διαβατήριο, τυπικά θεωρείσαι νεκρός»
όμως να που ακόμα ζούμε, αγάπη μου, να που ακόμα ζούμε

Πήγα σε μια επιτροπή, έκατσα να ξαποστάσω
με παρακάλεσαν ευγενικά του χρόνου να ξαναπεράσω
όμως σήμερα πού θα πάμε, αγάπη μου, σήμερα πού θα πάμε;

Ήρθα σε μια συγκέντρωση, σηκώθηκε ο ομιλητής να πει
«Αν τους αφήσουμε να μπουν, θε να μας κλέψουν το ψωμί»
Μιλούσε για σένα και για μένα, αγάπη μου, για σένα και για μένα

…………………

Στον ύπνο μου ονειρεύτηκα χιλιόροφα κτίρια
με χίλιες πόρτες και χίλια παράθυρα
ούτε ένα δεν ήταν δικό μας, αγάπη μου, δεν ήταν δικό μας

Στάθηκα μες στο χιόνι που έπεφτε σε μια ανοιχτή πεδιάδα
δέκα χιλιάδες στρατιώτες βάδιζαν στην αράδα:
Έψαχναν για μας τους δυο, αγάπη μου, έψαχναν για μας τους δυο.

 Αποσπάσματα από το ποίημα “Προσφυγικό μπλουζ” (Refugee blues), 1939, του Ουίσταν Χιου Ώντεν (Wystan Hugh Auden, (1907 -1973) που αφορούσε τους Γερμανο-Εβραίους που κυνηγούσαν οι Ναζί. Τώρα αφορά όλους τους διωγμένους, όλους τους κυνηγημένους, όλους τους πρόσφυγες, κάθε εποχής…

Mετάφραση: Κλείτος Κύρου*

Πηγή: artinews.gr